Kabanata 17

Pagkatapos ng maikling katahimikan, narinig niyang sinabi nito, "Well, alam ko na ngayon." Pinanlakihan siya ng mata ni Karen. Sino ang lalaking ito? Hiniling niya sa kanya na purihin siya, at pagkatapos ay purihin siya nito, ito ang sagot niya. Pagkatapos maglakad-lakad, pumunta sila sa fresh section. Pumili siya ng isang piraso ng isda, binalak niyang magluto ng maanghang na pinakuluang isda para sa kanya, ito ang kanyang espesyalidad. Itinuro niya ang napiling isda at mahinang sinabi, "Sir, tulungan mo akong mahuli itong isda at hiwain para sa akin." Ang nagtitinda ng isda ay isang binata. Nang makita niya si Karen ay namula ang mukha niya. Tumango siya at mabilis na kinatay ang isda para hiwain at sukatin. Pagkatapos, dumampot siya ng ilang bag, inimpake ang mga fillet ng isda, at ibinigay kay Karen. "Eto na. Sa susunod na lang ulit!" Ngumiti si Karen at kinuha ang isda. "Salamat!" Pagkaalis ng fish stall, naglakad si Karen sa katabi nitong lugar ng gulay. Matapos ang dalawang hakbang ay bigla niyang narinig ang malalim na boses ni Kevin. "Medyo sikat ka." Lumapit si Karen at kumapit sa braso niya. Tinaas niya ang kanyang kilay at nakangiting sinabing, "Because I'm also quite excellent." Tumigil sandali si Kevin. Hinugot niya ang kanyang braso at sa halip ay hinawakan siya sa kamay, at nagpatuloy siya sa paglalakad. Matapos makabili ng mga kailangan, natural na napunta kay Kevin ang gawain ng pagdadala ng mga bag. Nang makitang puno ang mga kamay nito, nakahinga siya ng maluwag. Ngumiti siya ng matamis at naisip na ang sarap talagang magkaroon ng asawang maalalahanin. Napansin din niya ang isang nakakaantig na maliit na detalye. Pagdating ni Kevin sa supermarket kasama niya, hindi niya dala ang business mobile phone niya, bagkus sinamahan lang niya itong mag-shopping. Habang nasa daan ay hindi nag-uusap ang dalawa. Pag-uwi nila, inilagay ni Kevin sa kusina ang mga binili nilang sangkap. "Sasabay ako magluluto mamayang gabi." Tumingin sa kanya si Karen at ngumiti. "Maghugas ka na lang ng plato. Tsaka dalawa lang ang lulutuin ko. Matatapos din ako ng wala sa oras." Pakiramdam niya ay maaapektuhan ni Kevin ang performance niya, kaya minabuti niyang itaboy siya. Saglit na nag-isip si Kevin at napagtanto niyang hindi pala talaga siya magaling magluto kaya naman nakinig siya rito. Nilinis muna ni Karen ang kanin at niluto sa kaldero, pagkatapos ay hinugasan niya ang mga gulay, inihanda ang mga panimpla, at pinakuluan ang isda. Maaaring gusto ng iba na gumamit ng beansprout bilang batayan ng ulam ng isda, ngunit mas gusto ni Karen na magdagdag ng mga sibuyas sa halip. Hindi nagtagal ay handa na ang pinakuluang isda. Tinikman ni Karen ang isda, saka lang niya pinalabas si Kevin na abala pa sa trabaho. Dahil sa dati niyang karanasan, naghanda si Karen ng dagdag na kubyertos. Pumulot siya ng isda at sibuyas gamit ang chopsticks niya at tumingin kay Kevin na kumikislap ang mga mata. "Tikim ka. Tingnan mo kung gusto mo?" Tumingin si Kevin sa mga sibuyas at kumunot ang noo. Matagal na hindi gumagalaw ang kamay niyang hawak ang kutsara. Napansin ito ni Karen at hindi mapakali na nagtanong, "Hindi ka mahilig kumain ng sibuyas?" "Hindi." Kahit papaano, ayaw aminin ni Kevin na nasa harap niya ang allergy niya sa sibuyas. Iniisip niya ang huling pagkakataong hindi niya kinain ang nilagay nito sa kanyang mangkok, galit na galit ito at buong gabing tumuloy sa bahay ng kaibigan. Kung hindi siya kumain ulit sa pagkakataong ito... Sa pag-iisip nito, tumingin sa kanya si Kevin. Nakatingin sa mga mata nito na umaasang nakatingin sa kanya, tumigil siya sa pag-iisip at kinuha ang kutsara para kumain. Umupo ng tuwid si Kevin at nagpatuloy sa pagkain ng napakaseryoso at eleganteng gaya ng dati. Hindi siya masyadong nagsasalita, hindi rin niya sinabi kung masarap ba ito o hindi. Pagkaraan ng ilang panahon na kasama niya, alam ni Karen na