Kabanata 11 Kawalan ng Katapatan

Huminto si Emelie at naglakad siya palapit kay William. “Mr. Middleton.” Ang malamlam na ilaw ng kalye sa daanan ay mahinang nagbabalangkas sa mabagsik na ekspresyon ni William. Hindi niya nilingon si Emelie, ang dulo ng kanyang sigarilyo ay kumikislap sa dilim. Bumuntong-hininga si Emelie, tumingin sa paligid, at napansin ang isang 24-hour convenience store sa malapit. Nagtungo siya sa tindahan, kumuha ng chicken sandwich, at bumalik. "You barely eat anything tonight. Have something to feed your stomach, para hindi ka na muling sumakit ang tiyan." Napatingin si William sa kanya at kinuha ang sandwich. Wika ni Emelie sa mahinang boses, "Kahit na hindi ka nasisiyahan sa sinabi ni Mr. Middleton Senior, hindi mo dapat siya kinausap ng ganoong paraan. Mahilig siya sa altapresyon at naospital pa sa pagtatapos ng noong nakaraang taon…" Biglang nagpakawala ng malamig na tawa si William at itinapon ang sandwich. Mabilis niyang hinawakan si Emelie, binuksan ang pinto ng kotse, at idiniin ito sa back seat! Walang putol ang kanyang mga galaw, kaya naramdaman ni Emelie na parang umiikot ang mundo sa kanya. Sumabog ang kanyang mga ugat, at hinarangan niya si William. "Mr. Middleton! Wag dito, please!" Pinigilan niya ang kanyang mga kamay sa itaas ng kanyang ulo, ang kanyang tono ay walang anumang init. He chillingly said, "Even Ms. Hoven has learned to say no? Akala ko ikaw ang paborito ng lahat." Nakulong sa masikip na puwang ng upuan sa likod, ang kanyang presensya ay napakalaki. Huminto si Emelie bago itinanong ang tanong na nag-aalab sa loob niya, "Sino ang nagsasabing paborito ako ng lahat? Maliwanag, Mr. Middleton, hindi mo ako gusto... Pero paano si Daphne? Malalim ba ang nararamdaman mo para sa kanya, o nagpapalipas lang sila ng magarbong?" Una niyang pinaniniwalaan na ang interes ni William kay Daphne ay hindi hihigit sa isang panandaliang pag-usisa o isang banayad na atraksyon. Gayunpaman, ang kanyang pagpapaubaya sa paninindigan ni Daphne sa mga relasyon bago ang kasal ay nagulat sa kanya, na nagpapahiwatig na maaaring hindi niya naiintindihan ang kalikasan ng kanilang relasyon. Ang kanyang nakaraang maling paghatol ay humantong sa isang dalawang buwang pagkakatapon. Ngayon, ang anumang maling paghuhusga ay tila nagtatapos sa kung ano man ang nasa pagitan nila ni William. Maaari niyang piliin na huwag magtanong. Nagkaroon ng birtud sa pagkalimot, sa hindi paghahanap ng masyadong malalim, pagpapanggap na walang nangyari upang ang lahat ay mamuhay nang payapa. Mula nang iligtas siya nito tatlong taon na ang nakalilipas, nahulog na siya nang walang pag-asa sa kanya. Naisip niya na kontento na siya na nasa tabi niya, kahit na nangangahulugan ito ng pagkawala ng kanyang dignidad upang maging isang kasangkapan lamang. Pagkatapos ng lahat, kung hindi dahil sa kanya, napunta siya sa isang mas masahol na estado sa kamay ng mga taong iyon tatlong taon na ang nakakaraan. Ngunit hindi iyon ang kaso. Ang kalikasan ng tao ay higit na nanabik sa bawat pulgadang ibinigay. At mula nang mahulog siya sa kanya, buong kasakiman niyang naisin ang lahat ng hindi niya kaya. Habang pinagmamasdan niya ang pagmamahal, pagkiling, at maging ang pag-aasawa na inaasam niyang maipaabot sa iba, ang kanyang pasensya ay naubos, na humantong sa kanya upang sa wakas ay ipahayag ang kanyang mga iniisip. Nahulog na ba talaga siya kay Daphne? Ito ba ang uri ng pagmamahal na humantong sa pag-aasawa? Nanatiling tahimik si William, ang tingin nito sa kanya sa madilim na liwanag. Gayunpaman, ang kanyang katahimikan ay halos nagsilbing pagpasok. mahinang tumawa si Emelie. "You wish to marry her yet you're here with me. Hindi ba parang medyo disloyal iyon?" "Ikaw ay isang kasangkapan lamang, paano papasok ang katapatan?" Bago pa niya matapos ang pagsasalita, isang sampal ang mabilis at saktong dumapo sa mukha ni William. Hindi ito mapilit, ngunit hindi inaasahan ni Emelie ang kanyang sarili na gagawa ng ganoong hakbang. Nagtagpo ang kanilang mga mata. Naramdaman ni William ang hapdi ng matamaan sa unang pagkakataon, lalo na ng babaeng hindi niya gaanong iginagalang, na nagpapalamig sa kanya. Maaaring tinukoy ni Emelie ang kanyang sarili bilang isang tool, ngunit ang marinig ito mula kay William ay nagdulot ng ibang uri ng sakit. Sinampal niya ito, ngunit wala siyang pinagsisisihan. Naramdaman pa niya ang kanyang sarili na nanginginig. Sa unang pagkakataon, naunawaan niya ang pakiramdam ng nanginginig sa galit. Naging malamig ang tingin ni William nang makita niya ang mga luha sa mga mata nito, ang iritasyon sa loob niya. Bigla siyang tumayo at hinila ang kwelyo niya. Iritado niyang sabi, "Get out." Napakagat labi si Emelie at mabilis na nag-ayos bago bumaba ng sasakyan. Saktong isasara na niya ang pinto, nagmamadaling umalis si William. Habang pinagmamasdan niya ang mga lumiliit na ilaw ng sasakyan, isang matinding pagod ang bumalot sa kanya, na nagiging mas mapang-api sa sandaling iyon. Pakiramdam niya ay naabot na niya ang kanyang limitasyon. Isang invisible force ang tila nag-uudyok sa kanya na umalis. Ang pagkakataong ito na umalis ay nangyari nang napakabilis, halos sa susunod na araw.