Kabanata 4

Nakangiting nagpatuloy si Clara. “Hindi. Pero kapag natanggap ko na ang marriage certificate ko, malalaman ko kung sino ka. Magiging... asawa na kita!” Yumuko si Yohan pagkatapos noon. Masasabi niyang hindi siya mahal ni Clara. 20 minuto lang ang nakalipas, estranghero lang sila na hindi alam ang eksistensya ng isa’t-isa. Gaano kalakas ang loob ng niya para pumasok sa whirlwind marriage sa lalaki? Si Clara ay naghahanap, bukod pa doon, pwede siyang makipag-debate sa lalaki. Kung tutuusin, matinong babae siya. Bakit siya papasok sa whirlwind marriage kasama ng isang estranghero? Hindi kaya hinihimok din siya ng pamilya niya magpakasal na? Nakuha ba niya ang parehong ideya sa pamamagitan ng paghihintay sa labas ng City Hall tulad ng lalaki? “Dala mo ba ang identification documents mo?” tanong ni Clara. Napaawang ang mga labi ni Yohan bago sinabing, “Oo.” Sinadya niyang asarin si Bonnie, at siya ang tipong gumawa ng lahat ng uri ng paghahanda. Kaya naman dinala niya ang kanyang mga dokumento. “Kung ganoon... magpakasal na tayo?” Natahimik ulit si Yohan. Inangkin niya na gusto niyang makita kung may gustong magpakasal sa kanya sa kabila ng pananatili sa kotse. Ngayon, may isang babae na handang pakasalan siya nang hindi siya bumababa sa sasakyan. Isa pa, siya yung tipong laging tumutupad sa kanyang salita. Higit sa lahat, hindi na siya pipilitin ni Bonnie kapag nagpakasal na siya. Makukuha niya ang lahat ng kapayapaan at katahimikan sa mundo. Makalipas ang ilang minuto, nakapagdesisyon na si Yohan. Inabot ni Clara ang kamay kay Yohan. Ayaw niyang hawakan ang kamay nito, kaya tumalikod siya at tinungo ang City Hall. Sumilay ang ngiti sa mga labi ni Clara habang sinusundan niya ito papasok ng gusali. Ang kanyang supernatural foresight ay hindi kailanman nagkamali. Kita mo? Nahanap niya ang lalaking mapapangasawa niya. Pareho silang pumasok sa City Hall. Walang masyadong magkasintahan na naghihintay sa marriage registration counter. Sa bintana ng City Hall, natatanaw ni Yohan ang isang mahabang pila na bumubuo sa courthouse. Iyon ay ang mga taong naghihintay na makipaghiwalay. Sinulyapan ni Yohan ang linya, sa pag-aakalang pipila rin sila ni Clara sa linya sa lalong madaling panahon. Naglakad siya papunta sa registration counter. Nang mapansin ng empleyado na ikakasal ang isang guwapong lalaki, mas masaya siyang nag-alok ng serbisyo sa lalaki. Una sa lahat, binati niya sina Clara at Yohan. Matigas ang ekspresyon ni Yohan. Hindi man lang siya nag-abalang tumingin kay Clara habang inilalabas niya ang kanyang mga dokumento. Pagkatapos, kinuha niya ang kanyang pitaka at kinuha ang kanyang ID bago inilapag ang lahat sa counter. Umupo si Clara sa tabi niya. Ipinasa niya rin ang kanyang mga dokumento. Sa isang iglap, napagtanto ng empleyado na may mali. Nandito sina Clara at Yohan para magpakasal, pero hindi sila kailanman nagkaroon ng kaugnayan sa isa’t-isa. Aba, hindi man lang nag-abalang tingnan ni Yohan si Clara. “Nandito ba kayong dalawa para magpakasal ayon sa kagustuhan ninyo?” tanong ng empleyado dahil sa pag-aalala. Mariin na ibinuka ni Yohan ang kanyang mga labi. Malinaw na hindi niya sasagutin ang katawa-tawang tanong ng empleyado. Walang sinuman ang