Kabanata 11

Kahit excited ang lahat, hindi nila nakalimutang tsismisan ang big boss. Biglang naging sentro ng talakayan kung sasali ba ang amo sa kaganapang ito. Habang iniisip ng mga kasamahan niya ang tanong na ito, iniisip din ni Karen si Kevin. Nasa business trip si Kevin ngayong linggo. Ilang araw na niya itong hindi nakikita. Kailan siya babalik? Bagama't gabi-gabi ay tumatawag siya sa kanya sa oras, hindi pa umabot sa puntong marami siyang masasabi sa relasyon nila nito. Kadalasan, ang dalawang tao sa magkabilang gilid ng telepono ay tahimik. Samantala, may nagsimulang tumaya sa kaswal na group chat ng empleyado. Ang taya ay kung sasali ang kanilang boss sa kaganapan, at ang bawat kalahok ay maglalagay ng stake na 500 dolyares. Hindi ganoon kalaki ang limang daang dolyar. Maraming tao ang mabilis na tumugon, at dose-dosenang mga tao ngayon ang nasa taya. Halos pantay ang mga boto. Sabay na lumapit sina May at William para hanapin si Karen at nagtanong, "Karen, gusto mo bang tumaya dito?" Nagsagawa siya ng mabilis na pagsusuri. Kahit malamig at malayo si Kevin, ito ang unang pagkakataon na nag-organisa ang kumpanya ng ganoong kalaking event pagkatapos niyang maupo sa pwesto, at pupunta sila sa ganoong karangyang lugar. Siya siguro ang nag-utos kay Special Assistant Amelia na ayusin ito, kaya napusta si Karen sa pagdalo dito ni Kevin. Nang papalabas na sila sa trabaho, nakatanggap si Karen ng tawag mula kay Kevin. Alam niyang kagagaling lang nito mula sa isang business trip, kaya pumunta siya sa supermarket at bumili ng mga sangkap, pang-araw-araw na pangangailangan, at meryenda para sa biyahe bukas. Pag-uwi nila, busy pa rin si Kevin sa pag-aaral. Matapos siyang kamustahin ay pumunta si Karen sa kusina para maghanda ng hapunan. Habang kumakain ay hindi pa rin umiimik si Kevin. Masarap siyang kumain. Ilang beses siyang sinilip ni Karen at sa wakas ay nagtanong, "Kevin, pupunta ka ba sa mga aktibidad ng kumpanya bukas?" Mukhang hindi narinig ni Kevin ang tanong niya pero pinagpatuloy niya ang pagkain ng seryoso. Dahil hindi siya sumagot, medyo nahiya si Karen. Ibinaba niya ang ulo niya para kumain. Pagkaraan ng ilang sandali, inilapag ni Kevin ang kanyang mga kubyertos, kinuha ang isang tuwalya ng papel upang punasan ang kanyang bibig, at kaswal na sumagot, "Hindi ako interesado sa mga ganoong aktibidad." Hindi naman diretsong sinabi ni Kevin, pero halatang ayaw niyang sumama. "Oh," bulong ni Karen, at puno ng disappointment ang boses niya. "Ano yun? Gusto mo pumunta ako?" Nang makita ang kanyang disappointed look, biglang sabi ni Kevin. Napakamot ng ulo si Karen at humagikgik, na nag-iisip, "Hindi mahalaga kung pupunta ka o hindi. Ang mahalaga sa akin ay ang 500 dollars na taya ko." Sa ilalim ng maliwanag na chandelier, bahagyang nagtaas ng kilay si Kevin. Dahil gusto niyang pumunta siya, bilang asawa niya, maglalaan siya ng oras para pumunta doon. ...... Kinabukasan, maagang bumangon si Karen, ngunit mas maagang bumangon si Kevin kaysa sa kanya. Matagal na silang magkasama, ngunit gaano man siya kaaga ay bumangon, si Kevin ay laging nakasuot ng maayos kapag nagising siya, nakaupo sa tabi ng bintana at nagbabasa ng financial newspaper. Minsan, naramdaman niyang parang hindi tao si Kevin sa panahong ito. Ang kanyang pang-araw-araw na gawain ay lubhang kakaiba. Araw-araw, naglalaan siya ng oras para magbasa ng dyaryo, sa halip na makakuha ng balita sa internet. "Umaga!" Tumingala ito sa kanya at saka tumingin sa diyaryo. "Well, magandang umaga!" Napatingin sa kanya si Karen. Bigla niyang hindi maialis ang mga mata niya. Nakasuot siya ng puting kaswal na suit ngayon at tahimik na nakaupo sa armchair sa tabi ng bintana. Ang kanyang mahahabang balingkinitang mga binti ay kaswal na naka-crossed. Ang sikat ng araw sa umaga ay malumanay na sumikat sa kanya sa pamamagitan ng bintana, na nagpainit sa kanya ng kaunti. Ang taong ito ay hindi tao sa lahat, ngunit isang pambihirang gawa ng sining sa mundong