บทที่ 265 อย่าหย่ากับฉัน! อย่าพูดว่าเสียใจ

เวอเรียนจ้องตรงไปที่เขา พลางสะอื้น “ไม่ได้เจอกันนานแล้วงั้นหรือ? ถ้าเซรีนไม่บอกฉันว่าคุณอยู่ที่นี่ คุณวางแผนที่จะไม่เจอฉันตลอดไปเลยงั้นใช่ไหม?” รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของฮีลตันจาง ๆ เขาบอกว่า "ตอนที่ผมนอนอยู่ที่นี่เมื่อกี้ ผมกำลังคิดจะหย่ากับคุณจริง ๆ และขับไล่คุณไป มันดีที่สุดที่คุณจะไม่ได้เจอผมอีกในชีวิตนี้ มันไม่ถูกต้องที่คุณจะฝากชีวิตไว้กับคนอย่างผม " “ไร้สาระสิ้นดี!” เธอกระพริบตาของเธอเล็กน้อย และน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา เขาเยาะเย้ย “นี่เป็นเพราะในชั่วพริบตา ผมอาจจะกลายเป็นคนอื่น ผมจะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคุณ ผมจะทำให้คุณรู้สึกกลัว และทำร้ายคุณ คนแบบนี้ผมไม่ควรแต่งงานกับคุณจริง ๆ ผมขอโทษ ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วนเสียก่อน” จู่ ๆ เวอเรียนก็กอดคอของเขา และร้องไห้ "อย่าพูดขอโทษกับฉัน... อย่าหย่ากับฉัน! ฮีลตัน ฟัดด์คุณแต่งงานกับฉันแล้ว! คุณไม่สามารถคืนคำได้! ฉันไม่ยอมรับมัน!" “รีอาน่า... ” เวอเรียนเขย่งเท้าจับใบหน้าอันหล่อเหลาของฮีลตันไว้ด้วยมือของเธอ และจูบที่ริมฝีปากบางของเขา เขาได้ลิ้มรสน้ำตาของเธอ และสิ่งนี้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก "ฮีลตัน ฟัดด์ ฉันเตือนคุณแล้วนะ..