maaaring pumilit sa kanya na magpakasal sa City Hall maliban kung ito ay sa kanyang sariling kusa. Ngumiti lang si Clara. “Ginagawa namin ito ayon sa sarili naming kalooban.” Sumulyap muli ang empleyado kay Yohan. Sa pagkakataong ito, malamig na sinalubong ni Yohan ang mga mata nito. Ang malamig niyang boses ay may bahid ng pagkainip. “Bilisan mo. Abala akong tao, at wala akong oras na dapat sayangin,” udyok niya. Sandaling natahimik ang empleyado. Dahil nagpasya ang magkabilang panig na magpakasal ayon sa kanilang sariling kagustuhan, susundin niya ang karaniwang pamamalakad. Ang mga proseso ay nakumpleto sa loob ng kalahating oras. Sina Yohan at Clara ay binigyan ng sarili nilang mga sertipiko ng kasal. Nang makalabas na sila ng City Hall, tinulungan sila ng empleyado na kumuha ng litrato sa kani-kanilang mga phone upang gunitain ang sandaling iyon. Tiningnan ni Clara ang larawan sa kanyang phone, napapansin kung paano siya natural na ngumiti sa camera. Iyon ay dahil alam niyang ikakasal siya sa isang estranghero ngayon. Ang kanyang bagong asawa, sa kabilang banda, ay kumilos nang mahigpit. Tumayo siya sa harap ng City Hall na para bang siya ay isang sundalo. Kung hindi lang siya humihinga, aakalain ni Clara na kumukuha ito ng litrato kasama ang isang estatwa. Hindi nagtagal, pinasok ni Clara ang sertipiko ng kasal sa kanyang bag. Habang naglalakad ang bagong kasal, hindi sila nag-abalang makipag-usap sa isa’t-isa. Nanguna si Yohan habang nakasunod si Clara sa likuran. Pagkalabas ng City Hall, tumungo sila sa sarili nilang mga sasakyan. Sumakay si Clara sa kanyang sasakyan at pinaandar ang makina bago umalis. Lumingon si William kay Yohan. Inipon niya ang lahat ng lakas ng loob niya bago nagtanong, “Mr. Morris, pinakasalan mo ba talaga ang babaeng iyon?” “Oo.” Natahimik si William sa sagot. Hindi niya inaasahan na si Yohan ay papasok sa isang whirlwind marriage. “May isang salita ako. Hindi ko talaga inakalang may gugustuhing magpakasal sa’kin habang naghihintay ako sa kotse. Pero kung tutuusin, kasal lang naman. Pwede naman akong makipaghiwalay.” Hindi problema para kay Yohan na maging divorcee. Hindi niya gustong magpakasal, ngunit patuloy siyang hinihimok ni Bonnie. Nag-asikaso ito ng daan-daang blind dates para sa kanya para lang makapagpakasal siya, at patuloy nitong ipinakilala sa kanya ang lahat ng uri ng karakter. Seryoso bang inisip ng matanda na tatanggapin niya ang kahit sino? “Kung gayon... sino ba talaga si Mrs. Morris, sir? Saang pamilya siya galing?” Sa ganoong paraan, maayos na mababati ni William at ng iba pang tauhan ng sambahayan ang pamilya ni Clara kung magpasya silang bisitahin ang pamilyang Morris. Ilang sandali ng katahimikan, sumagot si Yohan, “Hindi ko alam. Huwag ka nang magtanong. Paandarin mo na ang sasakyan.” Nakalagay ang buong pangalan ni Clara sa sertipiko ng kasal, ngunit hindi na nag-abalang tingnan ito ni Yohan. Sa ngayon, hindi pa niya alam ang pangalan ng bago niyang asawa. Hindi na nangahas magtanong si William pagkatapos noon. Agad niyang pinaandar ang sasakyan. Kasabay nito, lihim niyang hinaing na si Yohan lang ang lalaki sa mundo na hindi alam ang pangalan ng asawa sa kabila ng pagpapakasal nito sa naturang