Kabanata 41

Hinaplos ni Harvey ang masakit na noo at humarap kay Madison na mukhang nanghihingi ng paumanhin, para lang makita itong kumakain na parang walang nangyari. “Hindi ka ba nagagalit?” Nilunok ni Madison ang kanyang pagkain. “Magagalit lang tayo kung may inaasahan tayo.” Nakaramdam si Harvey ng kirot sa kanyang puso. “Pasensya na. Napapabayaan ka namin.” Sinimulan niyang alalahanin ang eksena noong unang dumating si Madison sa tahanan ng mga Locke. Nakasuot ng damit na maluwag, may hawak siyang kupas na bag kung saan lahat ng gamit niya ay nasa loob. Nakatayo sa maluwang na sala, maingat na tumingin si Madison sa paligid, naliligaw pero puno ng pag-asa. Ang kanyang kaibig-ibig na mga mata ay nagpakita ng bakas ng takot, ngunit higit sa lahat ay puno ng pag-asa. Namumula ang kanyang mukha sa kaligayahan nang masigla siyang tumawag, “Harvey.” Anong ekspresyon niya sa oras na iyon? Hindi na maalala ni Harvey, pero alam niyang hindi ito masyadong nakakaengganyo. Sa halip, malinaw niyang naala