Kabanata 6

Parang karayom ​​na tumusok sa puso ko ang walang muwang ngunit tapat na sagot ni Zachary. Sa kanyang sandali ng pagkakasakit at kahinaan, iniisip pa rin niya ang babaeng naging dahilan ng kanyang pagkakasakit. Bumaba ang tingin ko sa kanya. Halatang pagod na pagod siya sa sakit ng tiyan, dahil nakatulog na naman siya pagkatapos niyang sabihin iyon. Narinig din siguro ni Steven ang sinabi ni Zachary. Kinuha niya ang kamay ko. "Honey." Wala akong naramdamang hilig na tumugon. Gusto ko nang kumawala. Gayunpaman, hinigpitan ni Steven ang kanyang hawak, hindi ako pinapayagang umatras. "Aksidente lang ang nangyari ngayong araw na ito. Kumilos si Mom nang hindi tayo kinunsulta, at si Zachary ay may sakit. Hindi niya sinasadya ang sinabi niya." "Naiintindihan ko siya," sagot ko sabay hawak kay Zachary habang nagsimulang maglakad papunta sa exit. "Si Jessica na ang gusto niya ngayon. Syempre, iisipin niya na napakabuti niyang tao." Pagkatapos ng isang pause, nagpatuloy ako, "Dahil pinagbawalan ko siyang makipag-ugnayan sa kanya, magiging malakas ang kanyang pagtutol sa simula. Ngunit hindi masamang bata si Zachary. Gagabayan ko siya pabalik sa pag-unawa kung sino ang tunay na nagmamalasakit sa kanya. "Pero sana ay tuparin mo ang pangako mo. Maaari kong palampasin ang pangyayari ngayon bilang isang pagkakamali, ngunit ayokong magkaroon ng susunod na pagkakataon." Habang nagsasalita ako, napahinto ako. Sa takot na mapagod ako, kinuha ni Steven si Zachary sa aking mga braso. "Pinapangako ko na mas pagbubutihin ko, honey." Napatingin ako sa natutulog na bata sa mga bisig ni Steven at tumahimik. … Pinark ni Steven ang sasakyan nang makarating kami sa bahay. Nang makita ko si Zachary na mahimbing na natutulog, ayoko siyang gisingin. Akmang ihahatid ko na siya sa loob, nakatayo na si Steven sa may pintuan ng pasahero. Malumanay ang boses niya habang sinasabing, "Ako na." Pagkatapos, walang kahirap-hirap niyang binuhat si Zachary gamit ang isang kamay habang inilalahad ang isa papalapit sa akin. Nagulat ako, tumingin ako sa taas. Ang ilaw ng kalye ay nag-ilaw sa kanya, na nagbigay ng mainit na kinang sa kanyang matangkad na katawan at guwapong katangian, na nagmistulang halos isang celestial na nilalang. "Umuwi na tayo, Mrs. Pelham," malumanay niyang sabi. Bumuntong hininga ako bago hinawakan ang kamay niya at lumabas ng sasakyan. "Tara na." Sa loob, marahang inilagay ni Steven si Zachary sa kanyang kama. Sabay kuha ng maliit na palanggana ng maligamgam na tubig papunta sa kwarto niya. Tumulong si Steven sa pamamagitan ng pagtanggal ng damit ni Zachary at pagpipiga ng washcloth para maligo siya. Mahimbing na nakatulog si Zachary. Hindi siya nagising kahit natapos ko na siyang patuyuin at bihisan ng pajama. Siya ay umuungol paminsan-minsan, na nagpapahayag ng kanyang discomfort, ngunit hindi ito nakakagambala sa kanyang pagkakatulog. Nang makita iyon, napangiti na lang si Steven. Inihagis niya ang tuwalya sa palanggana at lumabas ng silid na may hawak na palanggana. Samantala, nanatili akong nakaupo sa gilid ng kama, pinagmamasdan si Zachary. Ang kanyang saloobin sa akin ay lumala kamakailan. Tuwing nag-uusap kami, naiinip na siya at humahagulgol bago pa man ako makasagot ng mahinahon. Ang tanging pagkakataon na tila kami ay magkakasamang mapayapa ay kapag siya ay natutulog. "Honey." Lumapit si Steven at yumuko para yakapin ako. Katutubo kong ipinulupot ang aking mga braso sa kanyang leeg at tinitigan ang kanyang profile na may pag-uusisa. "Ano ‘yun?" Pinatay niya ang ilaw gamit ang kanyang siko at isinara ang pinto ng kwarto ni Zachary. "Naaalala mo ba ang sinabi natin bago tayo pumunta sa ospital?" tanong niya. Nakalimutan ko na ang nangyari bago ako pumunta sa ospital. Pero naalala ko lahat nung nandoon na kami. Sa sandaling hawak ko si Zachary, seryoso kong pinag-isipan kung dapat ko bang hiwalayan si Steven. Pero ayun, naisip ko kung paano nahihirapan si Jessica para kay Zachary bago pa man kami maghiwalay ni Steven. Ano ang mangyayari pagkatapos ng diborsyo? Magkakaroon pa kaya ng magandang buhay si Zachary? Napagtanto kong hindi ko hahayaang masira ang pamilya namin para sa kapakanan ni Zachary. Sa buong gabi, tumatakbo ang isip ko sa mga kaisipang ito. Pilit kong inaalala ang nangyari bago ako pumunta sa