Kabanata 2

”Clara, sana ay humantong sa napakagandang pagsasama ang iyong whirlwind marriage,” ungol ni Mark habang nakatingin sa malayong kabundukan. Pagkaalis ni Clara sa bundok, agad siyang nagtungo sa bahay na pinakamalapit sa paanan nito at pinindot ang doorbell sa labas. Isa itong sariling gawa na tatlong palapag na bahay. Ang panlabas ay marangyang pinalamutian. May malaking patyo pa nga sa harap ng bahay. Nababalot na ng semento ang lupa sa looban. Sa panahon ng pag-aani, pinapatuyo ng mga may-ari ang mga butil at mani. Isang garahe ang itinayo sa kanang bahagi ng bahay. Karaniwang nakaparada doon ang kotse ng mga may-ari ng bahay. Setyembre noon, ibig sabihin ay hindi pa panahon ng anihan. Dahil maraming espasyo sa patyo, ito ay pangunahing ginagamit upang iparada ang mga sasakyan. Tatlong sasakyan ang nakaparada sa looban sa ngayon. Ang puti sa kanila ay kay Clara. Napakakipot ng daan sa Nameless Mountain. Maaari lamang umakyat sa bundok upang marating ang tuktok. Walang sasakyan ang posibleng magkasya sa daanan. Sa kasamaang palad, malaking halaga ng pera ang kailangan para makagawa ng maayos na daan paakyat sa bundok. Parehong walang ganoong halaga sina Mark at Clara. Iyon ang dahilan kung bakit nakaparada ang kanilang mga sasakyan sa patyo ng partikular na bahay na ito sa halos lahat ng oras. Bawat buwan, babayaran nila ang mga may-ari ng bahay ng maliit na halaga sa paradahan. Isang babaeng nasa edad 50 ang lumabas ng bahay nang marinig niya ang doorbell. Nang mapansin niya si Clara, ngumiti siya kaagad. “Aalis ka ba, Clara?” “Oo. Pupunta ako sa bayan para may mga asikasuhin.” Si Mark lang ang nakakaalam tungkol sa whirlwind marriage. Nakangiting binuksan ng babae ang gate ng looban. “Kung kanina ka pa umalis ng bundok, nakasabay mo sana si Evelyn. Umuwi siya kagabi, kaya kinaumagahan, maaga siyang umalis ng bahay para magtrabaho.” Lumaki sina Clara at Evelyn Caddel nang magkasama. Matagal na silang magkakilala at magkaklase pa nga sila noon, ngunit hindi sila eksaktong matalik na magkaibigan dahil lang sa hindi sila ganoon kadalas magkasama. Sina Clara at Evelyn ay medyo sakto lang sa isa’t-isa. Nang magkaproblema si Evelyn at humingi ng tulong kay Clara, ginawa ni Clara ang lahat para matulungan siya, at ganoon din ang ginawa ni Evelyn para kay Clara. Ngunit nang maayos na ang lahat sa kanilang buhay, hindi na sila nag-abalang makipag-ugnayan. Hindi man lang sila nag-text sa isa’t-isa sa WhatsApp. “Hindi ninyo kaagad sinabi sa’kin ang tungkol sa pag-uwi niya, Tita Lilia. Kung alam kong bumalik siya kagabi, pumunta sana ako dito para makipag-inuman kasama siya.” Mahilig uminom si Clara. Mabilis siyang tamaan ng alkohol, ngunit mahilig pa rin siya sa pag-inom. Mahilig siyang uminom ng isa o dalawang tagay. Gayunpaman, ang kanyang pinakamataas na kapasidad ay dalawang baso. Kung lalagukin pa niya ang pangatlong baso, malalasing na siya. Pumasok si Clara sa patyo ng pamilyang Caddel, nagbabalak na sumakay sa kanyang sasakyan at umalis. Saka niya nakita ang isang multo na lumabas ng bahay. Ang multo ay si Diana Wemberly, ang lola ni Evelyn. Namatay siya isang buwan na ang nakakaraan. Sanay na si Clara na makakita ng mga multo, kaya hindi siya natakot nang makita si Diana. Sinabi niya kay Diana, “Huwag kang mag-alala, mabuti naman ang kalagayan ng pamilya mo.” Inakala ni Lilia Jones na kausap siya ni Clara, kaya napangiti siya nang masaya. “Oo nga. Mabuti naman ang kalagayan ng lahat. Hindi naman ako nag-aalala.” Pero napawi ang ngiti niya nang maalala niya si Evelyn na kasing edad ni Clara ay single pa rin. “Ang tanging alalahanin ko ay ang parehong Peter at Evelyn ay tumanggi na magpakasal. Diyos ko, hindi ko alam kung anong gagawin. 29 taong gulang na si Peter sa taong ‘to, pero ayaw pa rin niyang maghanap ng nobya. Kasing edad mo si Evelyn, Clara, pero hindi rin siya interesadong makipag-date.” Pinakinggan ni Clara ang mga reklamo ni Lilia nang makasakay siya sa sasakyan. Ikinabit niya ang kanyang seatbelt habang inaalo si Lilia. “Ang romantikong buhay ng isang tao ay magbubukas ayon sa kalooban ng Diyos. Kung parehong tumatanggi sina Peter at Evelyn na magpakasal, iyon ay dahil ang kanilang oras ay hindi pa dumarating. Walang saysay ang pag-aalala tungkol doon.” Napabuntong-hininga na lamang si Lilia nang marinig ang paliwanag ni Clara. “Kailangan kong bisitahin ang mentor mo sa kabundukan sa mga araw na ito at ipahuhula sa kanya ang hinaharap.” Ngumiti lang si Clara. “Aalis na ako, Tita Lilia. Paalam.” Kumaway siya kay Lilia bago tumingin kay Diana. Tapos, kumaway