บทที่ 620 มาพยายามมีลูกอีกคนกันเถอะ

เซรีนเอื้อมมือไปหาวิลสัน เธอพยายามจะปลดกระดุมเสื้อของเขา แต่เขาหยุดเธอไว้ “รูบี้บอกคุณเหรอ?” เซรีนกระพริบตา เธอน้ำตาไหล ในขณะที่เธอพยักหน้าอย่างโกรธจัด “ฉันขอโทษ วิลสัน” เธอยิงวิลสันได้อย่างไร? สองครั้ง! ครั้งหนึ่งบนหน้าอกซ้าย อีกครั้งบนไหล่ขวาเหรอ? ถ้าวิลสันไม่โชคดี เธอคงไม่มีโอกาสได้พบเขาอีก หน้าอกด้านซ้ายอยู่ใกล้กับหัวใจมาก เธอทำได้ยังไงกัน? วิลสันจับมือของเธอ และดึงเธอเข้ามาใกล้ พวกเขาแตะหน้าผากกันและกัน เขาปลอบเธอ “คุณอยู่ภายใต้การควบคุมของสตีเฟ่น มันไม่ใช่ความผิดของคุณ” เซรีนสะอื้น “ฉันไม่สนใจว่าฉันอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ฉันยิงคุณ มันคือความจริง วิลสัน ทำไมคุณถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน?” “เพื่ออะไร? คุณจะรู้สึกผิด ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก แม้แต่เพื่อผม” เซรีนปาดน้ำตาของเธอ “งั้นฉันจะไม่ร้องไห้” เธอกัดริมฝีปากของเธอ ในขณะที่เธอพยายามจะหยุดน้ำตาของเธอ หัวใจของวิลสันเจ็บปวด เขากอดเธอแน่น และพูดว่า “ไม่เป็นไร หยุดร้องไห้ ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว นั่นเป็นสองนัดที่โชคดี ผมไม่ตายและไม่ได้พิการ เซรีนหัวเราะทั้งน้ำตา “แล้วถ้าฉันทำให้คุณพิการล่ะ? ตอนนั้นฉันคงจะเป็นคนเลวจริง ๆ”