Kabanata 57

"Nakikita mo ba? Mr. Whitman, salamat sa iyong pag-aalala. Hinayaan mo akong mabuhay na ganito kaganda araw-araw sa isang libong araw ko sa kulungan." Mapait na ngumiti si Madeline, habang pumapatak ang maiinit niyang luha sa likod ng kamay ni Jeremy. Nangatog nang bahagya ang manipis niyang mga daliri. Hindi niya alam na ganito pala kainit ang luha. Palakas nang palakas ang ulan, at narinig ni Madeline na kumakaluskos ang wiper sa windshield. Biglang tumahimik ang hangin sa paligid niya. Pinunasan ni Madeline ang kanyang mga luha, kumalma bigla ang tingin sa kanyang mga maya. "Jeremy, kung mauulit ko ang lahat, mas mabuti pang di kita nakilala." Matapos marinig ang mga sinabi ni Madeline, tila ba bumalik sa ulirat si Jeremy. Tinitigan siya nito nang malalim. "Wala ka nang magagawa Madeline. Asawa na kita, at di mo na ito mababago sa buong buhay mo." Sarkastikong kumutya si Madeline, "Talaga ba? Mr. Whitman, sinasabi mo na di mo ako hihiwalayan sa buong buhay mo? Paano na