Kabanata 8 Mukhang Kawawa

Hindi handang ipaliwanag ni Whitney ang hindi masabi na mga detalye. Parang ang pagpapaliwanag sa kanila ay nangangahulugan ng pag-amin kung gaano siya nabigo sa nakaraan. “Paanong si Damian ang may mali?” Sumingit si Stella. “Napakabait niyang lalaki. Imposibleng may gagawin siyang mali. Ikaw siguro yung unang may nagawang mali, at ngayon, sinusubukan mo siyang sisihin, tama?” Ang paghanga ni Stella kay Damian ay umabot sa puntong hindi na niya makita ang tama sa mali. “Siguro dapat mo nang palitan ang apelyido mo sa Howard.” Tinapunan siya ni Whitney ng matalim na tingin. Nang marinig iyon, sinamaan siya ng tingin ni Rebecca at saka tumingin kay Westley na may dismayadong tingin. “Tingnan mo kung paano kinakausap ni Whitney si Stella. Kapatid niya ‘yan. Palagi namang maayos ang pagtrato ko sa kanya. Paano niya nagawang sabihin iyon?” “Mom, hindi rin dapat sinabi iyon ni Stella. Hindi ka pwedeng basta-bastang kumampi sa kanya.” Hindi na nakatiis si Matthew at ipinagtanggol si Whitney. Galit na galit si Rebecca. Bakit siya nagkaroon ng ganoong anak na pumanig sa taong galing sa ibang pamilya? “Tama na!” Nagtaas ng boses si Westley, saka lumingon kay Whitney. “Hindi na natin ito pag-uusapan. Magpapanggap akong wala akong narinig. Maghahanap ako ng pagkakataon para makausap si Damian. Hindi pwedeng palagi kang padalus-dalos kumilos.” Sa sandaling iyon, sumugod ang mayordoma. “Narito si Mr. Howard.” Kaagad na nakita ni Whitney si Damian na papasok sa sala. Nakasuot ng custom-tailored suit, mukhang matikas at gwapo siya, at marami siyang dalang mamahaling regalo. Nakakunot ang noo ni Whitney nang lumapit si Damian. “Kung hindi lang ako tinawagan ng tatay mo, hindi ko malalaman na umuwi ka pala. Dapat sinabi mo sa akin para sumama ako sa’yo,” nakangiting sabi ni Damian na parang gaya pa rin ng dati ang lahat. Palihim na pala siyang tinawagan ni Westley. Hindi makapaniwalang tinitigan ni Whitney si Westley. Umuwi siya umaasang tutulungan siya nito. Gayunpaman, hindi lamang ito hindi siya inatupag bagkus ay itinulak siya nito sa mga bisig ni Damian. Umakto si Westley na parang hindi nakita ang mukha niya at nagpatuloy sa pakikipag-usap kay Damian. Pagkatapos, hiniling niya kay Rebecca na maghanda ng isa pang grupo ng pagkain ang mga kusinero. “Ayos lang, Mr. Spencer. Kumain na ako. Pumunta ako dito para sunduin si Whitney.” Napangiti si Damian habang nakaakbay sa bewang ni Whitney. Agad namang humiwalay si Whitney nang hawakan siya nito. “Sinusunod ko kasi palagi ang gusto ni Whitney. Kailangan mong maging mas matiyaga sa kanya, Damian,” nakangiting sabi ni Westley sa kabila ng pagkadismaya niya kay Whitney. Kalmadong sagot ni Damian, “Huwag kayong mag-alala. Aalagaan ko siya nang mabuti.” … Sa kotse, nanatiling nakatingin sa labas ng bintana si Whitney. Natupok ang kanyang mga saloobin sa sinabi ni Westley. Alam niya na ang katayuan ng pamilyang Spencer ay hindi kasing taas ng katayuan ng pamilyang Howard. Ngunit palaging itinuro sa kanya ni Westley na kahit saan man tumayo ang isang tao, hinding-hindi dapat mawala ang kanilang dignidad. Kaya bakit, nang hilingin niyang kanselahin ang engagement at sinabi niyang si Damian ang nagkasala sa kanya, sinabi ba ni Westley na magpakumbaba siya? May utang ba ang pamilyang Spencer sa pamilyang Howard? May ibang usapin pa ba ang engagement nila ni Damian? Naiintindihan niya ang ideya ng pagbubuklod ng mga maharlikang pamilya, ngunit hindi niya akalain na ganoon pala ang nangyari sa kanila ni Damian. Nagustuhan