บทที่ 427 อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนบ้า!

เมื่อบริกรนำปลาดองที่มีควันฉุย ๆ และเค้กข้าวผัดเข้ามา ความอยากอาหารของเวอเรียนก็กลายเป็นตะกละตะกลาม เธอกัดชิมของดองในจานปลาดอง มันอร่อยอย่างน่าตกใจ ฮีลตันมองไปที่เธอแล้วถาม “เป็นยังไงบ้าง?” “อื้ม… ไม่สงสัยเลยค่ะว่าปลาดองนี้ทำโดยเชฟร้านเจ็ดดาว มันอร่อยกว่าร้านขายอาหารริมถนนมาก!” ฮีลตันชิมบ้างและรสชาติของมันก็ดีสำหรับเขาเช่นเดียวกัน เวอเรียนพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่อาหารที่นี่จะรสชาติอร่อยกว่าที่ขายอยู่ตามท้องถนน เพราะวัตถุดิบในร้านอาหารชั้นเยี่ยมจะต้องสดและมีคุณภาพดีกว่าอยู่แล้ว” หลังจากนั้นเธอก็ชิมเนื้อปลา เนื้อทั้งนุ่มและสด เมื่อเทียบกับชิ้นปลาที่ขายกันตามถนน ผิวสัมผัสของเนื้อปลาของที่นี่อยู่ในระดับใหม่ทั้งหมด เค้กข้าวผัดก็เต็มไปด้วยรสชาติเช่นเดียวกัน อาหารรสชาติอร่อย ดังนั้นเวอเรียนจึงกินค่อนข้างเยอะ หลังจากตั้งครรภ์ ความอยากอาหารของเธอก็เพิ่มขึ้น แต่ว่าเธอก็ไม่เคยกินเยอะขนาดนี้มาก่อน “ฉันอยากได้ข้าวสักหน่อย” ฮีลตันหันหัวไปหาบริกร “เอาข้าวมาถ้วยนึง” “คุณไม่เอาข้าวด้วยเหรอคะ?” เวอเรียนถาม เธอรู้สึกผิดมากที่กินข้าวคนเดียว และเป็นคนเดียวที่น้ำหนักขึ้น ฮีลต