Kabanata 8

Napasandal si Agnes sa dibdib ni Adam at pinagmasdang mabuti ang ekspresyon ng mukha nito. Bakas sa kanyang makisig na mukha ang kawalang-interes at panlalamig, gaya ng dati, na para bang walang kinalaman sa kanya ang kapalaran ni Thalia Cloude. Napataas ang kilay niya sa tuwa at inilibot ang tingin sa paligid. Bumagsak ang tingin niya sa divorce paper sa desk niya. "Adam, sinabi sa akin ng nanay ko na maghihiwalay na kayo ng kapatid ko. Totoo ba?" Pinagdikit ni Adam ang labi niya na walang emosyon ang mukha niya. "Agnes, masaya ka ba tungkol dito?" "Masaya ako. Syempre masaya ako. Adam, alam mo bang nangarap ako na hiwalayan mo ang kapatid ko, para maging legal na asawa mo." Tuwang tuwa si Agnes. Pero bigla niyang na-realize na parang na-overexcite siya, kaya mabilis niyang hininaan ang boses niya at sinabing, "Gayunpaman, kung ang hiwalayan ay nagdudulot ng sakit sa aking kapatid, mas gugustuhin kong hindi ka makipaghiwalay. Adam, hindi ba talaga ito mapagkakasunduan. ?" May pagkakataon pa bang magbago ang isip niya? Tanong din ni Adam sa sarili niya. Simula noong ikasal siya tatlong taon na ang nakalilipas, umaasa na siyang makipagdiborsiyo. Gayunpaman, nang talagang dumating ang sandali na inaasahan niya, siya ay naging magkasalungat. Tulad ng lumalabas, hindi talaga siya gumaan ang pakiramdam... Bigla niyang naalala ang nakita niyang nakahandusay na si Thalia kanina. Kanina pa siya umuubo, at parang may bakas ng pamumula sa labi niya. Siya ay umuubo ng dugo. May sakit ba siya? Napatitig si Agnes kay Adam at napansin niyang medyo absent-minded ito. Ano kaya ang iniisip niya? Iniisip ba niya ang b*tch na iyon, Thalia? Palihim niyang ikinuyom ang kanyang mga kamao. Napaiwas siya ng tingin at biglang bumagsak ang tingin niya sa screen ng computer sa desk. Nang makita niya ang imahe sa screen, unti-unting nanlaki ang mga mata niya. Bakit si Adam ay nagsimulang magdisenyo ng damit-pangkasal nang biglaan? Bigla niyang naalala na kanina pa pala, parang may binanggit sa kanya si Thalia na damit pangkasal... Kaya, ginamit ng b*tch na ito, si Thalia Cloude, ang diborsyo bilang bargaining chip para magdisenyo si Adam ng damit-pangkasal para sa kanya? Habang iniisip niya, naging malamig ang tingin sa mga mata niya. Nagkunwari siyang naiinggit at sinabing, "Adam, inggit na inggit ako sa kapatid ko. Napakabait mo sa kanya. Nagde-design ka pa ng damit-pangkasal para sa kanya. Pero, hindi ba nangako ka sa akin all those years. ago? Sabi mo magde-design ka ng wedding dress para sa akin at sa akin lang." Isang damit pangkasal. Kumunot ang noo ni Adam at tiningnan ang hindi natapos na disenyo sa screen ng computer. Isang piraso ng alaala ang sumilay sa kanyang isipan, at si Adam ay sabik na makuha ito. Tanong niya sa mahinang boses, "Anong pangako?" "Adam, nakalimutan mo na. Noong namulat ka, sinabi mo sa akin na sana ay makita mo akong suotin ang damit na pangkasal na idinisenyo mo sa kasal natin." Naikuyom ni Agnes ang kanyang mga kamao at sinabing may malumanay na ngiti, "Ngunit hindi ka nagdisenyo ng anumang produkto nang mag-isa nitong mga nakaraang taon, kaya hindi ako naglakas-loob na sabihin ito. Hindi ko inaasahan na makita mong gawin ito para sa aking kapatid na babae. ." "Nawala ang paningin ko?" Lalong lumalim ang pagkunot ng noo ni Adam, at bigla siyang nakaramdam ng matinding sakit sa likod ng kanyang ulo. Maraming taon na ang nakalipas, nabulag siya dahil sa isang aksidente. Limang taon na ang nakalipas nang siya ay gumaling at muling nagkatinginan. Ngunit ang halaga ng pagpapagaling sa kanyang mga mata ay ang pagkawala ng isang bahagi ng kanyang alaala. Ang kanyang alaala sa lahat ng mga taon na ang nakalipas ay naging malayo at malabo. Sa tuwing sinusubukan niya itong alalahanin, para itong panaginip. Malabo ang mga pigura at boses sa panaginip na iyon, na parang signal na ipinadala mula sa ibang kalawakan. Isang boses ng batang babae ang umalingawngaw sa kanyang isipan. "Kuya Adam, pinakagusto ko ang puting damit-pangkasal. Dapat itong pinalamutian ng maraming perlas at hiyas, pati na rin ang isang napakagandang pana..." "Masyadong malagkit ang busog." "No, no, Kuya Adam, I like the bow. Dapat may bow sa wedding dress ko!" "Okay, ang hiling mo ang utos ko." “...” Ang pag-uusap na ito ay hindi gawa-gawa lamang ng kanyang imahinasyon. Dapat ay isang alaala ang nakalimutan niya. Hindi nagsinungaling si Agnes sa kanya. Pero bakit sumagi sa isip niya ang mukha ni Thalia nang maalala niya ang usapan na ito? Nang makitang si Adan ay parang unti-unting nahuhulog sa rabbit hole ng nakaraan, natakot siya na malantad ang kanyang kasinungalingan. Hinawakan niya ang braso ni Adam at niyugyog ito. She said, "It doesn't matter. Adam, it doesn't matter kung wala kang maalala. Si Thalia ang pinakamalapit na tao sa akin. You can do whatever that pleases her. It doesn't matter." Habang nagsasalita si Agnes, tumulo ang mga luha sa kanyang mukha, at nagsimula siyang umiyak nang walang tigil. Napasimangot si Adam ng makita siyang umiiyak. Hindi ito ang oras para gunitain ang kanyang nakaraan. Sinimulan niya itong aliwin at sinabing. "Agnes, na-misunderstood mo ako. I'm not designing a wedding dress for her. A woman like her doesn't deserve it..." Hinawakan ni Adam si Agnes habang malumanay itong nagpapaliwanag sa kanya. Nang hindi niya ito napansin, ngumiti siya ng masama. Naisip niya, 'Thalia Cloude, nakawin ko lahat ng gusto mo sa iyo. Maghintay ka!'