บทที่ 421 เอาคืน

ภายในลินคอล์นลีมูซีนคันยาว ยานเดลนั่งเคียงข้างกับซีลีนบนเบาะหลังของรถ เขานั่งใกล้ซะจนเธอสามารถได้กลิ่นฟีโรโมนอันแรงกล้าจากเขาที่ลอยอวลรอบตัวเธอ ในชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกปลอดภัยและไร้กังวล ด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ยานเดลลูบไล้รอยข่วนบนผิวหน้าและลำคอของเธอ เธอขมวดคิ้วและถอยหนีเพราะความเจ็บปวดนั้น แต่ยานเดลดึงเธอกลับมาในอ้อมแขน เขากอดเธอไว้แน่นแล้วออกคำสั่งกับเยล “ไปโรงพยาบาล” เหมือนกับสัตว์ที่บาดเจ็บ ซีลีนซุกตัวลงในอ้อมแขนและฝังใบหน้าแนบกับอกของเขา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านขณะที่กำคอเสื้อของเขาแน่น เธอหวาดกลัวงั้นเหรอ? เป็นเพราะเธอถูกพาไปสถานีตำรวจด้วยเรื่องทะเลาะตบตีงั้นเหรอ? ซีลีนที่ยานเดลรู้จักเป็นคนกล้าหาญและไม่เกรงกลัว เธอไม่ใช่คนที่จะขวัญหนีดีฝ่อง่าย ๆ แน่ ชายหนุ่มโอบกอดเธอไว้ด้วยสองแขนที่มั่นคงและเรียวยาวของเขา เขาก้มศีรษะลงจุมพิตที่หน้าผากเพื่อปลอบโยนเธอ จากนั้นเขาก็พึมพำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแหบพร่า “ลีแอนนี่?” ซีลีนกล้ำกลืนน้ำตา “อย่ามองฉัน” ตอนนี้เธอดูย่ำแย่และน่าสังเวช ‘หลังจากที่รับโทรศัพท์ครอบครัวของเด็กผู้หญิงคนนี้บอกว่าพวกเขาไม่มีลูกสาว’ คำพูดของเจ้าหน้าที่ตำรวจดั