Kabanata 477

“Mahal ng mama ko ang pagguhit. Narinig ko na inaalagaan ng aking lola ang kanyang pagmamahal sa sining mula noong bata pa siya, at kaya naman nagkaroon siya ng mahusay na kakayahan.” Sa nakikita niyang paulit ulit itong lumilingon para tingnan ang guhit mula sa likuran na upuan, kusang binanggit ni Tang Ruochu ang kanyang nanay. “Ang ipininta niya ay maganda,” sabi ni Lu Shengyao, na pinupuri siya ng taos puso. “Ito ay talagang napakaganda, pero ito na lamang ang natitira niyang pinta.” Sa sandaling ito, mukhang nagsisisi si Tang Ruochu. “Bakit?” nagtataka si Lu Shengyao. Dahil sa mahal ng kanyang nanay ang pagpipinta, malamang ay napakarami na niyang mga likhang sining. “Sinunog ang mga ito,” kaswal na sumagot si Tang Ruochu. “Ang mama ko ay walang lakas ng loob at mahina noon. Alam niya siguro na mamamatay na siya kaya’t gusto niyang sunugin ang kanyang mga pinta para madala niya ito sa langit.” Umiling si Lu Shengyao sa pagtanggi. “Sobrang lakas ng pagkatao.” Ngumiti si Tang