ito, na naging sanhi ng mga tao na gustong kolektahin siya. Ang mainit na titig ni Karen ay nakakuha ng kanyang atensyon, ngunit hindi niya ito pinansin at mahinahong nagpatuloy sa pagbabasa ng dyaryo sa kanyang kamay. Ang kanyang hitsura ay madalas na nakakaakit ng atensyon ng mga babaeng malaswa, na labis siyang naiinis. Gayunpaman, hindi niya nagustuhan ang paraan ng pagtitig ni Karen sa kanya nang mahigpit. Makalipas ang mahabang panahon ay nakatitig pa rin sa kanya ang mga mata ni Karen. Tumingala siya sa kanya at sinabing, "Wala ka bang dapat daluhan na event ng kumpanya?" "Halos nakalimutan ko na kung hindi mo nabanggit." Awkward na ngumiti si Karen at naghanap ng dahilan. Iniisip niya na ang isang likhang sining tulad ni Kevin ay tiyak na ibebenta sa mataas na presyo. Ang boses nito ay parang isang balde ng malamig na tubig na tumalsik sa kanya at ginising siya. ...... Nagrenta ang kumpanya ng dalawang bus na may tig-50 upuan para ihatid ang kanilang mga empleyado sa Ocean Behae Villa para sa bakasyon. Nang binibilang ng manager ng departamento ang bilang ng mga taong naroroon, kaliwa't kanan ang tingin ng lahat. Inaabangan nilang lahat kung darating ang amo o hindi. Sabi ni May kay Karen, "God help me, dapat dumating si boss, dapat dumating siya." Karen blurted out, "Hindi siya sasama." Nanlaki ang mata ni May at tumingin sa kanya. "Paano mo nalaman?" Na-realize ni Karen na sobra-sobra na ang sinabi niya at agad na idinagdag, "Ang amo ay kadalasang masyadong maagap. Walang nakakita sa kanya ngayon, kaya ibig sabihin ay hindi siya darating." Napayuko si May dahil sa disappointment, at napabuntong-hininga rin sa disappointment ang kasamahang babae na nakarinig sa kanilang usapan. Halatang halata ang iniisip ng lahat ng babaeng empleyado. Bihira nilang makita ang amo sa trabaho at walang pagkakataong magpakitang gilas sa harapan niya. Ang paglalakbay na ito ay isang magandang pagkakataon upang gawin iyon. Lahat ay nagsuot ng kanilang pinakamagagandang damit at gustong ipakita sa kanya, ngunit hindi siya darating ngayon. Makalipas ang mahigit isang oras, nakarating sila sa Ocean Behae Villa, na nasa tabi ng dagat. Ang una nilang ginawa ay ihanda ang kanilang mga room card. Si Karen ay orihinal na nakatalaga na manatili sa parehong silid ni May, ngunit biglang tumayo si Amelia at sinabing, "Karen, puno ang mga silid dito. Sa halip, maaari tayong magbahagi ng isang silid." Si Amelia ay isang babae na laging nasa tabi ng amo. Hiniling niya kay Karen na manatili sa kanyang silid, na ikinainggit ng lahat. When everyone was busy checking their room cards, Amelia said, "Please wait. Gusto ni Direk Kevin na makausap kayong lahat." Direk Kevin! Saglit na nagningning ang mga mata ng lahat. Dumating ba talaga si Direk Kevin? Sa mga mata ng lahat, si Kevin, na nakasuot ng silver-gray na hand-made tailored suit, ay lumabas ng pinto. Bawat hakbang niya ay bumibilis ang tibok ng puso ng mga kasamahan niyang babae. Nang makita ni Karen si Kevin, naisip niya na hindi lamang niya naibalik ang kanyang 500 dolyar, nanalo pa siya ng ilang daan! Napatingin si Kevin sa kanya at nakitang nakangiti ito ng husto. Naisip niya sa kanyang sarili, paano siya napasaya nito - sa pamamagitan lamang ng paggugol niya ng ilang oras dito? Lumapit siya at ngumiti ng magalang sa lahat. "Everyone enjoy yourself. The company will cover all the expenses." Tuwang-tuwa ang lahat kaya tumalon-talon, halos umawit, 'Mabuhay ang Boss'. Tanging si Karen lang ang tahimik na nakatayo sa likod nila, naisip niya, magagawa mo lahat ng gusto mo basta mayaman ka. Pagkatapos ay sinabi ni Amelia na ang mga silid ay inilaan na lahat, at pagkatapos ay dinala niya si Karen sa pribadong lugar ng villa sakay ng isang buggy. Nang makita ang marangyang setting at pasilidad sa lugar na iyon, medyo nakaramdam ng kaba si Karen. May iba pa bang dahilan kung bakit siya dinala ni Amelia dito? Tama ang hula niya. Pinapunta siya ni Amelia sa private quarters ni Kevin.