siya ni Elijah kung sino siya, hindi dahil sa pamilyang Spencer. Kaya, bakit ganito kumilos si Westley? Iyon ay isang bagay na hindi niya maintindihan. “Whitney, pasensya na kagabi. Hindi ko dapat ginawa sa’yo iyon.” Naputol ng boses ni Damian ang pag-iisip ni Whitney. Nabalik siya sa realidad at napagtantong papunta na sila sa kanilang tahanan. Hindi niya pinansin ang paghingi nito ng paumanhin at malamig na sinabi, “Itigil ang sasakyan. Lalabas na ako.” Ang tsuper, na sinusunod lamang ang utos ni Damian, ay hindi pinansin ang kanyang kahilingan. “Aalis ka na ba talaga?” Nang mapansin ang kanyang katahimikan, bumuntong-hininga si Damian. “Sige, aalis na ako sa villa, pero kailangan mong bumalik. Hindi ligtas para sa babae na manirahan nang mag-isa.” Napangisi si Whitney. Ipinapalabas ng lalaki na ginagawan pa siya nito ng pabor kahit na malinaw na lalaki ang may mali. “Hindi na, salamat. Hindi mo ba alam na pihikan ako?” Kung ang isang bagay ay nadungisan, ito ay mananatiling may bahid. Pareho ang kaso para sa mga tao at mga lugar. Bakit kailangan niyang bumalik? Hindi tanga si Damian. Naunawaan niya ang nakatagong kahulugan sa mga salita nito. “Alam kong galit ka pa rin. Pero tumatanda na si Mr. Spencer. Hindi mo siya dapat pag-alalahanin, tama?” Napaisip agad si Whitney sa sinabi ni Westley. Kinagat niya ang kanyang labi at nanatiling tahimik, mahigpit na nakahawak sa upuan. Napangiti si Damian. “Kung ayaw mong bumalik sa villa ngayon, ayos lang. Pero dalawang araw na lang bago ang kaarawan mo. Magkasama nating ipagdiwang iyon.” Pagkatapos ay inutusan niya ang tsuper na magtungo sa Coaska Heights. Hindi nagtanong si Whitney kung paano nito nalaman kung saan siya nakatira. Dahil sa mga kakayahan nito, madali para sa lalaki na malaman. Bago bumaba ng sasakyan si Whitney ay ginulo ni Damian ang kanyang buhok. “Susunduin kita sa susunod na araw kinabukasan.” Pagkatapos ng mahabang paghinto, sa wakas ay sinabi ni Whitney, “Ipadala mo lang sa akin ang address.” Isa siyang Spencer. Gaya nga ng sinabi ni Westley, hindi pwedeng isipin lang niya ang sarili niya kahit na mukhang kawawa siya ngayon. … Pagkalipas ng dalawang araw, pagkatapos ng trabaho sa hapon, inimbitahan ng ilang kasamahan si Whitney na maghapunan sa isang bagong bukas na restaurant. “May iba pa akong gagawin ngayong gabi. Baka sa susunod na lang.” Nang hapong iyon, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Damian na may address ng restaurant. Dati, sobrang abala si Damian para ipagdiwang ang kanyang mga kaarawan. Siya ay laging nasa ibang lugar para sa trabaho o nag-o-overtime. Bihira siyang sumama sa kaarawan nito. Kapag hindi siya nakakapunta, ipapahatid niya si Billy ng mga regalo sa kaarawan ng babae. Ang mga ito ay hindi mas mababa sa mga alahas o mga luhong kagamitan. Noon, walang muwang niyang inisip na mahalaga siya sa lalaki. Kahit na wala ang lalaki, maaalala pa rin siya nito at magpapadala ng mga regalo nang maaga. Ngunit sa totoo lang, isa lamang itong anyo ng kabayaran. Ang restaurant na ipinareserba ni Damian ay nasa tabi ng dagat, na may mga matataas na bintana na nag-aalok ng tanawin ng karagatan mula sa bawat mesa. Hindi maikakailang romantiko ang pagdiriwang ng kanyang kaarawan dito. Pagdating ni Whitney, hindi pa rin nagpapakita si Damian. Nakaupo siya sa pinakamagandang mesa sa restaurant. Bahagya pa lang siyang nakaayos sa pagkaupo nang mapansin niya ang isang grupo ng mga bisitang pumapasok. Agad na nahagip ng kanyang matatalas na mga mata si Noel sa gitna ng madla.