Kabanata 5

Binuksan ni Perseus ang pinto at pumasok na may madilim na ekspresyon. Ang salitang “gremlin” ay parang karayom ​​na tumutusok sa kanyang puso. Nang lumingon siya kay Vincent, naramdaman niyang nadurog ang puso niya nang makita ang hugis kamay na pantal sa pisngi ng bata. Si Vincent ay 6 na taong gulang pa lamang! Paano nagkaroon ng lakas ng loob si Danim na saktan siya? “Tito Perseus? Tito Perseus, ikaw ba talaga ‘yan?” Sumugod si Vincent sa mga bisig ni Perseus nang makita niya ito. Sa sobrang saya niya ay namula nang husto ang mga pisngi niya. “Oo, ako nga. Pasensya na kung ngayon lang ako nakarating.” Habang hinahaplos ni Perseus ang namumulang pisngi ni Vincent, naramdaman niyang nagliliyab siya sa galit. Kitang-kita ang matinding pagnanasang pumatay na dumadaloy sa kaibuturan ng kanyang mga mata. Gusto niyang pumatay. Hindi, kailangan niyang pumatay. Kung hindi, paano niya magagawang harapin sina Ethan at Olivia, na ipinagkatiwala ang kanilang anak sa ibang mga Caitford? Paano niya haharapin si Vincent, na buong pusong humahanga sa kanya? Umiling si Vincent habang ginagawa ang lahat para hindi umiyak. “Miss, baka pwedeng ipasyal ninyo muna ang mga bata. Gusto kong makipag-usap sa kanila para malutas ‘to. Ayos lang ba sa’yo?” Inakay ni Perseus si Vincent pabalik kay Elena. Gustong sabihin ni Elena kay Perseus na mag-ingat, ngunit pinili niyang tumango at pinalabas ang mga bata sa opisina ng punong-guro. “Aba, ikaw pala yung tito ng gremlin na ‘yon, ano?” Mayabang na pinagkrus ni Danim ang isang binti sa kabila, may sigarilyong nakaipit sa pagitan ng kanyang mga labi. Tinapunan niya ng masamang tingin si Perseus bago ngumiti nang mapanukso sa lalaki. Para sa kanya, ang suot ni Perseus—asul na tshirt, maong, at canvas na sapatos—ay nagpamukha sa kanyang magsasaka. “Sir, ikaw siguro ang guardian ni Vincent,” matigas na sabi ni Liana. “Walang ibang ginawa si Vincent kundi ang maging masuwayin sa paaralan. Tumanggi siyang magbago kahit anong disiplina namin sa kanya. “Sinaktan pa niya ang mahal na anak ni Mr. Rogers sa pamamagitan ng pambubugbog sa bata. Kailangan mong bigyan ng kumpensasyon si Mr. Rogers. Pagkatapos, gusto kong iuwi mo na si Vincent. Ang paaralang ito ay hindi tumatanggap ng mga anak ng karaniwang tao, lalo pa’t yung mga salbahe.” Dahil pinili ni Liana na maging sunod-sunuran ni Danim, ginampanan niya nang maayos ang kanyang papel sa pamamagitan ng panunuya kay Perseus doon mismo. Isinara ni Perseus ang pinto matapos isama ni Elena ang mga bata. Pagkatapos, ibinaling niya ang tingin kay Liana nang walang emosyon. “Wala bang karapatang mag-aral ang mga anak ng karaniwang tao?” Habang si Danim ay hindi sinasadyang ginalit si Perseus, mas nadismaya siya kay Liana kaysa sa iba pa. “Siyempre! Ang Playtime Academy ay paaralan lamang para sa mayayamang bata! Hindi naman talaga pwede ang mga dukhang bata sa lugar na ito. Wala akong ideya kung bakit tinanggap ng paaralang ito ang gremlin na ‘yan! Lakas ng loob niyang saktan ang anak ko!” Hindi nag-aksaya ng panahon si Danim sa pag-iinsulto kay Perseus. Pero sa pagkakataong ito, walang balak si Perseus na hayaang gawin ni Danim ang gusto nito. Sumugod siya at sinampal agad si Danim. Natigilan, napahawak na lamang si Danim sa kanyang pisngi, nararamdaman ang mahapding sakit mula rito. Isa siyang squad leader ng Firethrone Organization, at