babae. Pagbalik sa Morris Corporation, kakapasok lang ni Yohan sa gusali nang makita niya ang kanyang lola. Si Bonnie ay 80 taong gulang sa taong ito. Inalagaan niya nang husto ang kanyang sarili at nasa mabuting kalusugan, kaya mukha siyang babae sa edad na 60. Nakasuot siya ng kagalang-galang na damit at eleganteng dinala ang sarili, na nagpapamukha sa kanya na palakaibigan at madali siyang lapitan. Dahil sa kanyang katandaan, ang kanyang paningin ay lumala, na pumipilit sa kanya na palaging magsuot ng isang pares ng ginintuang salamin. Nang makita ni Yohan si Bonnie, tumigil siya saglit. Tapos, nilapitan niya ito. “Bakit kayo nandito, Lola?” “Nandito ako para tingnan kung nakuha mo na ba ang isang apo para sa akin.” Nanatiling matigas ang ekspresyon ni Yohan habang inaabot niya ang kamay para alalayan si Bonnie. Pero tinabig ni Bonnie ang kamay niya bago tumalikod para maglakad papunta sa lobby. Sinundan lang ni Yohan si Bonnie, neutral pa rin ang ekspresyon nito. Makalipas ang ilang minuto, pumasok silang dalawa sa opisina ng CEO, na matatagpuan sa itaas na palapag ng Morris Corporation. Personal na binuhusan ni Yohan si Bonnie ng isang basong tubig. Pagkatapos ilapag ito sa harap ng matanda, umupo siya sa tapat nito at sinabing, “Inom muna kayo, Lola.” “Tubig lang ang iaalok mo sa akin? Wala ka bang meryenda?” Tumingin si Yohan kay Bonnie at sumagot, “Alam ninyo namang hindi ako mahilig sa dessert, Lola. Wala nang meryenda o junk food sa opisinang ito.” Umungol si Bonnie, “Kapag nagmahal ka ng babaeng mahilig sa matatamis, matutulad ka lang sa lolo mo.” Dahil ang asawa ni Bonnie ay hindi na namamahala sa kumpanya, ang pantry ng opisina ay hindi na puno ng kanyang mga paboritong meryenda at dessert. “Sabihin mo sa akin, Yohan. Anong mga kailangan mo para sa asawa mo? Basta’t sinabi mo sa akin ang mga kinakailangang iyon, lalakbayin ko ang bawat sulok ng mundo para lang mahanap ang perpektong babae para sa’yo.” Pinili ni Yohan na hindi sagutin si Bonnie. Sa halip, kinuha niya ang kanyang sertipiko ng kasal at tiningnan ito. Ang pangalan ng kanyang asawa ay Clara Fowler. Naalala niya ito bilang magandang babae na may kumikislap na mga mata at hanggang bewang na buhok. Pagkatapos nito, ipinasa ni Yohan kay Bonnie ang sertipiko ng kasal at ang kanyang phone, na nagpakita ng larawan ng City Hall. Nang makilala ni Bonnie ang mga bagay, nagulat siya. Mabilis niyang kinuha ang sertipiko ng kasal at sinimulan itong basahin nang maayos. Pagkatapos, pinag-aralan niya ang larawan sa phone. Pagkaraan ng ilang minuto, tinanong niya si Yohan, “Totoo ito, tama? Hindi ka kumuha ng tauhan para pekein ang marriage certificate para sa’yo, tama?” “Kung hindi kayo naniniwala sa akin, maaari ninyong tingnan ang records sa City Hall. Kung gusto kong pekein ang sertipiko, hindi na ako maghintay hanggang ngayon. At saka, meron akong isang larawan upang patunayan na may asawa na ako.” Nangangahulugan iyon na ang sertipiko ng kasal ay tunay! Anak ng tokwa! Nagpakasal na nga ang pasaway na iyon! “Bumaba ka ba ng sasakyan, Yohan?” Naalala ni Bonnie ang sinabi ni Yohan na mananatili siya sa kotse nang isang oras. Paano niya nahanapan ang sarili niya ng asawa nang hindi bumababa ng sasakyan?