บทที่ 32 ผู้หญิงคนนี้

เมื่อเขาเข้ามาในห้องของลูกสาว ชายหนุ่มเดินอย่างแผ่วเบาไปที่เตียง เขาขยับแขนของเจลลี่ บีน ที่กอดเวอเรียน เอาออกไว้ข้าง ๆ อย่างเบามือ แล้วอุ้มเวอเรียน ขึ้นแม้ว่าเขาจะอ่อนโยนมาก แต่ก็ยังรบกวนการนอนของสาวงามในอ้อมแขนอยู่ดี ดวงตาของเธอยังคงปิดสนิท เห็นได้ชัดว่าเธอยังหลับอยู่แต่แขนของเธอก็ขยับโดยสัญชาตญาณและเริ่มโอบรอบคอของเขาจากนั้นเธอก็ฝังศีรษะลงในอกของเขาและพึมพำ “พ่อคะ…” ทำให้ใบหน้าของเขากระตุกทันที “ ... ” ฮีลตันรู้สึกกังวล ผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิดว่าเขาเป็นพ่อของเธอ? เขาแก่ขนาดนั้นจริงเหรอ? หลังจากออกจากห้องลูกสาวแล้ว เขาอุ้มเวอเรียนกลับไปที่ห้องของเขา ฮีลตันวางเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่ของเขา ในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มคลุมตัวเธอ เธอก็คว้ามือของเขาและวางไว้บนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ เธอและพึมพำว่า “อย่าไป…” เสียงที่นุ่มนวลและน่าฟังของเธอ ทำให้หัวใจของฮีลตัน รู้สึกสงสารเล็กน้อย เขานั่งลงข้างเตียงปล่อยให้เธอกอดแขนของเขา หญิงสาวเริ่มพึมพำอีกครั้ง “พ่อ…อย่าไป” ฮีลตันขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้คิดถึงพ่อ? หลังจากที่เธอหลับสนิทแล้วฮีลตัน ก็ค่อย ๆ เอาแขนของเขาออกแล้ว และตรงไปอาบน้ำในห้องน้ำ