บทที่ 422 ผมจะดูแลมันไปตลอดชีวิต

หลังจากที่ซีลีนถูกยานเดลปลุก เธอก็มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวชั้นล่าง เธอกินเกี๊ยวกุ้งจากร้านหอมหมื่นลี้ที่เยลซื้อมันมาอย่างยากลำบากด้วยความความรู้สึกพึงพอใจ ยิ่งกว่านั้นมันยังขจัดอารมณ์อันขุ่นมัวที่เธอมีในวันนี้ไปได้ เยลโน้มตัวลงมาและกระซิบใส่หูของเธอ "คุณซีลีน เกี๊ยวนี่ผมซื้อมายากมาก ต้องรอคิวยาวกว่าจะซื้อมาได้ ตอนกลับมาที่นี่ผมเหยียบคันเร่งเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในสนามแข่งรถเพราะห่วงว่าเกี๊ยวมันจะอืดซะก่อน คุณต้องกินมันให้หมดไม่อย่างนั้นคุณชายรองจะอารมณ์เสียอีก" "ขอร้องฉันสิ" "... อะไรนะ?" เยลอ้าปากค้างใส่ซีลีนด้วยความรู้สึกงง ซีลีนโค้งริมฝีปากยิ้มเยาะ "ขอร้องให้ฉันกินมันให้หมดสิ" "ยัยเด็กน้อยนี่… คุณอย่าทรมานผมเลยดีกว่า คุณชายรองจะฆ่าผมเอา" "เพื่อเป็นการเห็นแก่ความจงรักภักดีที่คุณมีต่อเขา ฉันจะปล่อยคุณไป" เยลโล่งใจ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ยานเดลก็ลงมาชั้นล่างในชุดสบาย ๆ "เข้าไปในห้องอ่านหนังสือกับฉัน" เยลเดินตามยานเดลไปยังห้องอ่านหนังสือ เมื่อมาถึงห้องอ่านหนังสือ ยานเดลหรี่ตาและถาม "เรื่องที่ให้ไปสืบได้เรื่องว่ายังไงบ้าง?" "ผมเจอว่าคุณซีลีนกับเพื่อนร่วมบ้านมีปัญหากันเพราะเพื่อนร