Kabanata 12

”Gusto mo ba ang mga barya na iyon?” Bahagyang kumunot ang noo ni Jordan. “Hindi mo talaga matatawag na antigo ang mga ‘yan, tama ba? Kung mahilig ka sa mga bagay na ganito, medyo marami akong antigong gamit at paintings sa bahay na maibibigay ko sa’yo.” Itinuon ni Madison ang kanyang tingin sa lalagyan ng mga antigong barya. Tinanong niya ang may-ari ng tindahan, na may cap na kulay berde, “Magkano ang benta mo diyan?” Ang may-ari ay nagpapahinga sa tumba-tumba at pinapaypayan ang sarili. Nagbigay siya ng impresyon ng taong walang materyalistikong pagnanasa, ngunit ang kanyang tugon ay eksaktong kabaligtaran. “Limang milyong dolyar.” Putol ni Jordan bago pa man makapagsalita si Madison, “Budol ‘yan! Paano ‘yan nagkahalaga ng limang milyong dolyar? Hindi namin bibilhin iyan!” Sabi ni Madison nang matapos siya, “Bayaran mo siya.” Natigilan si Jordan sa sagot niya. “Ms. Madison, iyan...” Tinuro niya ang lalagyan ng mga antigong barya. “Ang kahon ng mga barya ay nagkakahalaga ng limang milyong dolyar?” Tumayo naman ang may-ari at ibinaba ang kanyang pamaypay. “Meron akong kalidad na tansong barya dito. Gusto mo bang makita sila, miss?” Isinara ni Madison ang takip ng lalagyan at kinuha ito sa sahig. “Oo.” Pagkatapos, sinundan niya ang may-ari sa tindahan sa likuran nila. Habang pinagmamasdan ni Jordan ang dalawa na papalayo, masasabi niyang masamang balita ito. Ang ibang mga babae ay nasiyahan sa pamimili ng mga bag o mga pampaganda na may tatak. Ito ang unang pagkakataon ni Jordan na makakita ng babae na mas gustong bumili ng mga antigong barya. Matapos makapasok sa tindahan, mabilis na napansin ni Jordan kung paano sila nagbebenta ng mga kakaibang produkto doon, tulad ng mga grave goods, talisman paper, at cinnabar. Nakasabit sa dingding ang isang pulang bandila na may mga itim na titik na nakaburda. Inilabas ng may-ari ang madilim na pulang kahon na gawa sa kahoy na inilagay sa ilalim ng isang aparador. Binuksan niya ang kahon, inihahayag ang daan-daang tansong barya na nakapaloob sa loob. “Ang presyo nitong lalagyan ng mga barya ay kapareho ng dala mo. Limang milyong dolyar ang halaga nito.” Dumampot ng barya si Madison at saglit itong sinuri. “Sige. Kukunin ko rin sila.” Itinuon niya ang tingin kay Jordan. Tumigil sandali si Jordan bago kumuha ng card sa kanyang bulsa. Inabot niya ang card. “Magbabayad ako gamit ang card na ito.” Humalakhak ang may-ari habang inaayos ang kanyang sombrero at kinuha ang card. Pagkatapos, nagpatuloy siya sa transaksyon ng pagbabayad nang mahusay. Nang matapos ito, ngumiti nang malawak ang may-ari kay Madison. “Pumunta ka ulit sa tindahan ko kung may kailangan ka pa, miss. Sinisiguro kong tunay ang lahat ng produkto ko, at masusulit ang bawat sentimong ginastos mo.” Iniabot niya ang isang card. Tinanggap naman ito ni Madison. “Sige.” Kinuha ni Jordan ang kahon ng mga barya mula sa may-ari at pinandilatan siya ng mata. Pagkatapos, sinundan niya si Madison at lumabas ng tindahan. Dahil maaga pa, nagpatuloy silang dalawa sa paglilibot sa mga lansangan. Sa pagdaan nila sa isang tindahan na may nakapaskil na manghuhula, hinaplos ng isang manghuhula na may suot na pares ng maitim at bilog na salamin ang kanyang balbas. “Hijo, nakikita ko ang mga madilim na anino sa noo mo. Maaari kang maaksidente sa loob ng susunod na tatlong araw.” Ang mga salitang iyon ay nagpahinto kay Jordan sa kanyang mga yapak. Kumunot ang noo niya at tumingin sa lalaki. Ang lalaki ay nakasuot ng asul na tunika at may mahabang balbas. Mukha siyang bihasang, misteryosong cultivator. “Humph!” Ngumuso si Jordan at nagsimulang lumayo. Si Carl Lesinski, ang manghuhula, ay nagtaas ng kanyang kamay at tila may kinakalkula sa pamamagitan ng paggalaw ng kanyang mga daliri. Bakas sa mukha niya ang takot. “Ang aksidente ay maaaring magdulot ng napakalubhang pinsala. Kung wala kang gagawin para maiwasan ito...” “Anong mangyayari sa akin?” kinakabahang tanong ni Jordan. “Baka mabali ang ilang buto mo dahil sa aksidente. Sa matinding kaso, baka mawalan ka ng buhay.” Hindi maarok ang ekspresyon ni Carl. Nawalan ng masabi si Jordan. Ibinaling niya ang mga mata kay Madison at nakita niya ang kalmadong ekspresyon sa mukha nito. Sa paghusga sa kung paano nito pinapanood si Carl na dumadaldal, masasabi niyang manloloko lang ang lalaki. Kahit papaano, nakita niyang nakakaintriga ang sitwasyon. Sinubukan niyang magmukhang balisa. “Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin, kung gayon?” Napabuntong-hininga si Carl. “Malamang ay dinala ka ng langit sa akin nang may dahilan. Gusto nilang tumulong ako sa pagresolba nitong krisis mo.” “Dapat magpasalamat ako sa’yo nang maaga para sa inyong tulong, mister.” Natahimik si Carl. Hindi siya makapaniwala na iyon lang ang nasabi ni Jordan at kung gaano kawalang ideya ang binata.