Kabanata 8

Sa gate ng paaralan, paulit-ulit na itinanggi ng sarili kong anak na ako ang kanyang ina sa harap ng napakaraming magulang. Paulit-ulit na idiniin ni Zachary na si Jessica ang kanyang ina. Kahit na durog na durog na ang puso ko, pilit ko pa ring kinukumbinsi ang sarili ko na bata lang siya at hindi maintindihan ang kahihinatnan ng mga salita niya. "Zachary, bibigyan pa kita ng isang pagkakataon para pumili! Tingnan mo akong mabuti, huminahon ka, at pag-isipan mong mabuti. Sino ang pipiliin mo sa pagitan niya at sa akin?" Nakatingin ang lahat kay Zachary. Nagtago siya sa likod ni Jessica, nakadikit ang noo sa likod niya. "Syempre pinipili ko ang mommy ko!" Nang matapos siyang magsalita ay bigla na lang akong binalingan ni Jessica ng kakaibang tingin, saka sinubukang buhatin si Zachary. "Nababaliw na siya!" Tiyak na hindi ko siya papayagang umalis. Dali-dali kong sinundan sila para harangin sila. Pero may tumayo sa harapan ko. Nawalan ako ng kontrol. "Kailangan kong habulin ang anak ko! Hindi mo ako mapipigilan!" Dumadagundong ang mga boses, lahat ay nagpapahayag ng kanilang paghamak sa akin. "Nag-evolve na ba ang trick ng mga human trafficker hanggang sa puntong ito?" "Oo, tingnan mo kung gaano siya kabalisa. Kung hindi natin alam, iisipin natin na siya ang nanay ng bata." "Eksakto!" "Kailangan nating maging mas maingat sa hinaharap!" Bumaon sa akin ang mapang-asar nilang mga tingin, ngunit wala akong lakas para tumugon. Gusto kong maabutan si Zachary. Pero kahit anong takbo ko, laging may humaharang sa daraanan ko. Nang dumating ang mga pulis, si Jessica ay nawala nang walang bakas. Saka lang naghiwalay ang mga tao sa harapan ko. Sumugod sa pulisya ang mga may mabuting layunin. "Officer, hindi ka maniniwala kung gaano naging laganap ang mga human trafficker. "Pumunta siya sa kindergarten, sinusubukang agawin ang bata sa kanyang ina. Tumakas ang kanyang ina kasama ang bata, at sinubukan pa rin niyang habulin sila. Kung hindi namin siya pinigilan, baka nagtagumpay siya!" Hindi ko akalain na aalis talaga si Zachary kasama si Jessica sa harapan ko, lalo na nang pumunta ako sa kindergarten para sunduin siya. Natigilan ako at natulala. Lumapit sa akin ang mga pulis. "May nag-ulat na isa kang human trafficker. Pakiusap sumama ka sa amin sa istasyon." Dahil hindi na ako makahabol, wala akong pagpipilian kundi ang sumunod sa mga pulis. "Sige." … Sa istasyon ng pulisya, na-verify ng mga opisyal ang aking pagkakakilanlan at mabilis na nalaman na si Steven ang aking asawa at si Zachary ay aking anak. Malinaw na hindi nila inasahan ang kahihinatnan nito at agad na humingi ng paumanhin, "Pasensya na. Nagkamali kami sa paghuli sayo." "Hindi mo naman talaga kasalanan." Habang nagsasalita ako, walang tigil na tumulo ang mga luha ko. "Kahit ako hindi ko inaasahan..." Si Zachary, ang batang ibinuhos ko sa aking puso at kaluluwa sa pagpapalaki, ay tinawag na "Mommy" sa harap ko ang isa pang babae sa aking harapan sa kindergarten at umalis kasama niya. Nang makita akong umiiyak, sinubukan ng isa sa mga opisyal na aliwin ako. "Hindi lang naiintindihan ng mga bata ang kahihinatnan ng pagsisinungaling." Hindi nila alam kung paano ako liligawan pagkatapos noon. Marami na silang nakitang masasamang bata, ngunit ang isang tulad ni Zachary, na hindi man lang kinikilala ang kanyang ina, ang una. Pakiramdam ko ay tuluyan na akong nawala at gusto kong umalis. Napansin ang aking estado, isang opisyal ang humakbang pasulong. "Gusto mo bang ihatid ka namin pauwi?" "Ayos lang. Salamat." … Hindi ko alam kung saan nakatira si Jessica. Makontak ko lang si Steven para maibalik si Zachary. Tsaka gusto ko siyang