บทที่ 378 คุณขี้เหร่และผมก็ตาบอด เราช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน

เมื่อเวอเรียนออกมาจากห้องทำงานของหมอ ขาของเธอไม่มีแรงและเดินเซ ยานเดลเข้ามาช่วยประคองเธอ "เรนนี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หมอบอกว่าอาจจะเป็นแค่ชั่วคราว" เธอสูดหายใจเข้าแล้วพูด "ฉันไม่ได้กลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนตาบอดหรอกค่ะ แต่ฉันกลัวว่าเขาจะรับเรื่องนี้ไม่ได้มากกว่า" ยานเดลเข้าใจดีว่าเธอหมายถึงอะไร คนมีทิฐิอย่างฮีลตันจะยอมให้ตัวเองตาบอดได้ยังไงกัน? "ผมไม่คิดว่าฮีลตันจะเป็นคนเปราะบางขนาดนั้น คนที่มีความสามารถและประสบความสำเร็จในธุรกิจ คงไม่ใจแคบขนาดนั้น" เวอเรียนพยักหน้า "ดูเหมือนว่าฉันจะปิดเป็นความลับไว้ไม่ได้ เพราะหมอต้องมาตรวจเขาอีกที เราบอกไปว่าเขาแค่ตาบอดชั่วคราวได้ไหมคะ? ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเป็นภาระมากเกินไป" "ได้สิ" เมื่อเวอเรียนกลับเข้ามา เธอก็เห็นฮีลตันนั่งพิงอยู่บนเตียง การที่เขานอนหมดสติมาหลายวัน อีกทั้งยังไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว จึงทำให้เขาดูอ่อนแอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้โกนเครา ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลง เธอควบคุมอารมณ์ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง "หมอกำลังมาที่นี่" "อืม" เขาตอบเสียงเบา เวอเรียนคิดว่าเขาอยากจะถามว่า ทำไมเธอถึงไม่เปิดไฟ หรือทำไมเขาเห็นแต่ความมืด แต