Kabanata 17

Tinanggap ni Jessica ang mga regalo at pinasalamatan ang bawat isa sa kanila. Napaiyak pa siya at nahirapang magsalita, "Hindi ko makakayang mangyari ito. Talagang nagiging tunay tayong pamilya. Sobrang saya ko!" "Huwag mong sabihin 'yan." Mukhang ayaw ni Steven na makita siyang umiiyak at pinakalma siya nang may kalawkwardan, "Kumain ka, baka lumamig ang pagkain." Masaya silang nagpunta sa lugar ng kainan. Noong mga sandaling iyon, biglang huminto si Steven at humarap sa likod. Nakatayo ako mismo sa pintuan, at biglang natigilan ang kanyang ngiti. Ang iba ay lumingon din sa akin nang mapansin ang kanyang galaw. Nang mapagtanto nilang bumalik ako, nagdilim ang kanilang mga mukha. Tiningnan ko sila, pinipigilang pigilin ang matinding galit ko. Hindi pa lumilipas ang isang linggo mula nang ako'y magpalaglag, ngunit hindi lamang na walang kahit kaunting pagsisisi ang aking salarin, kundi nagkunwari pa siyang walang nangyari, nagdiriwang pa sa aking bahay! Inilayo ko ang aking malam