Kabanata 23

Malapit na akong mamatay at nabigyan ko na ang aking sarili ng kapayapaan. Sinabi ko nang nakangiti, “Oo. Pinapatawad na kita.” “Caroline, anong nangyari sa’yo?” Sumimangot ako at tinanong, “Hm?” “Nararamdaman kong parang may mali sa’yo.” Sinabi ko nang marahan, “Ayos lang ako.” “Nasa bahay ka ba? Andito ako sa baba.” Wala akong sinabi. Nagmamadali kong binaba ang phone at bumangon. Tinago ko ang mga nagkalat na painkillers sa kwarto at nagpalit ng bagong damit. Nagawa ko pang maglagay ng makeup. Sa mga oras na ito, hindi ko sinagot ang mga tawag ni Dixon. Alam kong hindi ko siya basta-basta mapipigilan dahil nalaman niya ang passcode ng bahay ko hindi na matagal na panahon ang lumipas. 1227, ang ika-27 ng Disyembre. Sinabi ko ‘yon sa araw ng aming date. Sumimangot siya at nagtanong, “Bakit mo pinili ang numerong ‘to para sa iyong passcode?” Binigyan ko siya ng isang mabilis na tugon noon, sinasabing, "Ito ay isang random na numero lamang." May mga naririnig akong katok sa pintuan ng a