meron siyang mahigit 200 na tulisan sa ilalim ng kanyang pamumuno. Siyempre, napalakas nito nang husto ang kanyang reputasyon. Sinong mag-aakala na siya, isang VIP na kayang gawin ang lahat ng gusto niya, ay nasampal ng iba! “Kapal... kapal ng mukha mo!” Sigaw ni Danim. “Kilala mo ba kung sino ako?” “Aling kamay ang ginamit mo para hampasin ang pamangkin ko kanina?” Walang pakialam si Perseus sa pagkakakilanlan ni Danim. Wala man lang liwanag sa mga mata niya. Ngayong wala nang mga bata sa paligid, kaya niyang ipaghiganti si Vincent kahit anong gusto niya. Hindi akalain ni Danim na may gagawin si Perseus sa kanya. Hindi siya nagdalawang-isip na suntukin si Perseus sa mukha. “Hinampas ko siya gamit ang kanang kamay ko! Ano bang—” “Yung kanang kamay mo pala? Napakagaling!” Isang nakakatakot na ngiti ang nakaukit sa mukha ni Perseus habang pinagmamasdan ang paglipad ng kamao ni Danim palapit sa kanya. Nang dalawang pulgada na ang layo ng kamao sa mukha niya, hinawakan niya gamit ng isang kamay ang pulso ni Danim. Agad na naglaho ang ekspresyon ni Danim. Hindi niya maigalaw ang kanyang kamay dahil sa mala-bakal na pagkapit ni Perseus. “Kung gayon, kukunin ko itong kamay mo!” Doon kumilos si Perseus. Nakakapit pa rin ang kaliwang kamay niya sa pulso ni Danim kaya dinurog niya iyon gamit ang kanang kamay niya. Isang biglang kaluskos ang umalingawngaw, tanda ng malinis na pagkakabali ng buto sa pulso ni Danim. Isang madugong sigaw ang pinakawalan ni Danim. Agad siyang napaluhod at nagsimulang humingi ng awa. “Gah! Masakit! Bitawan mo ako! Pakiusap, bitawan mo ako, sir! Pasensya na!” “Humihingi ka ng pasensya? Huli na para diyan.” Isang malamig na kislap ang sumayaw sa mga mata ni Perseus habang siya ay gumagalaw upang hawakan ang mga daliri ni Danim sa pagkakataong ito. Nagpatuloy siya sa pagbali sa kamay ng lalaki sa tatlong buong bilog. Sa bandang huli, ang kanang kamay ni Danim ay pawang pilay at nalaslas. Walang orthopedist sa mundong ito ang makakapag-ayos ng putol na kamay niya ngayon. Sa pagkakataong iyon, bumangon si Liana habang hinahampas ang isang kamay sa mesa. Desidido siyang pumanig kay Danim kahit anong mangyari. “Hoy! Nambugbog ang pamangkin mo ng kaklase niya sa paaralan, tapos ngayon gagawin mo rin iyon sa tatay ng kaklaseng iyon, ha? Tatawag na ako ng mga pulis!” Binitiwan ni Perseus ang kamay ni Danim sa sandaling iyon. Hindi niya iyon ginawa dahil sa pananakot ni Liana; baldado na ang kamay ni Danim. “Hindi na kailangang tumawag ng mga pulis!” Pinigilan naman agad ni Danim si Liana. Pagkatapos ay sinamaan niya ng tingin si Perseus. “Medyo marunong ka, ha? Kaya pala ang yabang mo, kupal! “Bigyan mo ako ng sampung minuto! Papatayin kita pagkalipas ng sampung minuto, narinig mo ‘ko?” “Sampung minuto?” Umiling si Perseus. “Sige, sabihan mo yung mga tauhan mo na pumunta rito. Hihintayin kita.” “Malakas talaga ang loob mo! Ipapaligpit kita kaagad mamaya!” Pagkatapos noon, inilabas ni Danim ang kanyang telepono at nagsimulang tumawag sa kanyang mga tauhan. Samantala, mukhang nag-aalala si Liana. “Sigurado ka bang hindi natin kailangang tumawag ng mga pulis, Mr. Rogers?” “Tawagan ang mga pulis? Hmph! Kung hindi ko kayang iligpit ang isang bagay na kasing simple nito, kahihiyan na ang ipagpatuloy ang reputasyon ko sa underworld!” masungit na sagot ni Danim. Pagkatapos nito, gumawa siya ng