Kabanata 6

Ligtas na nakarating si Jewel, at nasagip ang sanggol. Bumalik siya sa kanyang ward sa ospital na mukhang maputla at miserable, ang kanyang mga mata ay namumula sa pag-iyak. Kasama ang kanyang maselan na hitsura, siya ay mukhang tunay na marupok at nakakaawa. “Huwag kang masyadong mag-alala. Maayos naman ang bata.” Paninigurado ni Chris sa kanya. “Chris, takot na takot ako,” umiiyak na sabi ni Jewel. Inabutan siya ni Chris ng tissue, at kinuha niya ito. Hinawakan niya ang kamay nito, habang ang mukha niya na puno ng luha ay nakapatong sa likod ng kamay nito. Oo, nakakaawa ang hitsura niya, pero hindi ibig sabihin noon ay pwede niyang basta-bastang tratuhin ang fiancé ng iba na parang asawa niya. Naglakad ako papunta sa kanila. “Mrs. Goodwin, ang sabi ng doktor ay hindi maganda ang matinding emosyon para sa bata. Nagawa mong iligtas ang anak mo. Magiging problema kung may mangyari dahil sa pag-iyak mo.” Dahan-dahan ko siyang hinila palayo kay Chris nang hindi pinapalaki ang bagay. Pero nang makita ko ang mga luha sa kamay ni Chris, hindi ko maiwasang maging hindi komportable na parang may nadungisan na pagmamay-ari ko Medyo pihikan akong tao, kapwa sa pang-araw-araw na buhay at sa mga relasyon. Tila nagulat si Jewel nang tawagin ko siya bilang Mrs. Goodwin. Halatang nanigas ang kanyang mukha, ngunit mabilis niyang inayos ang kanyang emosyon. “Chris, pasensya na. Anong ginagawa ko?” Nag-abot siya ng tissue para punasan ang kamay ni Chris, para lang pigilan ko siya. “Mrs. Goodwin, huwag ka na dapat masyadong gumagalaw ngayon.” Nanlamig ang mukha ni Jewel, tumingin ang maluha-luha niyang mga mata kay Chris bilang paghanga. “May gusto ba sa’yo si Jewel?” Diretsong tanong ko kay Chris paglabas namin ng ward. “Wala,” tanggi ni Chris. “Eh ikaw? Gusto mo ba siya?” Kung ako ang magtatanong, gusto ko ng malinaw na sagot. Ayoko na paliguy-ligoy pa. Halatang nanigas ang ekspresyon ni Chris. Pagkatapos ng ilang segundo, malumanay niyang binulong, “Magkaibigan lang kami.” Magkaibigan lang? “Wala na si Ian. Bago siya mamatay, hinawakan niya ang kamay ko at pinakiusapan akong alagaan si Jewel...” Nanginginig ang boses ni Chris, pati na rin ang kamay niyang nasa gilid niya. Tuwing binabanggit niya ang pagkamatay ni Ian, parati siyang emosyonal. Hindi ito ang unang beses na nagkaroon siya ng ganitong reaksyon. Medyo kumirot ang puso ko nang makita ko siya sa ganitong estado. “Wala akong ibang ibig sabihin. Napansin ko lang kung gaano umaasa si Jewel sa’yo.” “Iyon... Siguro dahil buntis siya kaya hindi siya mapalagay kapag mag-isa,” paliwanag ni Chris sa ngalan ng babae. Napadpad sa mukha ko ang titig ng madilim niyang mga mata. “Maddie, mas mag-iingat ako sa hinaharap.” Dahil sa diskarte niyang ito, ano pa bang masasabi ko? Pero pinaalala ko pa rin sa kanya, “Kahit inaalagaan mo siya para sa kapakanan ni Ian, dapat alam mo na magkaiba ang lalaki at babae.” Ayokong makita ulit ang nasaksihan ko ngayon. Ayokong makaramdam ng pagkamuhi sa sarili ko. “Sige, naiintindihan ko.” Katatapos lang niyang magsalita nang marinig namin ang apurahang tunog ng mga gulong na humahampas sa sahig sa hindi kalayuan. Paglingon ko, nakita ko ang isang grupo ng mga tao na nagmamadaling nagtutulak ng stretcher papunta sa amin. Tatalikod na sana ako, nang narinig kong nagsalita si Chris na may malalim na boses, “Tumabi ka.” Tapos hinila niya ako sa tabi. Dumaan ang grupo sa amin mula sa likuran. Habang nakayakap ako sa kanya, umalingawngaw sa tenga ko ang tibok ng puso niya. Ang tunog na ito ay nagpaalala sa akin ng panahon na nakarating ako sa Gildon Estate, nang dumalo ako sa isang kaganapan sa paaralan at aksidenteng nahulog mula sa mataas na lugar. Lumapit si Chris at niyakap ako. Pagkatapos ay inalo niya ako at dinala ako sa klinika. Iyon ang unang beses na narinig ko ang tibok ng puso niya na parang gigil na gigil. Doon talaga ako nahulog sa kanya. Sa sandaling ito, ang kanyang tibok ng puso ay kumakabog pa rin, at iyon ay dahil sa akin. Ipinikit ko ang mga mata ko, ayokong mag-isip ng kung ano-ano, at isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib ni Chris. “Tara, uwi na tayo. Pagod na ako.” “Sige, sasabihin ko lang kay Jewel,” sabi ni Chris sabay bitaw sa akin sabay halik sa noo ko. Sa halip na pumasok sa ward, naghintay ako sa labas ng pinto. Hindi ko narinig ang sinabi ni Chris kay Jewel, pero paglabas niya ay narinig kong humihikbi si Jewel. Pag-uwi namin ni Chris, gising pa rin ang kanyang mga