Kabanata 11

Wala nang pag-asa ang magandang babae. Sa kabila ng narinig niyang mga salita, nagtanong pa rin siya, “Binata, may alam ka ba talagang paraan para masagip ang apo ko?” “May isang sinaunang pamamaraan na pwede nating subukan,” sagot ni Cyrus. “Isa lang akong janitor, hindi talaga ako mayaman. Sapat na ba ang 100,000?” tanong niya. “Ang paggamot sa mga may karamdaman ang tungkulin ng isang doktor. Hindi ko tatanggapin ang pera mo,” pangako ni Cyrus. Habang pagod na pagod, tumutulo ang luha, tiningnan ng matandang babae si Cyrus. Nanatiling kasinliwanag ng pinakamaliwanag na bituin sa gabi ang titig nito. Kaagad siyang lumuhod at yumuko, sinasabing, “Salamat, mabuting doktor. Pakiusap sagipin mo ang kawawa kong apo.” Tinulungan ni Cyrus ang matandang babae na bumangon at nagtanong, “Nandito pa ba ang asong kumagat sa apo mo?” “Nandito pa, pero nagpapakita na ito ng sintomas. Bumubula ang bibig, malapit na itong mamatay. Nagkasala ako. Para makatipid ng pera, hindi ko agad pinaturukan ang apo ko. Patay na ang anak ko, at malayo naman ang manugang ko, tapos ngayon mawawala na rin ang apo ko. Mabuti pa at tapusin ko na ang buhay ko.” Nang maalala ang sitwasyon, hiniling ng matandang babae na sana pwede niyang untog ang sarili niya sa pader. “Tumawag ka na agad ng kotse para dalhin ang aso dito. Pipigilan ko ang pagkalat ng virus sa katawan ng bata. Dalian mo na. Huwag mo nang patagalin,” utos ni Cyrus. “Sige, sige. Babalik ako para kunin ‘yun.” Isang mabuting manonood ang naghatid sa matandang babae pauwi para kunin ang aso. Dinala ni Cyrus ang bata sa operating room, isinara ang pinto, at inilabas ang Imperial Nine Needles para simulan ang acupuncture at paghilot. Sa labas, nababahalang nanood si Zoey, hinihila si Dr. Zimmer sa tabi at tinatanong, “May pag-asa pa ba ang bata?” Suminghal si Dr. Zimmer, “Hmph, sino bang makakagamot sa rabies? Zoey, mas makabubuti para sa’yo si Sean kaysa sa hayop na ito. Kahit bata at maganda ka pa, dapat humanap ka na ng paraan para makatakas dito. Nababaliw na si Cyrus. Wala nang gamot para sa kanya.” Lumapit si Sean, umaasal na parang isang magalang na ginoo. “Zoey, kapag wala na ang talunan na ‘yun, ako na ang bahala sa utang niyong dalawang milyon.” “Layas!” galit na sagot ni Zoey. Ngayong araw, handa si Cyrus na ibuwis ang sarili niyang buhay, hindi ibenta siya sa ibang lalaki. Kung ang una niyang motibo ay para lamang magtira ng dignidad para sa kanya at dumalo sa ika-60 kaarawan ng kanyang ama, talagang naantig nito ang puso ni Zoey. Sadyang hindi niya ito maunawaan at ayaw niyang maniwala na si Cyrus, ang kilalang gastador ng Jorsproburgh, ay biglang nagkaroon ng tapang. Kung talagang nagbago na siya, bakit ganito pa rin katindi ang pagkalulong niya sa sugal? Noon pa man ay ayaw na ni Zoey sa mga sugarol, at mayroong pagkakataon na naisip niya na kapag namatay si Cyrus, mababawasan ng mga pasaway sa mundo. Ngunit sa sandaling ito, hindi niya magawang umalis. Nababahala siyang naghintay sa labas ng operating room, gustong malaman kaagad ang resulta. ... Sa loob ng operating room, si Cyrus ay nagsasagawa ng acupuncture at hilot sa bata. Tatlong karayom ang ginamit para pigilan ang lason na kumalat sa utak, habang ang anim naman ay inaayos para panatilihing walang bara ang butas ng karayom. Gamit ang hilot, ang mga lason sa katawan ay lumabas sa mga butas ng karayom. Pagkalipas ng sampung minuto ng pag-uulit ng proseso, umigi na ang paghinga ng bata, at guminhawa na ang matigas nitong leeg. Ang lason na nakapasok sa utak ay hindi na magagamot ng acupuncture; hinihintay ni Cyrus ang pagdating ng asong may rabies. Maya-maya, nagkagulo sa labas at may kumatok sa pinto. "Dala namin ang asong kumagat ng tao." Nagmamadaling binuksan ni Cyrus ang pinto. Ang aso ay nasa bingit na ng kamatayan, nakatali ng alambre ang bibig nito. "Doktor, kumusta po ang apo ko?" Nag-aalalang tanong ng matandang babae. "May pag-asa pa," sagot ni Cyrus, na binuhat ang asong ulol at inilagay sa operating table. Pagkatapos, sinimulan niyang hiwain ang bungo nito. Sa labas, nagpalitan ng tingin