บทที่ 289

อันธพาลสองคนรีบวิ่งไปที่ห้องที่มืดสนิทนั่นทันที โดยคลำไปรอบ ๆ เพราะไม่มีแสงใดที่จะนำทางพวกเขาได้ ในขณะที่พวกเขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พวกเขาเห็นเงาสีดำโฉบผ่านจากผนังด้านหลัง ทั้งสองรีบหันหลังดู ในเวลล่วงเลยไป มาเดลีนเตรียมโยนเก้าอี้ในมือใส่พวกเขาก่อนเธอหมุนตัววิ่งออกไปข้างนอก อันธพาลคนหนึ่งป้องกันเก้าอี้ที่ถูกเขวี้ยงมาด้วยแขนของตัวเอง “บ้าชิบ! นังนั่นอยู่ที่นี่จริง ๆ !” “จับเธอ!” เมื่อรู้ว่าตอนนี้ไม่มีที่จะซ่อนตัวได้แล้ว มาเดลีนจึงตัดสินใจว่าเธอจะไม่นั่งรอให้พวกเขาหาเธอเจอ มาเดลีนวิ่งออกไปเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง ทว่า ไม่มีวิธีใดที่จะป้องกันไม่ให้ถูกพบได้ หลังจากออกจากห้องที่มืดมิด มาเดลีนเห็นเมเรดิธที่ดูเร่าร้อนและไม่สวมเสื้อผ้ารวมถึงอันธพาลอีกสองคนที่มีเสื้อผ้ารุงรังอยู่ มาเดลีนรู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความขยะแขยงตีแสกหน้าเมื่อเห็นมัน “วีล่า ควินน์?!” เมเรดิธชี้ด้วยความละอายขณะที่เธอเฝ้ามองมาเดลีนวิ่งออกจากห้องที่มืดมิดนั้น “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอซ่อนตัวอยู่ในนี้มาตลอด!” “จิ๊ ฉันคงต้องบอกว่าเธอฉลาด เธอหลอกเรา” ชายที่มีแผลเป็นจ้องมองมาเดลีนด้วยความตื่นเต้น มาเดลีนไม่อยากอยู่แ