Kabanata 137

Itinuro ng nurse ang medical device at sinabing, "Doctor, her heartbeat has resumed!" Sa sobrang tuwa ni Frederick Addington, pinisil niya ang kamay ni Stella Grace at mariing idiniin sa labi niya. Dumaloy ang mainit na luha sa likod ng kanyang kamay. "Stella, buti na lang buhay ka. I'm so glad that you're alive," bulong ni Frederick sa sarili sa nanginginig na boses, Nakatitig sa mukha ni Stella ng may pagmamahal. Ang ganda niya kahit tulog. Siya ay napaka-graceful, at siya ay isa sa isang uri. * Ang nag-aapoy na sakit sa kanyang pulso ang gumising sa kanya. Binuksan niya ang kanyang mga mata. Ang kanyang mga mata ay kalmado na parang tubig. Ang unang nakapansin sa kanya ay ang puting kisame. May amoy ng disinfectant sa ilong niya. Nalaman niya kaagad kung nasaan siya. Wala siyang naramdamang sakit noong siya ay namamatay. Pagkagising niya, hindi lang siya nakaramdam ng pagkabalisa, sumakit ang kanyang pulso. Minsan ay narinig niya ang isang kasabihan, "Ang layunin ng buhay ay dumaan