Kabanata 174

Tumalon ako mula sa ikalawang palapag ng villa, nagtamo ng matinding pinsala mula sa pagbagsak. Dali-daling bumaba sa hagdanan si Dixon. Sa unang palapag, nakita niya ang maputi pa sa papel kong mukha, at nagsimulang manginig ang kanyang mga labi. Marahas na yumanig ang kanyang katawan habang lumapit siya sa akin. Iniunat niya ang kanyang mga kamay sa pagtatangkang yakapin ako. Habang nakahiga ako sa lupa, hindi makagalaw dahil sa sakit, naramdaman kong tumulo ang patak ng dugo mula sa aking peklat. Tila may bagong sugat na bumuka sa dating peklat. Mahina akong kumurap at sinabi sa mahinahong tono, “Ito ang aking determinasyon na hindi ka patawarin.” Nanginginig ang boses niya habang binibigkas, “Mas gugustuhin mong mamatay?” “Sapat nang ginugol ko ang aking kabataan sa’yo.” Hindi ko na muli nais siyang makapiling. “Carol, kailangan mo bang maging malupit?” Ngumiti ako ng mahina at sinabing, “Naging mabait ka ba sa akin?” Sa tatlong buong taong ito, binigyan niya ba ako ng maliit na sa