Kabanata 11

“Ah!” Natakot siya sa sigaw, babalik na sana si Tracey sa living room para makita kung anong nangyari ng lumabas si Mable. “Mabes!” Mabilis siyang tumakbo at hinawakan ang kamay ni Mable. “Okay ka lang ba?” tinignan ni Mable si Tracey. “Okay lang ako.” Tumango si Tracey. Nakahinga lang siya ng maluwag ng makita na walang pinsala si Mable. “Mabes, huwag mo sabihin…” tinignan ni Tracey ang living room at sumenyas ng paghiwa sa leeg. Sumagot si Mable, “Wala akong pinatay ngayong gabi!” Hindi nararapat si Henry na patayin. Sinundan ni Tracey si Mable palabas ng hardin at nakita ang dose-dosenang mga guwardiya na nakahiga sa sahig. Napatakip siya sa kanyang bibig at hindi huminga ng malalim. “Inasikaso… ba silang lahat ni Mabes?” Hanggang tinignan ni Tracey si Mable at nag thumbs up siya. “Mabes, anong klaseng mga papuri ang gusto mo marinig? Sasambitin ko ito!” Ngumiti si Mable at sasagot sana ng makita niya ang itim na Maybach at silver Bentley na palapit sa direksyon nila. “Ang kuya ko!” Nakilala ni Tracey ang isa sa mga sasakyan at tumalon. Sumigaw siya, “Blair… Blair! Blair, nandito ako!” Tumigil ang dalawang sasakyan sa harapan nila ng sabay. Kasunod nito, bumukas ang pinto ng Maybach at isang matangkad na lalake ang bumaba. Ang mga kilay niya ay nakakaakit pero malamig, at makikita sa mukha niya ang hindi maipaliwanag na galit. Tinignan ni Blair si Tracey na masayang masaya. Hindi siya mukhang inapi. Pagkatapos, tinignan niya si Mable at nagtanong, “Bakit ka nandito?” Tinignan niya ang villa na maliwanag sa sulok ng mga mata niya. Dalawang mga guwardiya ang nakahiga sa entrance. “Ginawa ba ito ni Mable?” Ngumiti si Mable. “May tumawag sa akin at sinabi na maghanda na kolektahin ang bangkay ni Tracey kapag hindi ako pumunta.” Hinatak ni Tracey ang braso ni Blair. “Blair, kailangan mo pasalamatan si Mable. Kung hindi niya ako iniligtas, marahil nasa panganib na ako.” Walang pakielam na sinabi ni Mable, “Hindi mo ako kailangan pasalamatan. Ako ang habol nila sa simula pa lang.” Sa oras na sinabi niya ito, bumaba ang tao na nakasakay sa silver Bentley. Ang lalake ay kaedad ni Blair. Guwapo siya at may manipis na mga salamin kung saan nagmukha siyang elegante. “Ms. Fowler, Mrs. Fowler, natakot siguro kayo.” Tumango si Howard kay Tracey at Mable. Aroganteng suminghal si Tracey. Kahit na iisa ang ama ni Henry at Howard, mas guwapo tignan si Howard. Tinignan ni Howard ang mga bodyguard na hinimatay sa pinto at malamig na sinabi, “Sabihin mo sa nakakahiyang lalake sa loob na lumabas dito ngayon din!” “Ang lakas ng loob ng lalakeng ito na kidnapin ang kapatid ni Blair at saktan ang asawa niya? “Gusto na siguro niyang mamatay!” Mabilis na pumasok ang assistant ni Howard sa loob. Hindi nagtagal, lumabas siya ulit at sinabi, “Mr. Howard, si Mr. Henry… si Mr. Henry…” “Ano?” nagbago ng kaunti ang mukha ni Howard. “Naputol ang hinliliit ni Henry at hinimatay siya.” Nagbago ang mukha ni Howard. Nagulat din si Blair at napatingin kay Mable. “Pinutol ba ni Mable ang daliri ni Henry?” Tinignan ni Howard si Mable at tinanong siya, “Ikaw ba ang may gawa nito?” Tinignan siya ni Mable at sumagot ng mayabang, “Oo.” “Ang putulin ang isa sa mga daliri niya ay sapat na para sa kanya!” Gulat na tinignan ni Tracey si Mable. Hindi siya makapaniwala na pinutol ni Mable ang isa sa mga daliri ni Henry! “Kaya pala pinalabas niya ako kanina lang. Hindi niya siguro gusto na matakot ako. “Cries… ang considerate ni Mable.” Tinignan ni Howard si Mable ng nakasara ang mga kamao. Kahit na hindi pa niya nakikilala noon si Mable, nakarinig siya ng mga chismis. Sinabi ng lahat na mahinhin at mahina ang asawa ni Blair at puwedeng apihin ng kahit na sino. Ngunit, ang “mahinang” babae na ito ay pumutol ng daliri ng kapatid niya. “Mrs. Fowler…” Hindi siya pinatapos magsalita ni Mable at sinabi, “Pakiusap, tawagin mo akong Ms. Jefferson!” Tumaas ang kilay niya at sinulyapan si Blair, binibigyan diin, “Wala na akong kinalaman sa kanya ngayon.” “Ma-ble!” Nagalit si Blair. Nagdilim ang mukha niya. “Gusto ba talaga ng babae na ito na lumayo sa akin?”