ospital. "Pwede mo bang ipaalala sa akin?" "Medyo makakalimutin ka talaga." Isinara ni Steven ang pinto ng kwarto. Hinawakan niya ang mukha ko at marahang inilapat ang labi niya sa labi ko. "Honey..." Ang kanyang mahinang boses ay nagdala ng tono ng intimacy na nagpapataas ng katahimikan ng gabi. Tumawa ng mahina si Steven. Ang kanyang tono ay mapaglaro habang nagtatanong, "Naalala mo na ba?" Parang gusto niya akong asarin, pero hindi ko siya hahayaang manalo. "Hmm... hindi ko pa rin maalala." Sa mga mata ni Steven, kumikinang ang repleksyon ko. Ang aking mahabang buhok ay tumilapon na parang talon sa ibabaw ng puting kumot. Ang aking mga pisngi, na namula sa aming halikan, ay kumikinang sa isang masiglang alindog. Napalunok si Steven. "Kung ganun, sa palagay ko kailangan lang kitang tulungan na maalala." … Ang emosyonal na epekto ng araw, na pinalamutian ng pagkahapo nang gabing iyon, ay nagpabigat sa akin. Pero kaka-admit lang ni Zachary sa ospital dahil sa sakit sa tiyan. Halatang kailangan niya ng maingat na atensyon. Pinilit kong bumangon ng maaga at naghanda ng almusal para sa kanila. Maaari lamang magkaroon ng oatmeal si Zachary upang paginhawahin ang kanyang tiyan, kaya partikular na gumamit ako ng isang kaldero upang gawing mas malambot at mas malambot ang oatmeal. Nagsimula ako sa pamamagitan ng pagpapakulo ng tubig sa mataas na init, pagkatapos ay inilipat sa mababa upang hayaan itong kumulo. Pagtingin ko sa orasan, napansin kong maaga pa pala—alas 5:00 pa lang ng umaga. Nagpasya akong magtungo sa kalapit na palengke ng gulay para bumili ng mga gulay at karne. Pagkauwi, dali-dali kong nilinis at tinadtad lahat. Nagsimula lang akong magluto nang malapit na ang oras ng paggising ni Zachary. May dalawang ulam—isa ay ginisang gulay, at ang isa naman ay sabaw ng manok. Pagkatapos kong maubos ang dalawang ulam, tatawagin ko na sana sila para mag-almusal nang marinig ko ang ingay ng maliliit na paa na pumapalakpak. Bigla namang tumakbo palapit sakin si Zachary. Pinamulahan niya ang kanyang mga pisngi sa kawalan ng kasiyahan. "Sabi ko na sayo! Ayokong umuwi ng ilang araw! Gusto kong pumunta kay Lola!" Glaring at me, he continued, "Kahit naospital ako, dapat ibinalik mo ako sa Lola pagkatapos kong ma-discharge!" Akala pa naman ni Zachary ay hindi ko alam ang sitwasyon. Naniniwala siya na hangga't ginagamit niya si Chloe bilang dahilan, maaari niyang ipagpatuloy ang pakikipagkita kay Jessica. Pero hinarap ko siya. "Gusto mong puntahan si Lola tapos ipahatid ka niya kay Jessica, di ba?" Sabay lamig ni Zachary. Siya ay isang bata pa lamang, hindi sanay sa pag-navigate sa mga ganitong kumplikado, kaya hindi niya alam kung paano tumugon. "Zachary, simula ngayon, hindi na kita ipapadala kay Lola." He instinctively retorted, "Bakit hindi?" Tumayo ako ng matatag. "Dahil ako ang iyong ina!" "Hindi na kita gusto bilang nanay ko!" sigaw ni Zachary. "Gusto kong pumunta kay Ms. Jessie! I want her to be my mom!" Siya ay aking anak, ipinanganak pagkatapos ng sampung buwan ng pagbubuntis at pinalaki sa mga gabing walang tulog at hindi mabilang na mga sakripisyo. Gayunpaman, tinatanggihan niya ako para sa isang babaeng nagpasaya sa kanya at naging sanhi ng kanyang sakit. Sobrang sakit ng puso ko. Puno ng luha ang mga mata ni Zachary. Ang kanyang pag-iyak lamang ay hindi na maipahayag ang kanyang pagkabigo. Pagkatapos ng tingin sa paligid, kinuha niya ang baso ng tubig sa mesa at ibinagsak ito ng malakas sa sahig. Nabasag ang salamin sa isang malakas na kalabog, at tumapon ang tubig kung saan-saan. Nanlamig ang mga paa ko. Hindi lang isang tasa ang nabasag niya. Sinira niya ang puso ko. Hindi ko maintindihan kung paano niya nagawang masaktan ako para sa isang taong hindi niya halos kilala. Nakaramdam ng hindi kasiyahan, ipinagpatuloy ni Zachary ang lahat ng bagay na naaabot. Nang lumabas si Steven at nakita niya ang magulong sala at si Zachary na naghahagis ng mga gamit, hindi niya naiwasang sumimangot. "Anong ginagawa mo Zachary?" Nang marinig ang boses ni Steven, napatigil si Zachary sa pag-iyak at tumakbo papunta kay Steven. "Daddy, hindi mo ba mahal si Ms. Jessie? Please hiwalayan mo si Mommy at pakasalan mo siya! Gusto ko si Ms. Jessie ang maging mom ko. Gusto kong maging isang pamilya tayo! Gusto kong makasama si Ms. Jessie!"