Kabanata 393

“Maglalakad tayo papunta sa pinakamalapit na lungsod.” Dalisay ang kanyang ekspresyon. Nakaramdam ako ng inis at sinamaan siya ng tingin. Tinanong ko siya, “Nagtanong ako sa katulong. Sinabi niya sa akin na ang lugar na ito ay halos pito o walumpung kilometro ang layo mula sa lungsod. Ilang araw tayong maglalakad bago tayo makarating?” Hindi lamang iyon, malamig ang panahon, at maaring umulan ng niyebe anumang oras. Bukod dito, papalapit na ang gabi. Kung ganoon, bababa ang temperature at mas lalamig. Paano kami makakaligtas sa lupain ng yelo at niyebe? Bigla akong nagsisi na umalis pa ng villa. Gusto ko nang sumuko agad at bumalik, pero natatakot akong mag-abala pa si Zachary. Pinagngalatiin ko ang aking mga ngipin at sabay sabi, “Dalian mong maglakad.” “Binibini, bakit galit na galit ka?” Lumakad siya papunta sa aking gilid at ngumiti ng tuso, “Hindi ba pitumpu o walumpung kilometro ito? Madali kong maabot iyon sa loob ng kalahating araw. Bukod doon, magandang pagkakataon