บทที่ 31 อยู่ร่วมกันอย่างสันติและเห็นอกเห็นใจกัน

เจลลี่ บีน ยืนอยู่บนทางเดินชั้นสอง เธอพยามยามเขย่งเพื่อมองเข้าไปในห้องนั่งเล่น สิ่งที่เธอได้เห็นก็คือเวอเรียน กำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ที่โต๊ะในห้องครัว เด็กน้อยขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอไม่เคยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาก่อนเพราะพ่อบอกว่ามันไม่ดีต่อร่างกาย เธอเม้มริมฝีปากและเดินเตาะแตะด้วยขาสั้น ๆ ของเธอไปที่ห้องทำงาน ฮีลตันเห็น เจลลี่ บีน เข้ามาในห้อง เขาหยุดการกระทำทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ และมองไปที่เด็กน้อยอย่างรวดเร็ว พร้อมบอกว่า “มาหาพ่อมีอะไรหรือเปล่า พี่ชายของลูกอยู่ที่ไหนล่ะ ไม่ได้เล่นอยู่ด้วยกันเหรอ” เจลลี่ บีน ใช้ทั้งแขนและขาเล็ก ๆ ของเธอปีนขึ้นไปนั่งบนตักของฮีลตัน เธอพูดว่า “พ่อคะ มอนตี้กำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ค่ะ ทำไมคืนนี้เราถึงไม่รอให้เธอมาทานอาหารเย็นกับเราด้วยล่ะคะ” โอ้ สงสัยผู้หญิงคนนั้นอยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากกว่าการมาขอร้องเขา? ฮีลตัน เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับบีบจมูกของลูกสาว เขายิ้มและพูดว่า “เวลาที่ทำผิดจำเป็นต้องมีการลงโทษกันบ้าง” เจลลี่ บีน ถามอย่างสงสัย “มอนตี้ทำอะไร?” “เธอไม่เชื่อฟัง” ดูเหมือนว่าเด็กน้อยนั้นเข้าใจความหมายที่คนเป็นพ่อพูด เธอขมวดคิ้