Kabanata 2

Sa oras na ito sa kanyang nakaraang buhay, ang ampon na kapatid ni Felicia, si Shawn Fuller, ay nagplano laban sa kanya. Pinatulog siya nito at ikinulong sa isang silid ng hotel, na nagpaplanong ialok siya sa loan shark nito bilang isang paraan upang mabayaran ang mga utang nito. Para makatakas, wala siyang choice kundi tumalon sa bintana. Gayunpaman, nahuli siya, at nabali ni Shawn ang kanyang kanang kamay, na sinira ang kanyang kakayahang magsanay ng medisina at acupuncture ng magpakailanman. Ngunit sa pagkakataong ito, siya ang unang kikilos. Siya ay uukit ng kanyang sariling landas gamit ang dugo kung kinakailangan. Sa mismong sandaling iyon, nakatayo si Shawn sa labas ng pinto ng silid ng hotel kasama ang loan shark, tumatango at nakayuko sa kanya. "Mr. Thompson, nandoon siya. Tulan ng kasunduan—ibibigay ko sayo ang kapatid ko at ang lahat ng utang ko ay mabubura!" Si Lance Thompson, ang loan shark, ay nakatingin sa saradong pinto, ang kanyang puso ay nangangati sa inip. "Shawn, hindi ko akalaing gagawin mo talaga ang pag-aalay ng kapatid mo para bayaran ang utang." "Hindi ko rin naman siya tunay na kapatid," bulong ni Shawn, saka mabilis na idinagdag, "Heto ang susi sa kwarto, Mr. Thompson. Sayo na siya!" Sabik na kinuha ni Lance ang keycard, agad itong ini-swipe. Ilang araw na ang nakararaan, nang dumating siya upang maniningil ng kanyang utang, nasulyapan niya si Felicia. Kahit bata pa si Felicia, napakaganda niya. Ilang araw na siyang nagpapantasya kay Felicia mula noon. Sa wakas, makukuha na niya ang gusto niya. Halos hindi na siya makapaghintay. Sa likuran niya, sumipol ang mga tauhan niya. "Ang swerte ni Mr. Thompson ngayong gabi!" pang-aasar ng isa sa kanila. Nang hindi man lang lumingon, pumasok si Lance sa madilim na silid, kumikiliti ang kanyang tiyan sa tuwa. "Maghintay muna kayo! Kapag natapos na ako, kayo naman na." Ang kanyang mga tauhan ay naghiyawan sa tuwa, ngunit pagpasok niya sa silid, isang mabigat na vase ang bumagsak mula sa kadiliman. Tinamaan siya nito nang husto sa ulo, at tumalsik ang dugo kung saan-saan. Naging itim ang kanyang paningin. Bago pa man makapag-react, ang vase ay hinampas din ang ulo ni Shawn. Nagpakawala si Shawnng isang malakas na sigaw, sa wakas ay natigilan ang mga tauhan sa kanilang pagkagulat. Lahat ng mata ay napalingon sa pigurang lumabas sa silid. Matingkad ang ilaw sa hallway, na nagbibigay liwanag sa anyo ni Felicia. Sa kanyang kamay, hinawakan niya ang vase, tumutulo ang dugo mula sa ibaba. Walang emosyon ang kanyang mukha, at kasing lamig ng yelo ang kanyang mga mata, nagmumukha siyang baliw na mamamatay-tao. Habang umaagos ang dugo sa mukha, tumingin si Shawn kay Felicia na parang nakakita ng multo. Hindi niya maipaliwanag, ngunit ang karaniwang masunurin niyang kapatid na babae ay biglang nagbagong-anyo. Punong-puno ng bangis ang mga mata ni Felicia, matalas na parang kutsilyo ang bawat sulyap. "Ano ito?" Si Lance na natamaan ng vase sa ulo ay umungol, "Anong ginagawa niyong mga tanga? Itali niyo siya! Tuturuan ko siya ng leksyon ngayong gabi!" Nang marinig ang utos, sumugod ang mga tauhan para sunggaban si Felicia. Gayunpaman, walang paraan na mabibigyan niya ang mga ito ng pagkakataong gawin iyon. Malakas niyang ihinampas ang vase, natumba ang isa sa kanila. Naiwasan niya ang isang palihim na pag-atake mula sa likuran, sinipa ang isa pang tauhan sa tuhod, at binasag ang vase sa lupa ng malakas na kalabog. Lumipad kung saan-saan ang mga pira-piraso ng basag na vase, at maging sina Lance at Shawn ay nabigla. Sa maikling panahong iyon, tumakbo paalis si Felicia sa hallway. Sa dulo ng hallway ay ang elevator, at sa tabi nito, isang fire escape. Tumakas si Felicia sa fire escape, ngunit tumingin muna siya sa likod. Humahabol na sina Lance, Shawn, at ang kanilang mga tauhan, ang mga duguang mukha nila ay nakasimangot sa galit na para bang gusto na siyang punitin. Ngumisi si Felicia at tinaas niya ang gitnang