Kabanata 14

Nasa 6'3" ang tangkad ni Xavier, kaya kalahating ulo ang lamang niya kay Icarus. Bukod dito, kapansin-pansin din ang mas maskulado niyang pangangatawan. Dahil sa malinaw niyang pisikal na bentahe, hindi na kailangan pang ikumpara ang kanilang galing sa basketball. Kayang-kaya niyang daigin si Icarus gamit lang ang lakas. “Medyo boring ang simpleng one-on-one. Dapat may parusa ang matatalo,” sabi ni Xavier habang nakangisi at iniabot ang bola kay Icarus. “Anong klaseng parusa?” tanong ni Icarus. “Ang matatalo, kailangang mag-100 push-ups sa harap ng lahat, at walang aalis hangga’t hindi tapos. Ano sa tingin mo?” tanong ni Xavier na may tusong ngiti. “Ayos lang sa akin,” sagot ni Icarus sabay tango. Nagtawanan ang mga tao. Akala nila, hinuhulog lang ni Icarus ang sarili niya sa kahihiyan. Paano kaya magagawa ng ganoong pangangatawan ang 100 push-ups? Hindi nagtagal, nagbuo ang mga babae ng cheering squad. Sabay-sabay nilang sinigaw, “Go, Xavier! Go, Xavier!” Halos lahat ay sumusuporta kay Xavier. Wala ni isang sumisigaw para kay Icarus—isa siyang underdog. Matagal nang napansin ni Xavier na nakatayo si Ruth sa gilid ng grupo. Nang makita niya ito, lalo siyang naging kumpiyansa. Ngayong araw, ipapakita niya kay Ruth ang malaking agwat nila ni Icarus. Kinagat ni Ruth ang ibabang labi niya sa kaba habang pinapanood si Icarus na tila kalmado pa rin. Alam niyang hindi mananalo si Icarus. Ngayon, umaasa na lang siyang hindi hahantong sa pisikalang laban ang dalawa, dahil batay sa personalidad ni Xavier, siguradong hindi siya titigil kay Icarus. Hinawakan ni Icarus ang bola at tinitigan ang ring na hindi kalayuan. Hindi siya nagsisinungaling noong sinabi niyang hindi siya marunong mag-basketball. Ang tanging alam niya ay makakakuha siya ng puntos sa pamamagitan ng pag-shoot ng bola sa ring. Gaano ba kahirap iyon? Hinawakan ni Icarus ang bola gamit ang isang kamay at naghanda nang ihagis ito papunta sa ring. Nakatayo si Xavier na nakapatong ang mga kamay sa kanyang bewang. Hindi niya man lang sinubukang depensahan si Icarus. “Hahaha… tingnan niyo ang shooting form ni Icarus. Hindi talaga siya marunong mag-basketball.” “Oo nga, nakakatawa. Tingnan niyo, hindi nga nagde-defend si Xavier.” “Ang boring naman…” Nag-ingay ang mga nanonood at lantaran nilang ipinakita ang kanilang pangmamaliit kay Icarus. Walang pakialam si Icarus at basta na lang inihagis ang bola. Sa isang swish, pumasok ito sa ring. Natahimik ang mga tao na kanina’y nangungutya. Basta niya na lang na-shoot ang bola? Akala ng lahat, sinwerte lang siya. Bahagyang tinaas ni Xavier ang kilay at walang pakialam na sinabing, “Sinwerte lang.” “Oras ko na bang depensahan ka?” tanong ni Icarus. “Oo. Pero simula ngayon, hindi mo na makukuha ulit ang pagkakataon na mag-shoot,” sabi ni Xavier na may malamig na ngiti. Lumipat siya sa three-point line, at nagpalit sila ng pwesto ni Icarus. “Go, Xavier!” muling sumigaw ang mga tao nang hawakan ni Xavier ang bola. Matalim ang tingin ni Xavier kay Icarus, puno ng galit ang kanyang mga mata. Balak niyang pahiyain si Icarus hanggang hindi na nito maitaas ang ulo sa harap ng lahat. Dalawa lang ang paraan para pahiyain ang isang tao sa basketball court—sa pamamagitan ng pag-dunk sa ibabaw nila o pag-shoot ng walang pakialam sa depensa nila. Alam na alam ni Xavier ang pisikal niyang bentahe, kaya’t balak niyang