Kabanata 90

Sa sobrang kahihiyan ay gusto kong magtago. Pero alam kong kung susubukan kong ilihis, mag-iisip masyado si Brandon. Bukod pa dito, kumikilos siya nang kaswal at pamilyar sa akin. Ginawa niya ang lahat ng gusto niya at sinabi niya kung anong pumasok sa isip niya nang walang iniintindi. Pinilit kong tumingala nang natural sa palaisipang iyon. “Ganun ba? Hindi pwedeng basta-basta angkinin mo ng walang pruweba.” “Totoo naman.” Sumimsim si Brandon sa kanyang inumin bago nagpatuloy, “Pwede kong—” Nagsimulang tumunog ang mga alarm sa ulo ko. “Manahimik ka, Brandon.” Natalo ako sa huli. “Sasabihin ko lang na pwede akong magpatingin ako sa ospital kung kailangan mo ng pruweba,” pagtatapos ni Brandon. Kahit na hindi nararapat ang kanyang mga salita, nagawa ko pa ring mag-isip ng mga bagay-bagay. Bakit kailangan niyang patunayan ang sarili niya? Kung sino lang naman ako sa kanya. “Patunayan mo na lang ‘yan sa magiging asawa mo,” sabi ko bago tumayo at tumakbo papuntang banyo. Pero, paglik