hindi siya gaanong nagsasalita, kaya hindi na niya ito pinansin. Halos tapos na sila sa pagkain. Nang makita ang pamumula ng mukha ni Kevin, nag-aalalang tanong ni Karen, "Kevin, anong problema sa mukha mo?" "Ayos lang ako." Bumangon si Kevin. "I have to go out. Baka hindi na ako bumalik mamayang gabi." Tumingin sa kanya si Karen at malungkot na sinabi, "Mag-ingat ka!" Bumalik si Kevin sa kwarto niya at kumuha ng coat. Mabilis siyang umalis ng hindi man lang umimik. Pagkababa niya ay kinuha niya ang kanyang cellphone at nagdial ng numero. "Ihatid mo ako kaagad sa ospital." ...... Lunes noon, tinawagan ni Kevin si Karen pagkatapos ng isang gabing pagliban at sinabi sa kanya na may business trip siya. May bagong project din na gagawin si Karen. Ayon kay Sunnie, sobrang nagustuhan ng leader ng Star Glow Corporation ang naunang proposal na inihanda niya, kaya hiniling niya sa kanya na siya ang mamahala sa proyektong ito at mag-abot siya ng preliminary proposal sa loob ng tatlong araw. Sa loob lamang ng tatlong araw, hindi naging madali ang pag-abot ng proposal na magpapasaya sa kanya. Si Karen ay isa ring taong partikular na mahigpit sa kanyang trabaho. Hindi siya makaalis dito, at sa sandaling siya ay nasa trabaho, at siya ay panatilihin ang kanyang sarili kaya abala na siya ay hindi kahit na kumain. Nang tanghali, lumapit si William at tinignan si Karen na may halong pagkabalisa, "Karen, labas tayo para mananghalian." Sabi ni Karen na hindi nakataas ang ulo, "Sige na. Pupunta na ako kapag tapos na ako sa bagay na ito." Tatlong taon na siyang nagtatrabaho kay Karen. Hindi ba niya alam na iniiwasan siya ni Karen? Kaya naman, inabot niya ang kamay niya sa kamay niya na nakahawak sa mouse niya. "Karen, kain muna tayo, at pagkatapos kumain ay bumalik na tayo, okay?" Binawi ni Karen ang kamay niya at tumingin sa kanya. Sa unang tingin, naramdaman ni Karen na may mali, parang may nakita siyang emosyon sa mga mata ni William. Medyo lumundag ang puso ni Karen. Tila mas mabuting linawin niya ang mga bagay-bagay kay William bago magpatuloy ang hindi pagkakaunawaan. Ni-lock niya ang computer niya at bumangon. "Tara na." Ito ang unang pagkakataon na pumayag si Karen na kumain kasama siya. Lihim na natuwa si William, kaya pumili siya ng isang tahimik na restaurant para magkaroon siya ng pagkakataong makausap ito ng maayos. Pagkaupo, mabilis na nag-order si William ng ilang mamahaling pinggan. Hindi na niya tinanong kung nagustuhan ba sila ni Karen o hindi, at saka ngumiti kay Karen. Naunawaan ni Karen ang kanyang ngiti, ngunit nagkunwaring hindi naiintindihan, iniisip kung gaano kabuti kung tawagin siya ni Kevin sa oras na ito. Sa sandaling pumasok ang ideyang ito sa kanyang isipan, tumunog ang kanyang cellphone gaya ng inaasahan. Ngumiti si Karen ng paumanhin kay William at sumagot, "Honey, I'm having lunch with my colleagues now. You don't have to worry about me." "Karen, nagpapakatanga ka sa harapan ko diba?" Hindi nasisiyahang sabi ni Faye na nasa kabilang dulo ng telepono. Ngumiti naman ng malumanay si Karen. "Well, I know. I've done what you said. I won't skip any meals. If you don't believe me, magpapa-picture ako kapag nakahain na ang mga ulam." Matagal nang magkaibigan sina Faye at Karen. Sobrang close sila. Kung hindi maramdaman ni Faye ang mga nangyayari ngayon, hindi siya si Faye. Kaya, nakipaglaro si Faye kay Karen at sinabing, "Then baby, please come back early at night. Your hubby is waiting for you to warm the bed." Nahihiyang ngumiti si Karen at sinabing, "Huwag kang masyadong nasusuka." Pagkatapos noon ay ibinaba na ni Karen ang telepono. Gayunpaman, pagkababa niya ng telepono, isa na namang tawag ang pumasok. Sa pagkakataong ito ay ang tunay niyang asawa—si Kevin Kyle! Bahagyang nagulat si Karen. Pagtingin kay William, nahihiya itong ngumiti at sumagot, "Hello?" Nanggaling sa telepono ang mababa at seksing boses ni Kevin. "I've