บทที่ 619 ขอฉันดูแผลหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้น เซรีนสวมชุดนอนตุ๊กตาหมีลงมาชั้นล่าง เธอเห็นผู้หญิงสวยในชุดผ้าไหมสีน้ำเงิน "รูบี้เหรอ?" รูบี้ได้ยินเสียงของเธอในขณะที่เธอทานอาหารเช้าที่วิลสันทำ เธอมองเซรีนอย่างเย็นชา “เซรีน เธออายุเท่าไหร่แล้ว? ทำไมเธอยังใส่ชุดนอนเด็กอยู่อีก? เซรีนมองดูตัวเอง แล้วดูชุดที่รูบี้ใส่ แล้วเธอก็รู้สึกอาย เซรีนลูบคอของเธออย่างเก้ ๆ กัง ๆ วิลสันออกมาจากห้องครัวพร้อมอาหารเช้า และกอดเธอ “นั่งลง กินข้าวเช้าสักหน่อย” เซรีนนั่งลง และมองไปที่อาหารที่วิลสันทำให้เธอ นั่นคือซุปไก่ “ว้าว ได้กินซุปไก่แต่เช้าเลยเหรอ? นี่นายกำลังเลี้ยงหมูอยู่งั้นเหรอ?” รูบี้พูดอย่างเย้ยหยัน เซรีนรู้สึกอายเล็กน้อย เธอมองไปที่วิลสันอย่างเขินอาย และพูดว่า “เก็บมันไว้กินตอนเที่ยงเถอะ การกินซุปไก่เป็นอาหารเช้ามันก็รู้สึกแปลก ๆ กับฉันเหมือนกัน” วิลสันไม่สนใจเธอ และพูดว่า "คุณยังอ่อนแออยู่ ซุปไก่ในตอนเช้าจะทำให้คุณสดชื่น กินเถอะ" เซรีนคิดว่าซุปไก่น่ากิน ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธ รูบี้ก็ดูอยากจะลองชิมมันเหมือนกัน วิลสันถามว่า "เธออยากกินบ้างไหม?" เธอแสร้งทำเป็นว่ารังเกียจ “ไม่ล่ะ ฉันไดเอทอยู่!” ดูเหมือนเซรีนจะประหลาดใจ เ