Kabanata 58

”Nandito pa rin ako, bata.” Habang nagsasalita si Conrad, marahan niyang tinapik ang likod ng ulo ko gamit ang malaking kamay niya bago ako binitawan. Kahit kailan ay hindi ako naging iyakin, pero nararamdaman ko ang mga luha ko na biglang tumulo mula sa mga mata ko at bumagsak sa mukha ko. Hindi ko man lang sila mapigilan kahit sinubukan ko. Ayaw ko talagang bumagsak ang mga luha ko. Pinagtaksilan ako ng sarili ko. Pilit kong pinipigilan ang mga luha ko, ngunit ayaw nilang tumigil. Sa totoo lang, mas lumakas ang agos nila nang pinilit kong pigilan. Ang tanging nagawa ko lang ay umiwas ng tingin at tumanggi na makita niya ang kalunos-lunos kong pagpapahiwatig ng nararamdaman. Marahang hinaplos ni Conrad ang buhok ko gamit ang malaking kamay niya. “Hindi nakakahiyang umiyak sa harap ko, natatandaan mo ba?” Sinabi niya sa akin iyon minsan. Muli niyang pinaalala sa akin iyon. Gayunpaman, ang sitwasyong iyon ay pinupuntirya ang kaunting dignidad na natitira sa’kin. Tumalikod ako kaya nakah