Kabanata 445

Sa sandaling iyon, parang isang mabuting tiyuhin ang dating ni Wallace ngayon. Tinanong ko siya ulit, “Bakit ka nandito sa Nanjing?” “Hindi ko ba nasabi na na-miss kita?” ani niya. Malamig kong sagot, “Hindi tayo close.” Tumawa siya. “Akala ko close tayo, Pero kahit papaano, iniligtas ko ang buhay mo, tama? Binuhat kita sa likuran ko sa kalagitnaan ng bagyo ng niyebe ng ilang oras.” “Sinabi ni Zachary na pinlano mo lang ‘yon,” linaw ko. “Alam mo na pala ang totoo.” Ang masaya niyang mukha ay nakakainis tingnan. Tumalikod ako. “Hindi tayo magkaibigan. Pwede ka nang umalis,” pilit ko. Hindi na ipinagpatuloy ni Wallace ang pag-uusap namin at tinapik ang aking ulo. Nanigas ako, at inalis ang kanyang kamay, “Bawal humawak.” “Tapik lang ‘yon. Hindi kita hina-harass.” Naglagay siya ng isang inosenteng tingin, na parang bata. Nang binigyan niya ako ng ganoong tingin. Napagtanto kong mahirap na magalit sa kanya dahil nabanggit ni Zachary na may leukemia siya noon. Maari siyan