Kabanata 2

Nakita kong nakabukas ang pinto ng kwarto bago ako makapag-isip ng konklusyon. Basang-basa ang lalaking iyon at dumiretso sa banyo nang hindi man lang ako pinansin. Pagkatapos, sinundan ito ng tunog ng umaagos na tubig. Nung bumalik siya, hindi na ako makatulog. Kaya naman, bumangon ako at nagbihis, nilabas ko ang pajama niya sa closet at nilagay sa pintuan ng banyo bago ako lumabas sa balcony. Noon ay tag-ulan, at umuulan sa labas. Habang dumidilim ang kalangitan, mahina rin ang tunog ng mga patak ng ulan na tumatama sa bubong. Nang makarinig ako ng ingay sa likod ko, lumingon ako sa likod at nakita ko si Hendrix na lumabas ng banyo. May bath towel siyang nakabalot sa ibabang bahagi ng katawan niya. Dumaloy ang mga patak ng tubig mula sa kanyang tumutulo na basang buhok sa kanyang matipunong katawan. Yun ang tinawag kong alindog ng lalaki. Napansin niya siguro na nakatitig ako sa kanya. Nang tumingin siya sa akin, bahagyang kumunot ang noo niya at sinabing, "Halika nga dito!" Muli, sinabi niya ito sa walang emosyong tono. As usual, masunurin ako. Nang umakyat ako sa kanya, ibinato niya sa akin ang tuwalya sa kanyang kamay, at sinabi sa mahinang boses, "Punasan mo ako." Palagi siyang ganito at nasanay na rin ako. Nang makita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama, umakyat ako sa kama at lumuhod sa likod niya habang pinupunasan ko ang buhok niya. "Bukas ang libing ni Lolo. Kailangan nating pumunta sa lumang villa hangga't maaari." Hindi ko sinasadyang subukang makipag-usap sa kanya. Dahil si Andrea lang ang iniisip niya, nakalimutan na niya iyon kung hindi ko nabanggit. "Sige!" Sumagot siya, at iyon lang. Dahil alam kong ayaw niya akong kausapin, ayoko nang magsalita pa. Sa wakas, pagkatapos kong matuyo ang kanyang buhok, humiga ulit ako sa kama at naghanda na para matulog. Dahil siguro sa buntis ako, madali akong nakatulog. Karaniwang nananatili si Hendrix sa study room hanggang hatinggabi pagkatapos niyang maligo. Gayunpaman ngayong gabi, humiga siya sa kama pagkatapos magpalit ng kanyang pajama. Bagama't kakaiba, ayoko nang magtanong pa. Bigla niya akong inakbayan at hinila sa dibdib niya, saka ako hinalikan ng marahan. Natigilan ako sandali nang tanggalin niya ang pajama na suot ko. Hinawakan ko ang kanyang mga braso na naggalugad sa aking katawan at itinaas ang aking baba para tingnan siya, dahil hindi ko alam kung ano ang gagawin. "Hendrix, ako..." "Ayaw mo?" tanong niya. Ang itim niyang mga mata ay kasing itim ng gabi, malamig at mailap. Ibinaba ko ang aking mga mata. Oo, ayoko, pero hindi sa akin. "Pwede bang maging malumanay ka ng kaunti?" Mas nag-aalala ako tungkol sa anim na linggong sanggol. Delikado kung hindi siya mag-iingat dito. Sumimangot siya nang walang sinasabi. Tumalikod lang siya, at pagkatapos ay nagsimula siyang ligaw. Napangiwi ako sa sakit at kaya ko lang gawin ang lahat para maprotektahan ang sanggol hangga't maaari. Kasabay ng pagiging wild niya ay lumalakas na rin ang ulan sa labas. Biglang nagkidlat, at ang mga anino ay kumikislap nang husto. Matapos ang mahabang panahon, sa wakas ay bumangon na siya at pumasok sa banyo. Napakasakit na basang-basa ako sa sarili kong malamig na pawis. Noong una, gusto kong uminom ng mga pangpawala ng sakit, ngunit nagpasya akong huwag na lang para sa kapakanan ng sanggol. "Ding..." Tumunog ang telepono sa bedside table. Kay Hendrix iyon. Napatingin ako sa orasan sa dingding at napagtantong 11 o'clock na pala. Ang tanging tatawag kay Hendrix sa oras na ito ay si Andrea. Huminto ang tunog ng shower sa banyo at sinundan ni Hendrix na lumabas na may bath towel na nakabalot sa katawan. Pinunasan niya ang kanyang mga kamay at kinuha ang telepono. Anyway, wala akong ideya kung ano ang nasa kabilang side ng telepono. Bahagyang kumunot ang noo ni Hendrix at sinabing, "Andrea, huwag kang magulo!" Pagkatapos noon ay ibinaba na niya ang tawag at nagpalit ng damit para umalis. Kung dati lang, baka magkunwari akong walang pakialam. Pero sa pagkakataong ito, bigla kong hinawakan si Hendrix at nagmamakaawa sa kanya, "Please stay with me tonight." Kumunot ang noo ni Hendrix at binigay ang malamig niyang balikat. "Ngayon humihiling ka pa?" Malamig at masakit ang pananalita niya. Natigilan ako at hindi ko maiwasang makitang nakakatawa ito. Tumingala ako sa kanya at sinabing, "Bukas ang libing ni Lolo. Kahit na may pakialam ka sa kanya, dapat alam mo kung ano ang iyong tungkulin, hindi ba?" "Tinatakot mo ba ako ngayon?" Pinikit niya ang mata niya at bigla niyang hinawakan ang ibabang panga ko. Malalim at malamig ang boses niya habang sinasabi, "Arianna Reid, mas matapang ka ngayon, ha?"