Kabanata 96

Tulad ng inaasahan, sa sandaling sinagot ko ang tawag ni Bree, sinabihan niya akong umuwi para doon maghapunan. Alam kong dahilan lang iyon. Baka may iba pa siyang gustong pag-usapan. “Bree, nag-enjoy ako sa mga ravioli na ginawa mo, pero hindi talaga ako makakauwi ngayon. Ang amusement park project ay minamadali para maabot ang deadline, at nagtatrabaho ako araw at gabi. “Babalik ako kapag nakapagpahinga na ako.” Tinanggihan ko pero nangako rin. “Hay, bakit ka ba minamadali ni Chris sa mahigpit na deadline? Para namang katapusan na ng mundo. Mamaya, papagalitan ko siya.” Mapaglarong napabuntong-hininga si Bree. “Hindi niya kasalanan, Bree. Matagal nang itinakda ang deadline,” paliwanag ko. Hindi kailanman hinayaan ni Chris na makaapekto sa trabaho ang aming mga personal na isyu. “Sige, importante ang trabaho.” Binaba ni Bree ang tawag, halatang nagtatampo at bigo. Ngunit walang maitutulong iyon. Abala talaga ako sa trabaho. Kahit na hindi, hindi ko kayang pumunta na lang sa Gil