บทที่ 290

“ขอให้สนุกนะ วีล่า ควินน์! พวกเขาก็ไม่เลว!” “เธอไม่อายบ้างหรือไง เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด?” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... บางทีถ้าเธอขอร้องฉันดี ๆ ฉันอาจจะคิดอีกทีว่าจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่น่าเสียดาย ถ้าเธอดื้อดึงขนาดนี้ก็ตายไปซะ!” ดวงตาของเมเรดิธแข็งกร้าวพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ถูกผ้าพันแผลปิดไว้ มาเดลีนปฏิเสธที่จะยอมให้เมเรดิธทำร้ายเธอได้อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่เธอจะได้แก้แค้นกับทั้งหมดที่เคยทำกับเธอในตอนนั้น ขณะที่มองชายสี่คนที่เข้ามาใกล้เธอมา มาเดลีนค่อย ๆ ยกหมัดขึ้น เธอยอมสู้ตายดีกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองตกไปอยู่ในเงื้อมมือของคนทรามพวกนี้ สายตาของเธอมองไปเจอเข้ากับท่อนไม้ข้างกำแพ งเธอรีบหยิบมันขึ้นมาก่อนที่ใครจะหยุดเธอได้ทัน “โอ้? ช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้ ฉันชักตื่นเต้นซะแล้วสิ” ชายที่มีแผลเป็นยิ้มออมมาอย่างน่าเวทนาพร้อมกับเอามือถูคางของเขา ขณะที่เขาจ้องไแท่งไม้ในมือของมาเดลีนอย่างไม่พอใจ “ฉันจะไม่ต่อสู้ถ้าฉันเป็นเธอนะ คนสวย กลัวว่าเธอจะถูกตีซะเปล่า ๆ สำหรับพฤติกรรมที่ไม่น่ารักนี้” มาเดลีนเดินไปหาชายที่มีแผลเป็นพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ดึงดูดความสนใจ “คนที่ควรกังวลคือตัว