tanungin kung bakit hindi ako nakilala ng mga guro sa kindergarten pero kilala nila si Jessica. Hindi naman kalayuan ang kumpanya ni Steven sa police station. Mahigit sampung minuto lang ang layo. Tumawag ako ng taksi at sinabi ang address ng kumpanya ni Steven sa driver, pagkatapos ay tahimik akong umupo sa likuran, nakatingin sa labas ng bintana. Noong una ay naisip ko na ang sampung minutong paglalakbay na ito ay sapat na upang tulungan akong huminahon, ngunit habang iniisip ko, mas lumalala ang pakiramdam ko. Nagsimula na namang bumagsak ang mga luhang pilit kong pinipigilan. Ganoon ba talaga kagusto ni Zachary si Jessica? Ganun ba kalakas ang loob niyang iwan ako, ang tunay niyang ina? Pagdating ko sa company ni Steven, hindi na ako nagtagal bagkus ay dumiretso na ako sa office niya. Akmang bubuksan ko na sana ang pinto, narinig kong pinag-uusapan ako ng mga tao sa loob. "Matanda na at pangit na si Annalise. Para siyang matandang gurang. Maliban sa mabait siya at mahal ka niya, wala nang ibang maganda sa kanya." "Ganun ba? Tignan mo na lang si Jessica. Magkasing-edad lang sila pero parang dalagang nasa 20s ang pananamit niya." "At tingnan mo ang mga ugali nila. Buong araw lang na nasa bahay si Annalise, puro gawaing bahay lang ang nasa isip niya. Sobrang nakakabagot siya at walang buhay. Pero iba talaga si Jessica. Masigla siya at puno ng buhay! Kung ako sayo, siguradong hihiwalayan ko si Annalise at pipiliin mo si Jessica." Agad akonng napahinto sa paglalakad. Ganun na ba ako kawalang kwentang tao sa paningin ng mga kaibigan ni Steven? Parang may lumapit kay Steven, at nagtanong, "Ano ba talaga sa tingin mo, pare? Kung wala ka na talagang nararamdaman para kay Jessica, handa na kaming lumipat." Ang kanilang tono ay puno ng sabik na pag-asa, na malinaw na kahit na si Jessica ay hiwalay sa isang anak, mayroon pa rin siyang alindog. Biglang napangiti si Steven. Natahimik ang lahat, naghihintay ng sagot niya. Pambihira ang lamig ng boses ni Steven. “Nakipag-date lang ako kay Annalize noon dahil iniwan ako ni Jessica, but Annalize was willing to come all the way here to find me out of love. "Sa pinakamadilim na sandali ng buhay ko, para siyang lifeline nang pakiramdam ko ay nalulunod ako—isang liwanag na gumagabay sa akin kapag nawala ako sa dilim. Nagpapasalamat talaga ako sa kanya. Bago bumalik si Jessica, naisip ko talagang gagastos ako. ang buhay ko kasama si Annalise." Natahimik ang opisina. Narinig ko pa ang paghinga ng lahat. So, pinili ni Steven na makasama ako hindi dahil mahal niya ako, kundi dahil ni-reject siya ni Jessica that time? At nagkataon lang na nandoon ako? Ang puso kong sugatan na ay dumanas ng mas malalim, mas mabigat na pinsala mula sa kanyang mga salita. Ang sakit ay halos hindi mabata. "Sabihin mo kung ano." Ang boses ni Steven ay parang makatuwiran ngunit malamig. "Palagi kong iniisip na naka-move on na ako kay Jessica pagkatapos ng lahat ng mga taon na ito, kahit na mahal na mahal ko siya. “Sumulat pa nga ako para sa kanya bago ang kasal ko, nagmamakaawa ako na balikan niya ako. Nang tumanggi siya, tinawagan ko rin siya. "Noon, baka hindi ko na itinuloy ang kasal. Pero noong bumalik sa buhay ko, Napagtanto ko na hindi ko siya nakalimutan. Mahal ko pa rin siya." Lahat ng pagdududa ko ay biglang nalinaw sa kanyang mga salita. Sa kabila ng mga taon naming kasal at sa mga sakripisyong ginawa ko sa likod niya, ang mahal niya ay si Jessica pa rin. Napakatanga kong isipin na hangga't hindi ko naiisip ang nakaraan, babalik ang buhay natin sa dati. Nagmamadali kong pinunasan ang luha ko. Kaya lang, may nagtanong, "Kung ganoon, bakit hindi mo hiwalayan si Annalise?"