Kabanata 18

Sa pag-iisip nito, tumango si Kevin at sinabing, "Then please prepare it for me." Bumangon si Karen sa kama at nagsuot ng dressing gown. "Sandali lang, malapit na itong maging handa." Dumating din si Kevin sa kusina. "Kailangan mo ba ng tulong ko?" Bumalik ang tingin ni Karen sa kanya. "Gutom na gutom ka na ba?" Tumango siya. "Oo." Inabot sa kanya ni Karen ang mga inihandang gulay. "Kung ganoon ay tumulong ka sa paghuhugas ng mga gulay." Sumang-ayon naman si Kevin. "Sige." Nang naghuhugas siya ng mga gulay, tahimik siyang sinulyapan ni Karen. Maingat siyang naghugas at binigyan siya nito ng 99 puntos sa pamamagitan lamang ng paghusga sa kanyang saloobin. Ayaw niyang bigyan siya ng buong marka dahil akala niya ay magiging masyadong proud ito. Nagtutulungan silang mabuti sa isa't isa, at hindi nagtagal ay lumabas mula sa kaldero ang isang mangkok ng mabangong pansit na gulay. Inilapag ni Karen ang mangkok sa kanyang harapan at sabik na tumingin sa kanya. "Itong vegetable noodle din ang signature dish ko. Ano sa tingin mo ang husay ko?" Kung ikukumpara sa chef na nagtrabaho para kay Kevin, ordinaryo lang talaga ang husay ni Karen sa pagluluto, pero hindi niya naaayawan ang pagkain nito. Tumango siya at sinabing, "Ang sarap nito." Matapos purihin ni Kevin, ngumiti lang siya at bumalik sa kusina at nag-abala saglit. Pagkatapos kumain ng noodles, pumasok si Kevin at nagtanong, "Anong pinagkakaabalahan mo?" Tumalikod si Karen at ngumiti sa kanya. "Diba sabi mo kailangan mong lumipad papuntang Hill City ng madaling araw? Gumawa ako ng mga pastry at sushi kagabi. Nilagay ko na sa thermal lunch box. Isama mo sila mamaya at kainin kung kailan mo." gutom na." Alam ni Karen na nagsisikap si Kevin na maging mabuting asawa at gusto rin niyang maging mabuting asawa, ngunit hindi niya alam kung paano gagampanan ang papel ng isang mabuting asawa. What she could think of is, meron na siya. Ang hindi niya inisip ay mayroon na rin siya. Kaya naman, ibinuhos na lamang niya ang kanyang puso at kaluluwa upang gumawa ng isang bagay na hindi gaanong mahalaga ngunit nakapagpapasigla para sa kanya, sa pagsisikap na maging isang maalalahanin at banal na mabuting asawa. Looking at her serious expression, itinaas ni Kevin ang kamay niya at hinimas ang ulo niya. "Salamat sa pagiging maalalahanin mo." "Ikaw ang nagsasabi na dapat alagaan ng mag-asawa ang isa't isa." Hinampas ni Karen ang kanyang kamay at pinulupot ang kanyang mga labi. "Wag mo nang hawakan ang ulo ko." Ang paghaplos niya sa kanyang ulo ay parang hinihimas niya ang kanyang alaga. Siya ang kanyang asawa, hindi ang kanyang alaga. Bahagyang umangat ang kanyang seksing manipis na labi at hinawakan siya sa kanyang mga braso. "Ano naman dito?" Biglang namula ang mukha ni Karen. Kinabahan siya kaya tinulak niya ito palayo, pero mas humigpit ang hawak ni Kevin. Naramdaman din niya ang kabog ng dibdib nito dahil nagpipigil ito ng tawa. Kinagat niya ang labi, itinaas ang kamay, at kinurot ang bewang niya. Pero masyado siyang malakas, wala itong nagawa sa kanya. Sa halip, sumakit ang mga kamay nito sa pagkurot sa kanya. Nagalit si Karen at inangat ang ulo para tumama ulit sa dibdib nito. Gusto niya itong turuan ng leksyon, ngunit inabot niya ito at hinawakan muli ang ulo nito, na para bang hinahawakan ang isang maliit na alagang hayop. Narinig din niya ang mababa at seksing boses nito at sinabing, "Honey, stay still and don't play around." Uh... Medyo nataranta si Karen. Siya ba ang naglalaro? Naglaro ba siya? Siya yung na-bully ng masama, okay? Inabot niya ito para kurutin, ngunit sa pagkakataong ito, hinawakan nito ang gumagalaw nitong kamay at marahang pinisil iyon sa palad niya. "I'm ready to go. You have to take care of yourself at home." "Sandali lang." Kumalas si Karen sa kanyang mga bisig, inilagay ang steamed pastry at sushi sa thermal lunch box, at pagkatapos ay inilagay ang kahon sa isang bag. "Ihatid mo sila kumain sa daan." Nang kunin ni Kevin ang bag ay may ngiti sa kanyang malamig na mga mata. Aniya sa malumanay