Kabanata 29

Kung si Lance ay ang lalaking tumugtog ng piano at tumawag sa aking "maliit na binibini" siyam na taon na ang nakakaraan, ang sumunod na aming pagkikita pagkatapos ng aming paghihiwalay ay nang makita ko ang isang pamilyar na mukha sa cat cafe ni Summer. Iyon ay isang hindi kalimot-limot na alaala gaya ng mga pagkikita namin sa mga lumipas na taon. Ang imahe niya ay nag-overlap sa aking mga alaala na kasama ang malambing na lalaking iyon. Tinanong ako ni Summer noon, “Carol, bakit ka umiiyak?” Ayokong umiyak, ngunit siyam na taon kong hinahabol ito. Ito ay isang bagay na dumaloy sa aking mga ugat at inukit sa aking mga buto. Ito lamang ang tangi at huling inaasam ko sa mundo. Naalala ko nang malinaw kung paano ako bumangong nagmamadali upang bumalik sa backstage at hanapin siya matapos ang konsiyerto. Gayunpaman, hindi ko siya nagawang hanapin at labis na nadismaya. Labag sa aking kalooban ang umalis sa concert hall. Habang naglalakad ako sa kalsada ng dahan-dahan sa aking high heels,