sina Rachel at Sean, saglit na nagulat sa sinabi ni Cyrus. "Maliligtas ba talaga ang bata? Niloloko lang niya tayo," nag-aalalang sabi ni Sean. Alam ng mga tao sa larangan ng medisina na ang pagliligtas sa isang tao mula sa rabies ay halos imposible. Naisip ni Rachel ang isa pang pagkakataon kung kailan nagawa ni Cyrus ang isang bagay na itinuturing ng marami na imposible. Noong araw na iyon, tumpak na natukoy ni Cyrus ang kasarian at na-diagnose pa ang posisyon ng sanggol sa pamamagitan ng pagsuri sa pulso, na ikinagulat niya. Swerte lang ba siya? "Tingnan natin ang surveillance para makita natin anong binabalak niya." Lahat sila ay nagkunwaring hindi kinikilala si Cyrus, ngunit ang pagmamadali nila ay salungat sa kanilang mga salita, mabilis silang nagtungo sa surveillance room. Gayunpaman, ang mga camera ng surveillance room ay tinakpan ni Cyrus ng medyas na pumigil sa kanilang makita kung ano ang nangyayari sa loob. "Bwisit, mukhang mas matalino ang lalaking 'yon," nabahala si Benedict at nag-alala na baka magbayad pa siya ng isa pang 500 thousand kay Cyrus. Malaking halaga ito na kahit sino ay makakaramdam ng pagkabalisa. Inayos ni Dr. Zimmer ang salamin niya at tumawa, "Mr. Wright, makakaasa ka, hindi man lang nakakagamot ng sipon ang pasang-awang husay ni Cyrus sa medisina, lalong-lalo na ang rabies." "Oo, muntik na akong maloko ng batang 'yon." Makalipas ang kalahating oras, tinanggal ni Cyrus ang medyas na nakatakip sa camera nang nakangiti sa kanila. "Anong tinatawa-tawa niya? Nabuhay ba talaga ang bata?" kinakabahang tanong ni Sean. "Imposible. Tingnan natin," sabi ni Rachel, at ang grupo ay nagmadaling pumunta sa operating room na napapaligiran ng maraming tao, kasama ang mga usiserong nurse. Sa loob ng operating room, ipinapaliwanag ni Cyrus ang mga kasunod na bagay sa matandang babae. "Dalhin mo siya sa Jorsproburgh Hospital para sa inpatient care. Irereseta ko ang mga halamang gamot na kailangan niyang inumin para sa iyo. Ibigay mo ito kay Vice President Cecilia, at tutulong siyang linisin ang natitirang mga lason. Makakalabas na siya ng ospital siguro sa isang linggo." "Dok, okay na po ba talaga ang apo ko?" Nag-aalalang tanong ng matandang babae habang nanatiling walang malay ang apo. Sa sandaling iyon, bumulong ang bata, "Lola, uhaw na uhaw ako." Tumulo ang luha sa mata ng matandang babae. Ang pinaka-maliwanag na sintomas ng rabies ay hydrophobia. Dalawang araw nang walang tubig ang bata. Nangisay siya sa tunog ng tubig at hindi na makahinga. Pagkatapos bigyan ng tubig ang bata, lumuhod ang matandang babae at desperadong yumuko kay Cyrus, sabay nagsabing, "Taos-puso anong nagpapasalamat sa'yo, doktor. Malaki ang utang na loob namin sa'yo. Ayon sa kasabihan, ang pagliligtas sa isang buhay ay parang pagliligtas sa lahat ng sangkatauhan. Ibubuhos ko ang natitirang buhay ko sa pagdarasal para sa iyo at sa pamilya mo araw-araw, at hihilinging mabubuhay ka nang mahaba at puno ng biyaya.” "Pakiusap, bumangon ka, mabuting ginang." Natigilan at hindi nakaimik ang mga tao sa pintuan habang nakasilip ang dose-dosenang mga mata sa loob. Maging si Zoey ay nagulat. Ang Cyrus sa sandaling ito ay maliwanag na nagniningning, hindi lamang dahil niya sa sugal kundi dahil nakapagligtas siya ng buhay ng isang bata at isang matandang babae. Maging ang mga mababa ang tingin sa kanya ay hindi napigilang magpakita sa kanya ng respeto. "Dr. Zimmer, tingnan mo ang bata. Gumaling ba talaga ang bata?" Mabilis na utos ni Rachel. Tinulak ni Thomas ang mga tao at pumasok sa operating room. Tiningnan niya ang kalat at bahid ng dugo sa sahig, at maingat na kinuha ang pulso ng bata. Malinaw ang pulso, regular ang paghinga, medyo mahina lang. "Ito..." Takot na takot siyang tumingin kay Cyrus at hindi agad nahimasmasan. Pumasok din sina Sean at Benedict at nagmadaling nagtanong, "Gumaling na ba talaga siya?" Ibinaba ni Thomas ang braso ng bata, inayos ang salamin niya, nag-aalangang tumango, at sumagot, "Oo, wala na sa panganib ang buhay niya." "Anak ng..." Hinablot ni Sean ang kwelyo ni Cyrus at sumigaw, “Paano mo ginawa ‘yun?”