Kabanata 157

"Thalia, hindi ka talaga patay!" Tuwang-tuwang sumugod si Doug kay Thalia, at nakakagulat na napaluha siya kahit na siya ay isang matatag at malakas na tao. Mabilis siyang lumapit at siniil si Thalia sa kanyang mga braso. Naninigas si Thalia. Kahit limang taon na ang nakararaan, hindi pa siya niyakap ng kanyang ama ng ganoon. Ang tanging impresyon niya ay bubuhayin siya ng kanyang ama noong siya ay napakabata pa, at wala pa rin si Agnes. Hinawakan niya ito nang mataas sa hangin at hinarap siya sa isang nakakaakit na tono, tinawag siyang kanyang maliit na babae... Akala niya ay matagal na niyang nakalimutan ang mga bagay na iyon, ngunit ang mga alaalang iyon pala ay nakatanim na sa kanya... Niyakap siya ni Doug ng ilang minuto, ngunit walang tugon mula sa kanya. Binitawan niya ang naninigas na katawan ni Thalia, at puno pa rin ng hindi makapaniwala ang kanyang mga mata. "Thalia, nawalan ka na ba talaga ng alaala?" Bakas sa mukha ni Thalia ang pagkataranta na sakto lang. "Sino ka?" Bumil