Kabanata 4

Isinulat ba ni Steven ang liham na ito para kay Jessica noong araw ng kasal namin? Ang isa pang sulat ay ang sagot ni Jessica sa kanya. "Inilagay ko ang sulat mo sa loob ng sa’kin. Masaya na ako ngayon, Steven. Sana maibigay mo ang blessings mo. At pakiusap huwag mo na akong kakausapin. Baka kung anong isipin ng asawa ko." Habang binabasa ko ang mga sulat, napagtagpi-tagpi ko ang lahat, lumilikha ito ng halos kumpletong larawan. Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng mop. Bago ito, hindi ko maintindihan kung bakit may kinikimkim na galit si Steven kay Jessica, ang kanyang first love. Ito pala ay dahil nagtaksil siya noon. Tila kinumbinsi niya ang sarili na huwag pansinin ang mga pagkakamali niya noon at ang sakit na naidulot nito sa kanya, na nananabik na lamang sa kanyang pagbabalik. Ngunit sa kasamaang palad, tinanggihan pa rin siya ni Jessica. Sa sandaling ito, nag-click ang lahat. Sa wakas ay naunawaan ko na kung bakit ang pagbanggit ng mga kaibigan niya kay Jessica sa aming kasal ay nagdulot ng matinding reaksyon mula sa kanya. Pero bakit ngayon niya lang inilabas ang mga sulat na ito? Sinisikap ba niyang ipaalala sa sarili ang kalupitan ni Jessica, na nagpapatibay sa kanyang pasiya na ilayo siya at pahalagahan ang aming buhay na magkasama? O nag-aalala ba siya na hindi pa rin siya babalikan ni Jessica, kahit na isakripisyo na niya ang lahat at harapin ang sisi sa pag-abandona sa asawa? Ipinikit ko ang aking mga mata, isang alon ng sakit na halos mawalan ako ng malay. Siguro tama si Zachary. Ang tanging minahal ni Steven ay si Jessica. Kaya, nang isaalang-alang niya ang isang hinaharap sa kanya, hindi niya naisip ang tungkol sa pinsalang idudulot sa akin ng kanyang mga pagpipilian. Tumayo ako sa study para sa pakiramdam na parang walang hanggan hanggang sa wakas ay nabalik ako sa realidad ng pagtunog ng aking telepono. Pinulot ko, mabigat pa rin ang puso ko. "Hey, honey," mahina at kaakit-akit ang boses ni Steven. Nanatili siyang malumanay gaya ng dati. "Anong ginagawa mo?" Palaging maalalahanin at mabait si Steven sa paligid ko. Sa pag-aalala na baka hindi ako mapalagay sa hindi pamilyar na lungsod na ito, pinalibutan niya ako ng lambing, kahit na sa paraan ng pagsasalita niya. Dapat ay nakaramdam ako ng kasiyahan. Ngunit ngayon, ang marinig ang kanyang boses ay nagpaalala lamang sa akin ng mga sandaling naglakbay ako sa kanyang lungsod, nasasabik na humakbang sa isang buhay na magkasama, habang siya ay desperadong nagsusumamo na bumalik ang kanyang unang pag-ibig. Baka nagreklamo pa siya sa mga kaibigan niya kung paano nasira ang pagkakasundo ko kay Jessica. "Hello? Nandyan ka ba?" Mukhang nagulat si Steven nang hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin, pero hindi ko magawang manahimik. Sa pagtingin sa mga titik at larawan sa mesa, nagawa kong sabihin, "Naglalampaso lang ng sahig." "Tumawag ako para paalalahanan ka..." Huminto siya, saka nagpatuloy, "May mga confidential business documents sa desk ko. Hindi mo na kailangang linisin ang study. Ako na ang bahala sa pagbalik ko." Dati, ngingiti-ngiti kong aasarin siya, "Kahit hindi ko sila nakikita?" Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na lalabas ang mga salita. Pagkatapos ng mahabang paghinto, sa wakas ay nasabi ko na lang ang isang salita, "Sige." Pagkatapos kong ibaba ang telepono, umatras ako sa study gamit ang mop. Bakit ayaw niyang makita ko ang mga sulat na iyon? Natatakot ba siya na magalit ako kapag nalaman niyang hindi niya ako mahal noong pinakasalan niya ako? O dahil ba ayaw niyang malaman ko na si Jessica lang ang minahal niya ng totoo? O baka naman ay lihim niyang pinaplano na iwanan ako at magsimula ng isang tunay