asked for someone to prepare lunch. Bakit hindi ka pumunta?" Hindi nakasagot sa kanya si Karen na kumakain na siya. Ano ang naglagay na sa isang palabas sa harap ni William? She gritted her teeth and said sweetly, "Hubby, I will take care of myself. Don't worry." Pagkarinig sa kanyang mga sinabi, si Kevin ay natahimik sa kabilang dulo ng mahabang panahon. Napakatahimik na akala ni Karen ay ibinaba na ni Kevin ang telepono. Pagkaraan ng mahabang panahon, nang hindi niya ito narinig na magsalita, naisip ni Karen na may masamang mangyayari. Hindi niya alam kung ano ang iisipin ni Kevin sa kanya. Makalipas ang mahabang panahon, mula sa telepono ang mahinang boses ni Kevin. "Hindi ako babalik hanggang Thursday. Ingatan mo ang sarili mo." "Sige." Palihim na nakahinga ng maluwag si Karen. Buti na lang at ilang araw na lang babalik si Kevin. Pagbalik niya, nakalimutan na niya ang bagay na ito. Nasaktan si William nang marinig niyang tinawag ni Karen ang ibang tao na kanyang asawa. Pagkababa ni Karen ng telepono, sinabi niya, "Karen, kasal ka na ba?" Tumango si Karen at sinabing, "Hindi naman kakaiba para sa akin na magpakasal sa ganitong edad." Walang masabi si William na pinaghandaan niya ito. Ngumiti lang siya ng malungkot at sinabing, "Good luck sa iyo." Bagaman interesado siya kay Karen, pakiramdam niya ay hindi siya karapat-dapat kay Karen. Inaaliw niya ang sarili sa pamamagitan ng pag-iisip kung gaano kabuti para kay Karen na mahanap ang kanyang kapareha. Nakangiting sabi ni Karen, at saka niya pinuri ang sarili niyang katalinuhan sa kanyang puso. Bago gumawa ng anuman si William, matagumpay niyang naipaalam sa kanya na kasal na siya. Sa hinaharap, makakapagtrabaho na rin sila tulad ng dati, at walang anumang awkwardness sa pagitan nila. Gayunpaman, hindi siya masyadong matalino noong gabing iyon. Kinagabihan, nang kalahating tulog na siya, naramdaman ni Karen na may umupo sa tabi niya. Tulog na antok siya noong una, ngunit nang maamoy niya ang malinis na amoy ng isang pamilyar na tao, natakot siya sa paggising. Bigla siyang napaupo, kinusot ang mga mata, at nagtatakang tumingin sa lalaking nakaupo sa tabi ng kama. "Ikaw pala, diba sabi mo sa Thursday ka lang babalik?" Kalmadong sagot ni Kevin, "I have something to deal with here. I'll fly back to Hill City early in the morning." Ang kanyang trabaho sa orihinal ay matatapos lamang sa Huwebes, ngunit dahil si Karen ay nagpahiwatig na siya ay nami-miss siya, bilang kanyang asawa, hindi niya ito maaaring balewalain. Pagkatapos makipag-usap sa kanya habang tanghalian, hiniling niya sa kanyang katulong na i-book ang susunod na flight pabalik sa gabi. Siya ay lilipad pabalik ng maaga bukas ng umaga upang ipagpatuloy ang kanyang trabaho. Nang maalala ang kanilang tawag sa telepono noong tanghali, napakamot ng ulo si Karen na may pulang mukha. "Kumain ka na ba ng hapunan? Gusto mo magluto ako ng hapunan?" Alas otso na ng gabi nang matapos ni Kevin ang huling tawag. Pagkatapos noon, nagmadali siyang pumunta sa airport para lumipad pabalik ng California ng alas-diyes ng gabi. Umabot ng mahigit dalawang oras ang paglipad mula Hill City patungong California. Halos ala-una na ng umaga nang makarating siya sa North River Airport at saka pauwi. Noon, alas dos na ng madaling araw. Alas nuwebe ng umaga, magkakaroon ng isang napakahalagang pagpupulong na dapat niyang isagawa. Ang kalihim ay nag-book kay Kevin ng flight mula California pabalik sa Hill City sa alas-singko. Kaya naman, isang oras mula ngayon, kailangan niyang umalis muli papuntang airport. Nauubos na ang oras, at hindi na kinakain ni Kevin ang pagkain na ibinigay sa eroplano, kaya hanggang ngayon ay hindi pa siya kumakain. Sa sobrang abala niya ay bumalik siya nang walang kinakain, lahat ay dahil sa ipinahiwatig sa kanya ni Karen na nami-miss siya nito. Gusto niyang ipaghanda siya ng midnight snack, para mas makasama niya ito.