magulang, nakaupo sa sopa at nanonood ng TV nang hindi nakikipag-usap sa isa’t-isa. Bihira silang magkausap nang normal. Tinanong ko si Bree Foster, nanay ni Chris, tungkol dito, at sinabi niya na pagkatapos ng mahabang kasal at araw-araw na pagkikita, wala na silang masyadong masabi sa isa’t-isa. Sinabi sa akin ni Chris na ang kanyang mga magulang ay dating madamdamin sa pag-ibig noong sila ay bata pa. Naku, ang kanilang pagmamahalan ay nauwi sa bagay na karaniwan at kalmado. Marahil ay ito talaga ang nagiging hitsura ng pag-ibig kinalaunan. “Mom, Dad.” “Bree, Zack.” Magkahiwalay kaming bumati ni Chris. “Kumain na ba kayong dalawa? Kung hindi, may natitira pang pagkain para sa inyo,” masiglang pagbibigay-alam sa amin ni Bree. “Kumain na kami,” sagot ni Chris bago lumingon sa akin. “Nagugutom ka ba? Gusto mo ba ng makakain?” Halos hindi pa ako nakakain ng hapunan, ngunit sa sandaling ito, hindi ako nakaramdam ng gutom. “Busog pa ako.” “Kung ganoon, bakit hindi kayo umakyat sa itaas at magpahinga? Dadalhan kayo ng mga kasambahay mamaya ng gatas.” Napangiti si Bree. Maaaring ito ay imahinasyon ko, ngunit may hindi tama sa ngiting iyon. Gayunpaman, nang hindi masyadong pinag-iisipan iyon, umakyat ako sa itaas. Pero pagkabukas ko pa lang ng pinto, natigilan ako at napalingon kay Chris. Nakatayo siya sa pintuan ng kwarto, nakatingin sa akin. Bago pa kami makabalik sa baba, umakyat na si Bree. “Maddie, nakalimutan kong banggitin kanina. Kailangang mabakante ang kwarto ni Chris para maayos bilang kwarto ninyo sa hinaharap. Sa kwarto mo muna matutulog si Chris ngayon.” “Mom, lilipat na kami ni Maddie pagkatapos naming ikasal. Bakit kailangan natin maghanda ng kwarto namin dito?” kontra ni Chris. “Hindi porket aalis na kayo dito ay ibig sabihin ni minsan hindi kayo dadalaw dito, tulad ng bakasyon o kapag masyado nang gabi,” saway ni Bree saka dinala sa kwarto ko. “Malapit na kayong magpakasal. Kaya naman, ayos lang na magkatabi kayo sa kwarto, ‘di ba?” Lumingon sa akin si Bree at nagtanong, “Maddie, wala namang problema, ‘di ba?” Biglang umalingawngaw sa isipan ko ang mga sinabi ni Chris kay Derick, at hindi ko alam kung anong isasagot ko. “Ayos lang ‘yon sa kanya,” hindi inaasahang sumagot si Chris para sa akin. Habang nakatingin ako sa kanya, inakbayan niya ako at hinila ako papasok sa kwarto. “Good night, Mom.” Pagkatapos, sinara ni Chris ang pinto sa likod namin. Hindi kami nagsalita ni Chris, na lumikha ng nakakailang at may ipinapahiwatig na senaryo. Ang magarbong sapin sa malaking kama ay parang pinapamukhang honeymoon namin ngayon. Namula ang mukha ko. “Um... Papalitan ko na lang...” Kumalas ako sa pagkakayakap ni Chris, para lang hilahin niya ako. Pagtingin ko sa malalalim niyang mga mata, naramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko at bumibigat ang paghinga ko. Tumunog ang Adam’s apple ni Chris habang humakbang siya papalapit. Nanigas ang buong katawan ko. Papalapit siya nang papalapit, gumagalaw ang kamay niya mula sa braso ko papunta sa balikat ko, tapos sa likod ng leeg ko habang bumababa ang mukha niya sa mukha ko. Kinakabahan kong hinawakan ang kamay niya. “Chris...” Ang natitirang mga salita ko ay nilamon ng kanyang mabangis at mapusok na halik. Hindi ito katulad ng anumang ginawa namin noon. Sa paglipas ng mga taon, naghalikan kami, ngunit iyon ay palaging maikli, hindi kailanman ginalugad ng kanyang dila ang bibig ko. Ngayong gabi, iba ito. Mapusok ang halik niya. Sa sobrang kaba ko ay nagngangalit ang mga ngipin ko, pinipigilan siyang lumalim pa ang halik. Huminto muna si Chris bago bumulong sa tenga ko, “Kumalma ka.” Pagkatapos, naramdaman kong umangat ang katawan ko nang binuhat niya ako at inihiga sa kama. Nang magsimulang tanggalin ng kanyang mga daliri ang shirt ko, ang mga daliri ko sa paa ay kumukulot sa tensyon. Kitang-kita ko ang pag-umbok ng mga ugat sa kanyang noo at ang halatang paggalaw ng kanyang Adam’s apple. Kahit na wala akong karanasan pagdating sa pakikipagtalik, alam ko kung paano iyon ginagawa. Marahil ang dati niyang kawalan ng interes ay dahil lamang sa kawalan ng pagkakataon. Gaya nga ng kasabihan, “Ang gana ay kaakibat ng pagkain”. Ipinikit ko ang mga mata ko, inaabangan ang aming pagtatalik. Habang nakaramdam ako ng malamig na simoy ng hangin, na nagpapahiwatig na natanggal na ang damit ko, at dumampi ang mga labi niya sa leeg ko, tumunog ang telepono ni Chris. Hindi ako mapakali, at likas kong hinawakan ang kanyang braso. “Chris...”