Kabanata 9

"Wala kang sinabi." Malamig na sabi ni Jasper. Nakahinga ng maluwag si Stella. Pakiramdam niya ay hindi siya dapat magtagal. Tumayo siya at magalang na tumango kay Jasper Milton. "Thank you for having me yesterday, Chief. Aalis na ako." "Dalhin mo yang mga cosmetics mo." Utos ni Jasper. "Hindi na kailangan." "I bought them especially for you. Kung ayaw mo, sino pa ba ang gugustuhin?" Mas malamig ang tono ni Jasper Milton. Medyo natakot si Stella sa kanya, kaya kinuha niya ang gift bag at sinabing, "I'll transfer the money to you. Please give me your bank account number." "Kung may pera ka, bumalik ka na lang dito sa camp at ibalik mo sa akin." Mabilis na isinulat ni Jasper ang kanyang numero ng telepono sa isang papel at ibinigay ito kay Stella. "Tawagan mo ako kapag dumating ka." "Hm." Magalang na kinuha ito ni Stella. Napatingin si Jasper sa kanya ng malakas na tumawag, "Paalisin mo si Miss Grace." Ngayon ay araw ng pahinga ni Stella. Pagkauwi, inilagay ni Stella ang bag ng regalo sa kanyang tea table, nagpalit ng damit, at pumunta sa psychiatric hospital para bisitahin ang kanyang ina, si Celine Grace. Simula nang makipagdiborsiyo si Celine, emosyonal siyang nagdusa. Limang taon na ang nakararaan, sa tulong ni Federick, bumuti ang kalagayan ni Celine. Tatlong taon na ang nakalilipas, nang si Stella ay kinidnap at ginahasa, si Celine ay bumagsak sa isang emosyonal na pagkasira. Kinailangan siyang ma-admit sa isang psychiatric hospital, at hindi na siya umalis mula noon. Nagkasala si Stella na pumasok sa ward. Tahimik na nakaupo si Celine sa tabi ng bintana, tulala, walang laman ang mga mata. Kumuha ng suklay si Stella at lumapit sa kanya. Lumingon si Celine kay Stella at nagtanong, "Kailan dadalaw sa akin ang anak ko?" Nanlalaki ang mata ni Stella. Tinali niya ang buhok ni Celine at umupo sa tapat niya. Mahinang sabi niya, "Mom, I'm Stella." Tumigil si Celine, tumingin kay Stella, at saka tumingin sa likod ni Stella na may gulat sa mga mata. "Where's Federick? Bakit hindi siya sumama sayo? Is there anything wrong with the both of you?" Itinaas ni Stella ang sulok ng kanyang bibig sa pait, at mas lumalim ang galit sa kanyang mga mata. Ilang taon na ang nakalilipas, binantaan ni Celine si Stella na magpapakamatay, kaya pinilit siyang tanggapin ang proposal ni Federick. Napagdaanan na ni Stella ang kasal bago pa niya matugunan ang sarili niyang emosyon. Kung mentally well si Celine that time, pipilitin pa rin kaya niya si Stella? "Wala kaming problema. Napakabait niya sa akin. Naku, mama, malapit na akong maging deputy director sa ospital," nakangiting sabi ni Stella. "Kung ganoon, bakit hindi niya ako pinupuntahan? Kailangan mong hayaan siyang pumunta sa akin bukas." nangingibabaw na sabi ni Celine. "Magtatrabaho siya bukas." Paliwanag ni Stella. Sinampal ni Celine si Stella sa mukha at sumigaw, "Isama mo siya pagdating mo sa susunod. Kung hindi, huwag kang pumunta sa akin, baka hindi kita papansinin bilang anak ko." Kung titignan ang pamumula ng mga mata ni Celine, nasusunog ang mukha ni Stella sa pisikal at emosyonal na sakit. Kung hindi psychotic patient ang nanay niya, hinding-hindi niya ito tratuhin ng ganito, di ba? "Okay, naiintindihan ko." Ibinaba ni Stella ang kanyang mga mata, at tinatakpan ng kanyang mga pilikmata ang kanyang mga luha. "Umalis ka na dito, o papatayin kita," mabangis na sabi ni Celine. Tumayo si Stella at malumanay na sinabi, "Ma, magpahinga ka na. I'll come to see you another day." "Labas." Tumalikod si Stella at naglakad palabas ng psychiatric hospital. Ibinalik niya ang tingin sa kwarto ni Celine. Naalala ni Stella ang kanyang senior year sa high school, maganda ang kanyang mga grado, ngunit napakahirap ng kanyang pamilya. Lumuhod si Celine sa bakuran sa downtown, nanghihingi ng pera. Sa tag-araw man o malamig na taglamig, lumuhod