daliri sa kanila. Sila ay walang iba kundi mga basura para sa kanya. Namumula ang mukha ni Lance sa sobrang galit. "Hulihin niyo siya!" angal niya. Ang ilan sa mga tauhan ay nagpatuloy sa paghabol, habang ang iba ay tumakbo sa unahan upang harangin ang kanyang dinadaanan. Ngumisi si Lance, lumingon kay Shawn. "Kung hindi mo siya mahuli ngayon, hindi lang sa kukunin ko ang utang mo nang may interes, kundi puputulin ko rin ang isang kamay mo para maging patas ang lahat." Namutla ang mukha ni Shawn. Alam na alam niya kung anong klaseng lalaki si Lance. Siya ay walang awa at palaging tumutupad sa kanyang salita. Sinumpa niya si Felicia sa isip niya. Kung hindi dahil kay Felicia, hindi siya malalagay sa ganitong gulo. "Wag kang mag alala, Mr. Thompson! Sisiguraduhin kong nakatali siya at ihahatid sa iyo!" Saad ni Shawn, hindi pinansin ang sugat sa ulo. Lumipad siya sa direksyon na pinuntahan ni Felicia, puno ng malisya ang kanyang tingin. Napagdesisyunan niyang babaliin niya ang mga paa nito kapag naabutan niya ito para hindi na ito makatakbo. Sa labas ng hotel ay isang abalang intersection na may mga sasakyang patuloy na dumadaan. Tumakbo si Felicia sa kalagitnaan ngunit kailangan niyang huminto. Pinalibutan siya ng mga tauhan, hinaharangan siya sa bawat panig. Habang papasok sila, ngumisi si Shawn, "Tumakbo ka kung kaya mo, Felicia! Kahit gaano ka kalayo, hihilahin kita pabalik. Kahit kailan ay hindi ka makakatakas sa akin!" Hindi nagbago ang ekspresyon ni Felicia. Wala man lang bakas ng takot sa mukha niya. Hindi siya makatakbo kahit na gusto niya. Pinalibutan siya ng mga tauhan ni Lance sa lahat ng direksyon. Bagama't ang kalye ay puno ng mga dumadaan, walang nangahas na manghimasok at tumulong. Lahat sila ay gumawa ng daan para sa mga tauhan. Si Felicia lang, nag-iisa laban sa mundo. Pinunasan ni Shawn ang dugo sa ulo niya at lumakad papunta kay Felicia. Inagaw niya ang isang pamalo mula sa isa sa mga tauhan at inihampas ito sa binti ni Felicia. "Gusto mong tumakbo, ha? Sisiguraduhin kong hindi ka na makakatakbo kahit kailan!" Parang paulit-ulit ang nangyari sa nakaraang buhay niya. Gayunpaman, sa pagkakataong ito ay gusto ni Shawn na baliin ang mga binti ni Felicia sa halip na ang kanyang kanang kamay. Sa ilang segundong iyon, bago pa man tumama ang pamalo ay tumalas ang tingin ni Felicia. Hinawakan niya ang pulso ni Shawn at pinaikot iyon. Pagkatapos, dalubhasa niyang inipit ang braso nito sa isang masakit na paghawak, na pinipilit ito bumagsak sa lupa gamit ang mga acupuncture point sa mga kalamnan at litid. Ang braso ni Shawn ay nakabaluktot sa isang hindi natural na anggulo habang ang tunog ng mga buto ay tumunog sa hangin. Isang masakit na sigaw ang pinakawalan ni Shawn. "Masakit! Bitaw! Bitawan mo ako!" Hindi natinag si Felicia. Ang kilos na iyon ay isang bagay na natutunan niya sa bilangguan sa kanyang nakaraang buhay. Matapos ma-bully nang hindi mabilang na beses, tinuruan siya ng isang kasama sa selda kung paano ipagtanggol ang sarili. Kung hindi pa rin mahina ang katawan niya ay tuluyan na niyang nabali ang braso ni Shawn. Habang umaalingawngaw ang mga sigaw ni Shawn, tumawa si Felicia, hindi maiiwasan ang poot sa kanyang mga mata. "Hindi ba masakit? Binali mo ang kanang kamay ko. Mas masakit iyon." Natigilan si Shawn, sabi niya, "Ano ba ang sinasabi mot? Kahit kailan ay hindi ko binali ang kamay mo!" Tinutukan niya ang binti nito, ngunit bago niya magawa, natalo na siya nito. Hindi na nag-abalang magpaliwanag si Felicia. Ang tanging naramdaman niya ay poot. Walang katapusang poot. Sa kanyang nakaraang buhay, napinsala ni Shawn ang kamay ni Felicia, sinira ang kanyang dekada ng medical training, sinira ang kanyang pride at kumpiyansa, at iniwan siyang walang magawa para ipagtanggol ang sarili. Kung hindi niya ginawa iyon, hindi siya mawawalan ng lahat nang kalunos-lunos. Hindi siya mamamatay sa ganoong paraan. Kaya naman, imbes na pakawalan si Shawn, mas lalong