Kabanata 92

Nagpunta ako sa isang bar at nanatili doon mula 3:00 ng hapon hanggang 9:00 ng gabi, umiinom sa buong oras. Hindi naman ako gaanong umiinom, pero matagal akong uminom, hanggang sa mablangko ang isipan ko at parang walang laman ang katawan ko. Kilala ko ang may-ari, kaya kahit mag-isa ako, hindi ko na kailangang mag-alala kahit na malasing ako. “Kailan ka aalis? May masasakyan ka ba?” tanong ng may-ari. Ang kanyang apelyido ay Webb. Hindi ko alam ang pangalan niya, dahil ang tawag lang sa kanya ng lahat ay Mr. Webb. Mukhang nasa edad pitumpu na siya. Kung nariyan pa ang tatay ko, magkasing edad lang sila. “Ngayon, hulaan ko.” Hindi ko naman gustong umalis, pero may pasok pa ako bukas at kailangan kong magpahinga nang mas maaga. Ang pag-inom ngayong gabi ay ang paraan ko ng huling paalam sa nararamdaman ko para kay Chris. Tumayo ako, nakasandal sa upuan para sa suporta, ngunit pinigilan ako ni Mr. Webb. “Hindi kita papayagang umalis ng ganito. May maghahatid dapat sa’yo pauwi.” Si