na boses, "Hintayin mo ako sa bahay." Tumango si Karen na namumula ang mukha. "Oo." Napakamot ulit ng ulo si Kevin. "Kung gayon pupunta ako." Pinalabas siya ni Karen, nakatayo sa pintuan at pinapanood siyang pumasok sa elevator. Pagkasara pa lang ng pinto ng elevator, mabilis siyang umiling, itinaas ang kamay para hawakan ang kanyang noo, at sinabi sa sarili, "Wala akong lagnat. Ibig sabihin, totoo ang nangyari. Hindi ito isang imahinasyon." Wala siyang sakit. Marahil ay mas malamang na may sakit si Kevin. Kaya naman nasabi at nagawa niya ang mga bagay na kadalasang hindi niya ginagawa. Matapos makipagkita kay Kevin, hindi na siya inaantok. Bumangon lang siya at nag-jogging, at pagkatapos ay nagmamadaling pumunta sa kumpanya. Matapos magtrabaho ng mahigit kalahating oras, dumating si May sa opisina. Hindi pumunta si May sa kanyang upuan. Lumapit siya kay Karen at misteryosong sinabi, "Karen, alam mo bang tinanggal na si Madonna sa Public Relations Department?" Bumilis ang tibok ng puso ni Karen at dumilim ang mukha. Hindi ito pinansin ni May at nagpatuloy, "I heard na parang may ginawa siya kay Director Kevin. Inutusan siya ni Direk Kevin na tanggalin siya." Hulaan ni Karen, malamang si Kevin ang sadyang nag-utos nito. Ayaw niyang madamay siya sa bagay na ito. Sinabi ni Kevin na siya ang boss, at maaasahan niya ito, at ipinakita niya ito sa kanya sa pamamagitan ng kanyang mga aksyon, na lubhang nakakaantig din. Gayunpaman, hindi siya masaya. Gusto nga ni Karen na umalis si Madonna sa kumpanya, pero ayaw niyang umalis siya dahil sa relasyon nila ni Kevin. Ayaw niyang ipaalam sa publiko ang relasyon nila ni Kevin. Ayaw lang niyang makakuha ng special treatment mula sa kumpanya. Gusto niyang umakyat sa corporate ladder sa loob ng kumpanya sa sarili niyang pagsisikap. At ngayon, ang mga bagay ay papunta sa direksyon na hindi niya gusto. Patuloy ni May, "Deserving that ang isang tulad ni Madonna. Hindi ko alam kung gaano karaming tao sa kumpanya ang nag-aabang sa kanyang pag-alis. Sa pagkakataong ito, tinulungan na ni Direk Kevin ang lahat na maalis siya." Nakangiting sabi ni Karen, "May, I don't care whether Madonna stays or leave. I only care about the proposal that will be hand over tomorrow." Hindi mahilig magsalita si Karen sa likod ng mga tao, at alam din niya na ang lugar ng trabaho ay hindi kasing simple ng nakikita niya. Mayroong mga bitag sa lahat ng dako, at mahirap matukoy kung kailan papalapit ang isang bitag. Kung mas marami kang kausap, mas mataas ang panganib na magkaroon ka ng gulo. Naintindihan naman ito ni Karen. In the past three years, she maintained a good relationship with her colleagues, but it was all just superficial, they were never really that close. Lumapit si Sunnie at sinabing, "Karen, kumusta ang paghahanda ng unang draft ng business plan mo?" Sabi ni Karen, "I'll put in more effort. I'm sure matatapos ko 'to by tomorrow." Sabi ni Sunnie, "Wala na masyadong oras. Pupunta si Manager Black ng Star Glow Corporation sa Beaford City ngayong gabi. Kung hindi niya makita ang business plan mo bago siya umalis, walang pagkakataon para sa proyektong ito." Kinagat ni Karen ang kanyang labi at sinabing, "Manager, I will try my best to deliver this proposal today." Sinulyapan ni Sunnie ang oras at sinabing, "Kung kailangan mo ng tulong, hilingin kay May at William na tulungan ka. Si Manager Black ay sasakay ng flight ng alas-nuwebe ng gabi at aalis siya papuntang airport bago mag-alas siyete mula sa kanyang opisina. . Maaari kang magmadaling iabot sa kanya ang mga dokumento bago iyon." Tumango si Karen. "Sige." Ang tatlong araw ay isang maikling sapat na panahon, at ngayon ay pinaikli na ito sa isa at kalahating araw. Nadoble lang ang pressure sa isang iglap, ngunit hindi umatras si Karen. Sa kanyang opinyon, walang gawain ang imposible, mayroon lamang mga tao na hindi nagtrabaho nang husto. Sa pagkakataong ito, dahil si Manager Black ng Star Glow Corporation ang nagtalaga sa kanya na mamahala sa panukala, at wala siyang dahilan para hindi maghatid.