isa pang tawag sa telepono. Sampung minuto ang lumipas nang napakabilis. Madaling magagamit ng isang tao ang oras upang manigarilyo ng dalawang beses. May marahas na sumipa sa pinto mula sa labas. Maririnig ang mga yabag ng paa patungo sa opisina ng punong-guro. Ang pinuno ay lalaking payat na pumasok habang humihithit ng sigarilyo. “Mr. Dawson, nandito ka na sa wakas! Napuruhan ako ngayon lang! Tingnan mo kamay ko!” Nilapitan kaagad ni Danim si Tom bago siya pinasahan ng sigarilyo. Gumaan ang pakiramdam niya nang makita ang dami ng tao sa labas ng opisina. Sigurado siyang hindi na makakatakas si Perseus sa kanyang kapalaran ngayon. Sinadya ni Danim na gutayin sa pira-piraso si Perseus sa mismong araw na iyon. Kumunot ang noo ni Tom, iniisip na isa itong malaking pagkakataon. Kung tutuusin, muntik na siyang mabugbog ngayon—hindi, muntik na siyang mamatay. “Sino ba dito ang naglalakas-loob na apihin ang tropa ko?” sigaw niya. “Yung magsasaka!” Itinuro ni Danim si Perseus, na nakaupo sa isang upuan. Sa sandaling makita ni Tom si Perseus, isang alon ng takot ang bumalot sa kanya, na naging dahilan upang bumigay ang kanyang mga binti. “Mr. Dawson, anong ginagawa mo?” Nalilito, sinubukang hilahin ni Danim si Tom para makatayo. “Lumuhod ka at aminin mo ang iyong mga pagkakamali ngayon din!” Gigil na gigil na kinuyom ni Tom ang kanyang mga ngipin. Kung alam niyang nandoon si Perseus, hindi na sana siya pumunta. Pagkatapos umalis ni Perseus sa kuta ng Firethrone Organization, kinailangan ni Tom na ipadala ang kanyang mga tauhan sa ospital para magamot. Ang masama pa ay namatay si Nolan matapos tumama sa bakod kanina. “M-Mr. Dawson...” Bumalatay ang takot sa mga mata ni Danim nang sandaling iyon. Hindi nag-aksaya ng panahon si Tom sa paghampas kay Danim. “Lahat, lumuhod kayo!” Sa pamamagitan lamang ng kaway ng kanyang kamay, nakuha niya ang higit sa 20 na elite na mandirigma ng Firethrone Organization upang lumuhod sa harap ni Perseus. Nagsimulang tumulo ang butil ng pawis sa noo ni Tom. “Paumanhin, Mr. Perseus!” Humarap siya kay Perseus habang nagsasalita. Mr. Perseus? Bumilis ang tibok ng puso ni Danim dahil sa pagkabalisa; nagkamali siya ng binangga sa pagkakataong ito. “Tom, sinampal niya ang pamangkin ko. Yung babaeng iyon naman, gustong ipatalsik ang pamangkin ko. Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin?” Naisip ni Perseus na isang malaking pagkakataon para kay Tom na sumulpot sa paaralan pagkaalis niya sa Firethrone Organization. Pero muli, siya ay lubos na nasisiyahan sa kung paano lumutas si Tom sa mga sitwasyon. Alam ng lalaking iyon kung kailan dapat manindigan at kung kailan bibigay. Sa kabuuan, siya ay medyo disenteng alipin. “Huwag kang mag-alala, Mr. Perseus. Ipinapangako kong hindi ko na hahayaang magpakita sa’yo ang taong ito kahit kailan.” Ang brutal na panig ni Tom ay nanaig kaagad. Binawi niya ang kanyang punyal habang sumasayaw ang madilim na kislap sa kanyang mga mata. “Mr. Dawson, pasensya na! Huwag mo akong patayin! Pakiusap, huwag!” Nataranta agad si Danim. “Hindi mo dapat sinaktan si Mr. Perseus.” May bahid ng pagiging malisyoso sa ekspresyon ni Tom. “Hindi ba masyadong magaan para sa kanya ang parusang ito?” Pinunasan ni Perseus ang kanyang lalamunan bago sinabi ang paalala. “Ah. Naiintindihan ko, sir.” Takot na takot na magsalita si Danim. Naihi na tuloy siya sa salawal.