Kabanata 16

Makalipas ang dalawampung minuto. Ang 9th floor ng apartment ni Grace. Kinaladkad ni Grace ang pagod na katawan sa pintuan. "Bumalik na ako." "Mommy." "Grace." Agad namang lumapit ang dalawang taong naka-cross-legged sa sofa. Ang isa ay nakangiti at ang isa naman ay malamig at walang emosyon. Ang nakababatang kapatid ni Grace, si Alice Smith ang ngumiti at ang kanyang anak na si Gary Smith na malamig ang mukha. Nang makita ni Grace ang mukha ng anak, biglang naisip ni Grace ang mukha ni Heinz at hindi niya maiwasang mataranta. Mukha silang... katulad. Maging ang mga ekspresyon nila ay pareho. Si Gary ay hindi masyadong masigla at aktibong bata. Siya ay napakatahimik at palaging gustong manatili mag-isa. "Mommy, hindi ka masaya. Bakit?" Sinimulan ni Gary ang usapan. Biglang bumalik sa katinuan si Grace at napatingin sa anak, natulala. Si Gary ay isang matalinong bata at insightful, kaya niya itong basahin na parang libro. Umiling si Grace at sinabing, "Baby, ayos lang ako." "Grace, ano bang nangyayari sayo?" Nakita rin ni Alice na medyo absent-minded ang kapatid niya. "May problema ka ba sa trabaho mo? Gusto ka nilang tanggalin?" "No. Everything is fine. I have became an official staff today. Alice, don’t you need to start your night shift soon?" Naghugas ng kamay si Grace at sinabi sa kanya, "Magtrabaho ka na lang muna." "Okay, Grace. Babalik ako bukas ng alas otso ng umaga. Susunduin ko ang pamangkin ko sa hapon. Don't worry." Sabi ni Alice sabay takbo papunta sa pinto. "Sige." Tumango si Grace. Limang taong gulang ang anak ni Grace na si Gary. Nasa senior class siya ng kindergarten. Maliban sa pagtulog sa bahay, ginugol niya ang karamihan sa kanyang oras sa kindergarten. Nang dali-daling kinuha ni Alice ang bag at tumakbo palabas. Paalala ni Grace sa kanya."Mag-ingat ka." "Sige." Binuksan ni Alice ang pinto at tumakbo palayo. Maya-maya ay may dalawang tao na naiwan sa kwarto. Tumingin si Gary sa kanyang ina na may pagdududa sa kanyang malalaking mata. "Mommy, wala ka sa isip simula kagabi." Bumilis ang tibok ng puso ni Grace. Masyadong matalino ang batang ito. Hindi niya maitatago ang kanyang emosyonal na pagbabagu-bago mula sa kanyang matalinong anak. Nakatutok ang matalinong mga mata ni Gary sa kanyang ina. Sabi niya na parang nasa hustong gulang, "Sabihin mo sa akin, susubukan kong lutasin ito." Sabi ni Grace, "Baby, baka nakilala ko na ang tatay mo." Gayunpaman, hindi partikular na natuwa si Gary nang marinig ito. Bahagya lang siyang sumimangot na parang si Heinz. Hindi napigilan ni Grace na bumulong muli sa kanyang puso, "Si Heinz ba ang kumuha ng pagkabirhen ko noong gabing iyon?" "At pagkatapos?" tanong ni Gary. "Mukhang hindi siya mabuting tao." Nagkibit balikat si Grace na nanghihinayang. Nang makita ang pagkunot ng noo ng kanyang anak, awkward niyang sinabi, "Sorry, I'm not that sure if he is your father or not." "Dahil ang taong iyon ay hindi mukhang mabuting tao, kung gayon hindi natin siya kailangan." Mahinahong sinabi ni Gary, "Huwag mag-aksaya ng oras sa hindi kinakailangang bagay." "Tama ka." Nagkibit balikat si Grace. "Well, hindi ako mag-aaksaya ng oras." Gabi na. Nang makatulog ang kanyang anak ay handa nang matulog si Grace. Biglang nag-ring ang phone ni Grace. Tiningnan niya ang numero ng telepono at nakitang si Lilian iyon. Nagmamadali siyang pumunta sa balcony. Pagkatapos niyang isara ang sliding door, sinabi niya, "Hello, Miss Ross?" "Grace, hindi ko na matiis. Please save me." Nakakaawa ang boses ni Lilian sa phone na para bang natakot ng sobra. Bumilis ang tibok ng puso ni Grace at lumakas ang boses niya. "Miss Ross, nandyan ka pa ba?" "Dinala ako dito ni Heinz. Siya, hinayaan niya akong kagatin ng mga aso niya. Wala pa talaga akong nakikitang ganyang kalupit na lalaki." Habang sinasabi ito ni Lilian ay napaluha siya. "Ililigtas kita." Pabulong na sabi ni Grace, "Pero paano kita ililigtas?"