din siya kay Diana. Isang matamis na ngiti lang ang isinagot ni Diana sa kanya bago kumaway pabalik. Isang buwan nang patay si Diana. Paminsan-minsan ay bumibisita siya sa bahay dahil sa pangungulila sa sarili niyang pamilya. Pagkatapos ng lahat, kamakailan lamang siya namatay. Kapag naglaon, mahirap na para kay Diana na umuwi sa bahay maliban kung palagi siyang iniisip ng kanyang pamilya. Nagmaneho si Clara palabas ng patyo ng mga Caddel. Naglakad pa si Lilia para isara ang gate bago bumalik sa bahay. Gayunpaman, huminto siya pagkatapos ng ilang hakbang. Napatingin siya sa pintuan sa harap habang bumubulong sa sarili, “Kumakaway si Clara sa pinto kanina. Kanino siya nagpapaalam?” Siguradong-sigurado si Lilia na siya lang ang tao sa bahay. “Siguro nagkataon lang,” pagtatapos niya. Pagkatapos noon ay pumasok na si Lilia sa bahay. Sinundan din siya ni Diana papasok ng bahay. Nang nasa loob na ng sala si Diana, kumilos siya para buksan ang telebisyon. Sa kasamaang palad, ang kanyang espiritu ay lumulutang na lang dahil patay na siya. Kung walang pisikal na katawan, hindi niya kayang buksan ang telebisyon. Maaari lamang niyang ilagak ang kanyang pag-asa kay Lilia. Dahil pumasok si Lilia sa kusina, sinundan din siya ni Diana doon. Hindi binuksan ni Lilia ang telebisyon, kaya sinundan na lang siya ni Diana dahil sa pagkabagot. Naramdaman ni Lilia na medyo malamig ang paligid mula nang umalis si Clara. Hindi alam ni Clara na pinagmumultuhan ni Diana si Lilia. Umalis siya sa nayon at nagmaneho sa bayan bago tumumbok sa isang kalsadang patungo sa Donford City. Maya-maya, lumiko siya sa isang junction. Makalipas ang ilang minuto, nagmaneho siya papunta sa highway. Nagsimula siyang magtaka kung nasaan ang lalaki. Umabot ng 40 minuto si Clara upang makarating sa Donford City sa pamamagitan ng highway. Dahil hindi niya alam kung nasaan ang lalaki, nagpasya siyang hintayin ito sa labas ng City Hall. Ang mga bagay na dapat mangyari ay tiyak na mangyayari. Hangga’t maghihintay si Clara sa pasukan ng City Hall, makikita na niya ang matangkad na lalaking nakatakdang pakasalan niya. Makalipas ang isang oras, ipinarada ni Clara ang kanyang sasakyan sa labas ng City Hall, na matatagpuan sa silangang distrito ng Donford City. Sa halip na bumaba ng sasakyan, umupo siya sa likod ng manibela at pinagmamasdan ang mga mag-asawang bumisita sa lokasyon para gawing legal ang kanilang kasal. Dahil ang courthouse ay matatagpuan sa tabi ng City Hall, ilang mag-asawa ang naroon upang maghain ng diborsiyo. Natagpuan ni Clara na kawili-wili na ang mga taong hindi opisyal na magkasama ay nais na mabigkis habang buhay, habang ang mga nakatali sa habambuhay ay nais na mahiwalay minsan at magpakailanman. Sa sandaling iyon, huminto ang isang itim na kotse sa tabi ng kanyang sasakyan. Lumingon ang drayber na si William Hefner para kausapin ang taong nakaupo sa backseat. Napansin ni Clara ang lalaking nasa backseat ay binababa ang bintana, na naglalahad ng napakagwapong mukha. Ilang saglit niyang pinagmasdan ang paligid. Nang maramdaman niya ang titig ni Clara sa kanya, nilingon niya ito. Maganda ang paningin ni Clara at masasabi nitong napakalamig at matalim ng tingin ng lalaki. Nakasuot siya ng itim na suit na kinumpleto ng bahagyang asul na kurbata. Napakalamig ng kanyang kilos. Nakakatakot ang lalaki. Masasabi ni Clara na ang lalaki ay hindi dapat banggain sa pamamagitan lamang ng pagtingin dito sa bintana ng sasakyan. Ang suit na suot nito ay nagpaalala sa kanyang pangitain. Doon siya naghinala na ang lalaking iyon ay ang dapat niyang pakasalan. Ngunit hindi nagmamadali si Clara. Napagdesisyunan niyang pagmasdan ang lalaki kung ito ba talaga ang pakay niya. Isang phone ang nagsimulang tumunog sa sandaling iyon. Inakala ni Clara na kanya iyon, kaya’t inilabas niya ang kanyang phone. Hindi pala phone niya iyon. Sinagot ng lalaking nasa kabilang sasakyan ang tawag. Saka lang nalaman ni Clara na pareho pala sila ng ringtone. “Huwag ninyo akong pilitin, Lola. Nasa harap ako ngayon ng City Hall. Kung may gustong magpakasal sa’kin, sisiguraduhin kong mag-uuwi ako ng apong babae para sa inyo. Babalik ako sa kumpanya kung walang may balak na pakasalan ako sa loob ng isang oras. Bilang kapalit, hindi ninyo na ako mapipilit na magpakasal.” Galit na galit si Bonnie Sullivan kaya sinabon niya ang kanyang apo mula sa kabilang dulo ng linya. “Yohan, wala ka ngang girlfriend! Bakit ka sumipot sa harap ng City Hall? Sino sa mundo ang magpapakasal sa’yo? Sinasabi mo bang bigla na lang susulpot ang magiging asawa mo sa harap mo?”