turuan si Icarus ng leksyon gamit ang lakas ng kanyang katawan. Sinimulan niyang mag-dribble. Bigla siyang bumilis at tumakbo pakaliwa. Nakausli ang kanyang balikat, handang itulak si Icarus kung sakaling tumayo ito sa harapan niya. At tulad ng inaasahan, humakbang si Icarus at hinarangan si Xavier. “Hayan ka, hinanap mo ito,” mayabang na sabi ni Xavier habang inihahanda ang balikat niya. Isa siyang 5th-stage innate fighter. Kumpiyansa siyang ang balikat niyang tumama kay Icarus ay magpapahiga rito nang isang linggo. Siya ang may gawa nito sa sarili niya. Pero nang itulak niya ang balikat niya, wala siyang tinamaan kundi hangin. Kasabay nito, hindi na rin niya naramdaman ang bola na bumabalik sa kaliwa niyang palad. Nanakaw ang bola! Bumagsak ang puso ni Xavier, iniisip na imposible ito. Paglingon niya, nakita niyang hawak na nga ni Icarus ang bola. Napasinghap ang mga tao sa gulat. Walang inaasahan na maagaw ni Icarus ang bola kay Xavier sa gitna ng ganoong agresibong galaw. “Peste!” Nahihiya at galit na galit si Xavier, lalo na nang makita niyang nakangiti si Icarus na parang nang-aasar. Casual na hinawakan ni Icarus ang bola gamit ang isang kamay at naghanap ng tamang anggulo para mag-shoot. Nangako si Xavier sa sarili na hindi na bibigyan ng pagkakataon si Icarus na mag-shoot. Kaya ginamit niya ang lahat ng lakas niya para tumalon bago makapag-shoot si Icarus. Napakataas ng talon niya. Kung mag-shoot si Icarus, siguradong maba-block ito ni Xavier. Pero nanatiling kalmado si Icarus at hindi nagmadali. Habang nasa ere si Xavier, mahinahon siyang humakbang pakanan bago ihagis ang bola. Diretso ulit sa net ang bola—isa na namang malinis na tira. Nanahimik ang buong basketball court. Lahat ay natulala sa swabeng galaw ni Icarus na nagbigay sa kanya ng isa pang puntos. Kung sinwerte lang siya sa unang tira, paano naman ang pangalawa? Parehong pumasok ang tira niya nang napakaeksakto! Bukod pa roon, nagawa pang maagaw ni Icarus ang bola kay Xavier. At nagawa rin niyang lokohin ito gamit ang fake move para patalunin si Xavier. Maaaring marunong pala si Icarus mag-basketball? Hindi pangkaraniwan ang kanyang shooting form, pero malinaw na marunong siyang maglaro—baka nga mahusay pa. Galit na galit na ngayon si Xavier. Naningkit ang kanyang mga mata sa inis. Hindi lang siya ninakawan ng bola ni Icarus, napahiya pa siya nito! Sa harap ng napakaraming tao, higit pa ito sa kahihiyan para kay Xavier na pinahahalagahan ang imahe at dangal niya sa lahat ng bagay. “Isa na lang,” sabi ni Icarus habang inihahagis ang bola pabalik kay Xavier. Hinawakan ni Xavier ang bola at nagsimulang mag-dribble. Sa pagkakataong ito, desidido na siyang patumbahin si Icarus at makaiskor. Bago pa makapuwesto sa depensa si Icarus, nagsimula nang tumakbo si Xavier papunta sa free-throw line at tumalon nang buong lakas. Sa pagkakataong ito, ida-dunk na niya ang bola! Mas mababa ang tangkad ni Icarus, kaya’t tiyak na hindi niya ito mabablock. “Wow! On fire si Xavier! Dunk na ito!” sigaw ng ilang lalaking nanonood na puno ng kasabikan. Napatingin ang mga babae nang may paghanga habang lumilipad si Xavier sa ere. Gayunpaman, tumalon si Icarus nang diretso sa landas ni Xavier. Mukhang hindi siya nagpwersa, pero narating niya ang parehong taas ni Xavier. “Hindi ka makakaiwas ngayon!” galit na sabi ni Xavier, naninigas ang katawan habang pinipilit ang