si Celine para humingi ng tuition fee para makapag-aral ng kolehiyo si Stella. Alam ni Stella na mahal siya ng kanyang ina. Hindi kailanman ginusto ng mga tao na magkasakit, kapag nagkasakit sila, ang kanilang isip ay nasa gulo at wala silang magagawa. Ayaw ni Stella na mag-alala ang kanyang ina sa kanya at lumala ang kanyang kondisyon sa kalusugan. Pumunta si Stella sa palengke para bumili ng mga grocery at pumunta sa kinaroroonan ni Federick. Ang password ng pinto ng villa ay pareho pa rin, 19920316, ang kanyang kaarawan, at hindi ito nabago. Medyo naaliw si Stella. Pumasok siya dala ang mga pinamili. Ang silid ay malamig at walang laman, at ang basurahan sa kusina ay malinis. Halatang hindi siya madalas bumalik para kumain. Binuksan niya ang refrigerator, puno ito ng alak at... condom. Nadurog ang puso ni Stella. Nanlamig ang kanyang isip. Matagal na siyang nasanay sa ganito, hindi ba? Hindi siya pumunta para tingnan siya o pag-usapan ang nakaraan, ngunit pumunta siya para humingi ng tulong kay Federick. Inilagay ni Stella ang mga pinamili sa ref at pumunta sa kusina. Nakita niya ang apron na inilagay niya sa cabinet. Siya ay naglaba, naghiwa, nagprito, at nilaga. Nakahanda na ang isang pagkain. Gusto niyang linisin ang bahay niya. Ngunit ito ang napagtanto niya - maliban sa sala, kusina, at banyo, ang lahat ng iba pang mga pinto ay naka-lock, kabilang ang kanilang lumang silid para sa kasal. At wala siyang susi. Kinuha ni Stella ang landline para tawagan si Federick. Tatlong singsing. Kinuha ni Federick. "Hello, ito si Stella." Ngumisi si Federick, "Sinusubukan mo bang mahuli akong nagdaraya sa sarili kong bahay?" Naririnig ni Stella ang panunuya niya. Nasanay na siya. "No, I'm on leave today and have prepared dinner for you," mahinahong sabi ni Stella. "Sino ang nagtanong sa iyo na gawin ito?" Biglang naging malamig ang boses ni Federick. "Ha." Humalakhak si Stella. "Plano ko ito." Binaba ni Stella ang telepono. Kumunot ang noo niya at kumislap ang mga mata niya sa pagkabalisa. Mayroon siyang kahilingan sa kanya, kaya dapat niyang tiisin ang pang-aabuso nito nang kaunti. "Bitak." Bumukas ang electronic door. Napatingin si Stella sa pintuan. Pumasok si Federick at sinilip siya ng mapang-akit nitong mga mata. Ngumiti siya ng mala-demonyo. "Nagpunta ka ba dito para humingi ng tawad? Gusto mo bang makipaghiwalay?" Hindi naramdaman ni Stella na may nagawa siyang mali. "Federick, sumasang-ayon ako sa diborsyo, ngunit mayroon akong ilang mga kondisyon." Ayaw nang makipag-away ni Stella. Basta sinamahan siya ni Federick na makita si Celine once a month. Willing siyang bitawan siya. Nanlilisik ang mga mata ni Federick at nag-aapoy sa galit. Tinitigan siya nito. "Alam mo ba kung anong klaseng babae ang pinakaayaw ko?" Tahimik na tumingin sa kanya si Stella. Alam niyang hindi kasiya-siya ang sasabihin nito. Pinalaki siya ni Federick pataas at pababa, nang hindi itinatago ang pagkasuklam sa kanya. "Suot ng apron, tsinelas, at madulas na damit. Deserve mo ba ako? And you dare to negotiate terms with me? Saan nanggagaling ang tiwala mo?" Malamig na tinignan ni Stella si Federick. "Kung sasabihin ko sa mundo na may anak kang illegitimate, maaapektuhan ang career mo." "Hindi akin ang batang iyan. Wala akong iiwan na binhi sa kanilang tiyan. Masyado kang maraming iniisip." mayabang na sabi ni Federick. "Kung palagi kang naglalakad sa tabi ng ilog, paano ka hindi mababasa? Hiwalayan kita. You can do whatever you want in the future. I just need you to samahan ako to see my mother once a month." Gumawa ng makatwirang negosasyon si Stella. Nakangiting sabi ni Federick, "Once a month, saan mo nakukuha ang ideyang ito? Hinding-hindi ko tatanggapin." "I've offered you a condition. Call me kapag naisip mo na." Tamad na sagot ni Stella. Dinampot niya ang bag sa sofa at naglakad patungo sa pinto.