na pamilya ng apat kasama sina Zachary, Jessica, at ang kanyang anak na si Cody? Lalong nanlamig ang puso ko habang umiikot ang isip ko. Iyon ang unang pagkakataon na napagtanto ko na ang mga taon namin bilang isang mapagmahal na mag-asawa ay maaaring isang ilusyon lamang. … Ang doorbell ang nagpabalik sa akin sa realidad. Napatingin ako sa orasan at napagtantong oras na para umuwi si Steven. Tumayo ako para buksan ang pinto, pero wala na si Zachary. "Nasaan si Zachary?" tanong ko na nagtataka. Karaniwan, sinusundo siya ni Steven pauwi. "Nagtatampo pa, ayaw daw umuwi." Lumapit si Steven at niyakap ako. "Akala ko makakapag-enjoy kami ng ilang oras, kaya dinala ko siya sa bahay ng nanay ko." Pinatong niya ang baba niya sa balikat ko at nagsalita ng may malambing na tono, "Honey." Wala akong ideya kung paano siya sasagutin. Nang mag-ugat ang pag-aalinlangan, lumubog ito ng malalim at nagsimulang lumaki. Noong una kaming magpakasal, parang mahal na mahal niya ako, pero sa totoo lang nami-miss niya si Jessica. Ngayon, tila bumalik siya sa pagiging mapagmahal tulad ng dati, ngunit hindi ko maalis ang pakiramdam na ang lahat ng ito ay isang harapan. In love ba talaga siya sa akin o nagpapanggap lang siya? Ang kamay ni Steven ay nakapatong sa tiyan ko, marahan itong hinahaplos. Nabalik ako sa realidad. "Oo?" Hesitantly suggested, "Gumawa tayo ng isa pang baby." Natigilan ako. "Bakit?" "Marami akong naisip pagkarating ko sa opisina ngayon," mahinahong paliwanag ni Steven. "Dati gusto ko talaga si Jessica, pero pagkatapos ko siyang makasama ulit, napagtanto ko na totoong naging masaya ako sa naging pagsasama natin." Bigla akong lumingon para salubungin ang kanyang tingin. Sincere ang ekspresyon niya na para bang hindi siya nagsisinungaling. Nag-alinlangan ako. "Kung ganoon, mag-focus ka sa amin, at mamuhay tayo ng masaya." Hinawakan ni Steven ang mukha ko at yumakap sa labi ko. “Nakausap ko si Zachary pauwi. Gusto rin daw niya ng nakababatang kapatid. "Alam mo ang pangarap ko noon pa man ay magkaroon ng dalawang anak. Kaya, honey, pakiusap huwag kang tumanggi." Ang kanyang titig ay malalim na nagmamahal, nakakabighani sa akin. Halos imposible para sa akin na tumanggi. Nagkaroon na kami ng anak. Isang anak na babae ang kukumpleto sa aming pamilya, at si Steven ay magiging tapat sa aming buhay na magkasama. Tatanggapin ni Zachary ang kanyang tungkulin bilang isang nakatatandang kapatid at magiging mas responsable. Babalik sa ayos ang lahat. Tinukso ako ng pangitain ng magandang kinabukasang ito. Tumango ako bilang pagsang-ayon. Nang makita ang sagot ko, pinulupot ni Steven ang isang braso ko sa bewang ko habang ang isa naman niyang kamay ay duyan sa likod ng ulo ko. Pagkatapos ay hinila niya ako para sa isang halik na walang puwang para sa pagtanggi. Pumikit ako, sumuko sa sandaling iyon. Sa aking puso, sinabi ko sa aking sarili na hindi talaga ako niloko ni Steven at handa siyang gumuhit ng linya kasama si Jessica. Si Zachary naman, matiyaga ko siyang gagabayan para ayusin ang ugali niya. Mula sa araw na ito, mananatili kaming isang perpektong ordinaryong pamilya. Biglang nabasag ng isang matinis na ringtone ang mainit na atmosphere. Hindi man lang tiningnan ni Steven ang screen bago ito sinubukang patahimikin at inilagay ang phone sa isang tabi. Ngunit nahagip ng aking mga mata ang pangalang kumikislap sa screen, at bumagsak ang aking puso. Pilit ko siyang tinulak palayo. "Si Jessica ang tumatawag." Hindi ba't sinabi niyang iba-block niya ang contact niya? Paano pa siya nakakatawag sa kanya? Halos walang oras si Steven na tumingin sa akin bago siya bumaling para kunin ang phone. "Anong gagawin natin, Steven? Naospital si Zachary dahil sa sakit ng tiyan!"