บทที่ 376 เพื่อลูกของพวกเขา เธอจะรอให้เขาฟื้นขึ้นมา

เปลวไฟกำลังลุกลามไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอล้วนเป็นสีแดงเพลิง เธอคุกเข่าลงท่ามกลางกองเพลิงแล้วเรียกฮีลตัน แต่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมา "ฮีลตัน! ฮีลตัน...ฮีลตัน!" เสาขนาดใหญ่หักโค่นแล้วล้มลงมาจากบนหลังคา เวอเรียนตกใจเบิกตากว้าง ร่างบางของเธอรีบเข้ามาปกป้องร่างของฮีลตันเอาไว้ เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเหลือเกิน ราวกับว่าผิวหนังของเธอถูกถลกออก และกระดูกของเธอหัก "ฮีลตัน...ไม่นะ..." พยาบาลที่อยู่ใกล้ที่กำลังเปลี่ยนน้ำเกลืออยู่ เธอเห็นคนไข้บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว จึงรีบออกมาเรียกครอบครัวของพวกเขา "ใครคือครอบครัวของคุณเวอเรียนคะ เธอรู้สึกตัวแล้วค่ะ!" ยานเดลกับซีลีนตกใจ แล้วรีบเข้ามาในห้องคนไข้ เวอเรียนฝันร้าย เธอเช็ดหน้าผากและผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ฮีลตัน...ฮีลตัน..." ซีลีนขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ "เธอกําลังเรียกหาฮีลตันอยู่" ยานเดลบอกกับพยาบาล "ช่วยไปตามหมอมาให้ด้วยครับ" "ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้" ซีลีนถาม "ฮีลตันเป็นยังไงบ้าง?" ยานเดลส่ายหน้า "อาการของเขาแย่มาก ตอนที่ผงระเบิด เขาเอาตัวเข้าปกป้องเรนนี่ไว้ แล้วเขาก็ถูกเสาที่ถูกไฟไหม้ล้มทับ เขาบาดเจ็บหนักมาก"