kanyang lakas sa sukdulan. Lunod si Xavier sa galit. Wala na siyang pakialam sa magiging resulta. Kahit pa masugatan nang husto o mamatay si Icarus, ano ngayon? Sa likod ng suporta ng pamilyang Young, alam niyang hindi siya mapaparusahan. Iniunat ni Icarus ang kamay niya at mahigpit na hinawakan ang bola sa kanang kamay ni Xavier. Kinagat ni Xavier ang kanyang mga ngipin at ginamit ang buong lakas para maipasok ang bola sa ring. Pero kahit anong gawin niya, hindi gumalaw ang bola. Pagkatapos ng sagupaan nila, nawala ang lahat ng lakas na naipon ni Xavier. Para siyang sumuntok sa hangin nang buong lakas—isang hindi maganda, hungkag na pakiramdam. Dahil dito, nawalan ng balanse si Xavier sa ere at bumagsak nang malakas sa kanyang puwitan. Samantala, kinuha ni Icarus ang bola at naglakad nang mahinahon papunta sa three-point line. Nag-shoot ulit siya, at pumasok na naman ang bola sa net kasabay ng isang swish. Tapos na ang laban, at si Icarus ang nanalo na may tatlong puntos laban kay Xavier. Walang duda, natalo si Xavier sa laro. Tahimik na tahimik habang nakatitig ang lahat, nanlalaki ang mga mata kay Icarus na kalmado at kay Xavier na galit na galit. Hindi nila inakalang matatalo si Xavier nang ganito ka-lupit—wala siyang naiskor kahit isang puntos. Nakatayo si Ruth na tila napako sa kinatatayuan habang nakatakip ang kamay sa bibig, blangko ang tingin kay Icarus. Nakaramdam si Edith ng konting awa kay Xavier, na nakaupo sa lupa, tuliro. Pero nang tumingin siya kay Icarus, may bahagyang bakas ng pilyang intensyon sa kanyang mga mata. “Mag-enjoy ka sa 100 push-ups mo,” sabi ni Icarus habang naglalakad palayo nang hindi lumilingon. Kusang nagbigay-daan ang mga tao para makadaan siya. Napahanga ang lahat sa kanyang ipinakita. May ilan pang mga babae na tila kinikilig. “Ewan ko ba, pero parang ang gwapo ni Icarus ngayon…” Hinabol ni Donovan si Icarus. Namumula ang bilugan niyang mukha sa tuwa habang sinabing, “Icarus, tinatago mo lang pala ang galing mo sa basketball! Hindi ko alam na marunong ka maglaro, lalo na ang talunin si Xavier!” “Hindi naman ako marunong talaga sa basketball. Alam ko lang kung paano ipasok ang bola sa ring,” sagot ni Icarus. “Huwag ka na magpakumbaba. Simula ngayon, magiging sikat ka sa buong eskuwela. Magiging superstar ka! Hindi mo ba nakita kung gaano karaming babae ang nagpapakyut sayo kanina?” sabi ni Donovan na nakangisi habang nagtutut-tut. Malalim na huminga si Icarus. Tulad ng sinabi ni Donovan, simula ngayon, imposible nang magpaka-low profile siya. “Bahala na. Lagi namang sinasabi ng mentor ko na sumabay lang sa agos. Walang kailangang pilitin, low profile man o pagpapasikat. Tingnan na lang natin,” naisip ni Icarus. Pagkatapos ng PE, bumalik si Icarus sa classroom, kung saan hindi maiwasang pagmasdan siya ng mga kaklase niya nang may pagkamausisa. Walang pakialam si Icarus sa mga titig. Pero nang si Ruth, na katabi niya, ay biglang yumuko nang malapit sa kanya, napansin niya ito. Bilang magkatabi sa upuan, malapit na talaga sila sa isa’t isa. Pero ngayon, nang yumuko si Ruth, halos apat na pulgada na lang ang layo ng kanilang mga mukha. “Malinaw na nagiging interesado ka na sa akin. Sa pagkakaalam ko, ang interes ay madalas na unang hakbang papunta sa pag-ibig. Kaya iminumungkahi kong tigilan mo na agad ang pag-uusisa tungkol sa akin,” sabi ni Icarus habang lumingon kay Ruth.