pumihit si Felicia, mas lalong naging malupit ang pagkakahawak niya. Ang hindi alam ni Felicia ay sa kabilang kalye, may nanonood sa pangyayari ng buong eksena, kaswal na nilalaro ang isang baso ng alak. Ito ay walang iba kundi si Mike Lawson, ang ikatlong anak ng makapangyarihang pamilya Lawson. Matapos masiyahan sa palabas saglit, lumingon si Mike at tinawag ang lalaking nakaupo sa isang leather na sofa sa malapit, "Hoy, Stephan, halika at tingnan mo. May isang batang babae sa ibaba na humaharap sa sampung lalaki ng mag-isa! Mabangis siya!" Nang marinig iyon, bahagyang gumalaw si Stephan Russell sa sofa. Sa ilalim ng madilim na kalangitan sa gabi, kumikinang ang mga ilaw ng lungsod. Ang kanyang matangkad at pinong katawan ay naaninag sa bintanang mula sa floor-to-ceiling window habang papalapit siya rito. Malinis na nakasuot ng isang pinasadyang suit, ang bawat galaw niya ay naglalabas ng hangin ng kalmadong awtoridad. Ang kanyang presensya ay malakas, na nagpapahirap huminga para sa sinuman. Kung may makakita man sa kanya sa labas, kinilig na sila at agad na lumuhod, kinakabahan na tinatawag siyang "Mr. Russell." Si Stephan ang pinuno ng makapangyarihang pamilya Russell sa Seldvale. Siya ay mayaman na hindi masukat at may hawak na malaking kapangyarihan. Siya rin ay sinasabi na lubos na walang awa, unpredictable, at imposibleng basahin. Ang sinumang makakilala sa kanya ay iiwasan siya, dahil ang sinumang tumawid sa kanyang landas ay maaaring mamatay na lamang. Walang sinuman ang aasahan na ang isang tulad niya ay nasa Khogend. Pagkatapos ng isang sulyap sa ibaba, si Stephan ay tila hindi napahanga, at siya ay nanunuya. "Ito ba ay nakakaaliw na?" "Oo naman!" Humalakhak si Mike, pinaikot-ikot ang kanyang baso ng alak sa kasiyahan. "Ayon sa mga sources ko, ang babaeng yun ay ang tunay na anak ng pamilya Fuller. Ito ay isang classic na istorya ng pagpapalit noong kapanganakan. Interesante, hindi ba?" Ang pamilya Fuller? Isang kislap ng interes ang sumilay sa malalalim na mata ni Stephan. Tumaas ang isang kilay ni Mike at hininaan ang boses, "Kung ang hinahabol natin ay talagang nasa pamilya Fuller, siguro dapat tayong dumaan at tingnan." Bahagyang napangiti ang mga labi ni Stephan habang naka-lock ang madilim niyang tingin kay Felicia. Malambot ang boses niya pero malamig. "Gusto ko ang mga mata niya." "Interesado ka ba sa kanya?" pang-aasar ni Mike. Gusto pa niyang magsalita, ngunit siningitan siya ni Stephan, "Gusto kong alisin ang mga ito sa ulo niya." Nabulunan si Mike sa kanyang mga sinabi bago tuluyang nakasagot, "Ikaw talaga ang demonyo." Sa plaza, namilipit sa sakit ang mukha ni Shawn nang hawakan ni Felicia ang kanyang braso sa isang brutal na lock. Nagngangalit ang kanyang mga ngipin, sinigawan niya ang mga tauhan, "Ano ang ginagawa ninyong lahat na nakatayo diyan? Hulihin siya, kung hindi ay hindi kayo patatawarin ni Mr. Thompson!" Ang grupo ng mga tauhan ay nagsimulang lumapit kay Felicia, naghahanda na pigilan siya. Gayunpaman, ilang nakabulag na mga headlight ng kotse ang kumikislap sa gabi. Maraming mamahaling sasakyan, na nagkakahalaga ng milyun-milyong dolyar, ang ang umandar palapit. Ang natatanging mga plaka ng lisensya, matapang at maluho, ay imposibleng makaligtaan. Ang mga sasakyang ito ay kabilang sa pinakamakapangyarihang pamilya sa Khogend—ang pamilya Fuller. Ang mga tauhan ay nagpalitan ng mga sulyap na para bang hindi sigurado, napaatras sila. Alam nila na hindi dapat galitin ang pinakamayamang pamilya sa bayan. Gayunpaman, hindi pa rin naiintindihan ni Shawn ang nangyayari. Nagmura siya ng mahina, marami siyang sinabing masasamang bagay. Si Felicia, na tinitingnan ang oras, ay mahinang nagbilang, "Tatlo, dalawa, isa—" Habang ibinubulong niya ang huling numero, isang malamig na simoy ng hangin ang dumaan, dala nito ang tunog ng humihikbi. Sa sumunod na sandali, hinila si Felicia sa isang mahigpit na yakap. "Sa wakas natagpuan na rin kita, anak ko!"