บทที่ 573 ลูกอมที่เขาทิ้งไว้ให้เธอนั้นช่างหวานนัก

วิลสันออกไปในเช้าวันที่สาม ในเมืองยังคงหลับใหลตอนที่เขาออกไป เซรีนได้ยินเสียงคำรามของเฮลิคอปเตอร์ ที่กำลังเตรียมเครื่องขึ้นจากบนหลังคา เธอกอดวิลสันไว้แน่นและเกาะแขนของเขา เธอตื่นแล้ว แต่ยังแกล้งหลับอยู่ เธอรู้สึกว่าวิลสันกำลังพยายามดึงแขนออก แต่ก็ไม่ได้ผล ดูเหมือนว่าวิลสันจะรู้ว่าเธอแกล้งหลับ เขาก้มลงมาจูบหน้าผากของเธอ ก่อนจะพูดเสียงแหบ “ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะกลับมาแต่งงานกับคุณ” เซรีนแกล้งทำเป็นพลิกตัว เธอคลายแขนที่เกาะแขนเขาไว้ เธอหันหลังให้เขาและมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เส้นผมของเธอปิดบังใบหน้า เขาจึงไม่เห็นใบหน้าของเธอ เขามองเธอเงียบ ๆ อยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัว ประมาณ 10 นาทีต่อมา เซรีนได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินออกไปจากประตู เธอกำหมัดอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอบอกตัวเองว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมา อย่าแสดงออกมากเกินไปและวิ่งตามเขา แต่ก็มีอีกเสียงกำลังบอกเธอว่า ไม่รู้ว่าวิลสันจะไปนานแค่ไหน และคราวนี้ภารกิจของเขาจะอันตรายแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอและกอดเขาอีกครั้ง เมื่อวิลสันเปิดประตูและกำลังจะออกไป หญิงสาวก็รีบลุกออกมาจากเตียง และวิ่งเท้าเปล่าเข้าไปหาวิลสัน แล้วหญิงสาวก็กอดเขาไว