Kabanata 46

Biglang umulan, at ang mga patak ng ulan ay humahampas sa salamin na bintana. Hindi makapaniwalang tumingin si Thalia kay Adam at nagmamadaling bumaba. Kumunot ang noo ni Adam at tumingin sa sariling kamay. Tila hindi niya inaasahan ang kanyang sarili na gagawa ng isang hindi makatwirang bagay. Kinagat niya ang malamig niyang manipis na labi at hinabol si Thalia. Bumuhos ang ulan, at hindi man lang nagdala ng payong si Thalia. Sumugod siya sa ulan, tumingin sa paligid ng lugar sa ibaba ng bintana, at sa wakas ay nakita niya ang drawing na basa ng ulan. Nakaluhod sa lupa, sinubukan niyang kunin ang drawing gamit ang nanginginig na mga kamay, ngunit basa ang papel, at dumikit ito sa lupa. Nang mahawakan niya ito, napunit ito. Mahirap na pagsama-samahin itong muli. Siya ay balisa, at ang kanyang mga luha ay umaagos sa kanyang pisngi kasabay ng ulan. "Bakit..." Nilamon siya ng kalungkutan. Naging itim ang kanyang paningin, at mahinang bumagsak. "Thalia Cloude!" Sa sandaling bago siya nawal